World of Warcraft: Battle for Azeroth

Er wordt inmiddels al weer een paar weken gestreden tussen Horde en Alliance in World of Warcraft: Battle for Azeroth. Tegen de demonen is definitief vaarwel gezegd en we mogen elkaar weer lekker afmaken. Robert gooide zich midden in de strijd en probeerde zich staande te houden.

In het vooruitblikken op Battle for Azeroth verheugde ik mij zeer op het afscheid nemen van alle groene ellende van de afgelopen jaren. Dat is in ieder geval helemaal gelukt, maar toch keerde er een aantal elementen uit Legion wel erg herkenbaar terug in deze nieuwe uitbreiding.

Net als in de film

Voorafgaand aan de uitbreiding vinden er een aantal heftige gebeurtenissen plaats op Azeroth die het startsein geven voor een nieuwe oorlog tussen Horde en Alliance. Blizzard heeft daarin heftige beslissingen genomen en spelers aan beide kanten genoeg reden gegeven om de andere kant te haten. De proloog was een voorbode voor een zeer verhaalgedreven uitbreiding en op dat front merk je meteen grote veranderingen als je Battle for Azeroth induikt.

Na de intro cutscenes van de proloog houdt Blizzard namelijk niet op met verhalen vertellen. De introductie van de nieuwe gebieden Kul Tiras en Zandalar gebeurt middels een cutscene, waarin de belangrijkste personages van deze uitbreiding opnieuw heftige dingen meemaken. Nu is dit niet helemaal nieuw; sinds Warlords of Draenor is Blizzard het aantal filmische scènes al aan het opschroeven.

Battle for Azeroth gaat echter een stap verder en dat merk je meteen wanneer je de nieuwe zones induikt. Elke zone heeft namelijk een personage dat samen met je optrekt om de problemen in dat gebied op te lossen. Samen maak je van alles mee en op sleutelmomenten is dit personage ook aanwezig, voice-acted en wel. Dit geeft je haast het gevoel dat je een singleplayer verhaallijn aan het doorlopen bent en dat geeft veel meer betekenis aan de gebeurtenissen en het plot in deze uitbreiding.

Twintig Quilboar

Denk nu overigens niet dat de aard van de quests die dit verhaal aaneenrijgen anders zullen zijn. De quests zijn nog altijd de typische MMO-quests die we al meer dan tien jaar door Blizzard voorgeschoteld krijgen. Natuurlijk zitten er inmiddels enige variaties op ‘dood twintig Quilboar’ en moet je soms iemand bevrijden, wat voorwerpen zoeken of een bepaalde baas doden. De hoofdmoot aan quests is echter nog altijd dood x vijanden, waarbij de Quilboar overigens een comeback heeft gemaakt in de Stormlands.

Op het gebied van quests is er dus weinig nieuws onder de zon in Kul Tiras en Zandalar. al is het schrijfwerk zo mogelijk nog genialer dan in de vorige delen. Zeker de quests met de Tortollan Seekers in de hoofdrol zijn hilarisch. Deze oude schildpadden zijn namelijk de connectie met de wereld om hen heen volledig kwijt en elk gesprek met hen is een nieuwe absurdistische ervaring. Het is dan ook niet vreemd dat deze Tortollan als een van de favorieten wordt gezien voor een nieuwe Allied Race, maar dat zie ik nog niet zo snel gebeuren.

Vrienden maken

De discussie over nieuwe Allied Races is überhaupt nog een en al speculatie, want voorlopig moeten we het doen met de reeds aangekondigde en uitgebrachte rassen: Dark Iron Dwarves aan de Alliance-zijde en Mag’Har Orcs aan de Horde-zijde. Meteen aan het begin van de uitbreiding laat Blizzard zien waar de ambassade van deze rassen zich bevindt en hoe ver je verwijderd bent van het vrijspelen van deze nieuwe allianties.

In mijn geval was dat echt ontzettend ver weg, want ik was allesbehalve up-to-date met het reputatie grinden in Legion. Toch had ik goede hoop om de Dark Iron Dwarves binnen afzienbare tijd vrij te spelen als ik netjes de nieuwe campaign ging doorlopen en daarna snel de nodige reputatie verzamelde. In dat opzicht ben ik echter van een koude kermis thuis gekomen.

Hoewel ik binnen een uurtje of twintig wel de nieuwe level cap van 120 bereikte, merkte ik al snel dat ik nog een lange weg te gaan had voor ik mijn Warlock Dark Iron Dwarf kon creëren. Ik had op dat moment namelijk pas een van de drie zones aan de Alliance zijde uitgespeeld en moest er nog twee. Vrienden worden met de Dark Iron Dwarves moest dus nog even op zich laten wachten, want dit was een voorwaarde voor het überhaupt mogen beginnen aan het grinden van reputatie voor de Allied Race.

The long and grinding road

Blizzard gaat hierin een stap verder dan gebruikelijk en sluit een deel van de progressie in de verhaallijn voor je af als je nog niet alle zones hebt uitgespeeld. Zeker gezien het levelen in deze uitbreiding erg snel gaat, voelt dit gefaseerde vrijspelen in eerste instantie als een behoorlijke belemmering.

Toch is het begrijpelijk dat Blizzard hiervoor gekozen heeft, om de verhaallijnen logisch te laten verlopen. Wanneer je namelijk eerst de war campaign induikt, zonder dat je de zones hebt doorlopen, gaan zaken door elkaar lopen. Gelukkig is het door de narratief gedreven quests geen straf om deze te moeten uitspelen.

Wat het wel wegneemt, is een deel van de vrijheid die je als speler hebt. Daarnaast zorgt het er ook voor dat de game al eerder als grinden aan gaat voelen. Normaal gesproken gebeurde dit tegen het einde van de expansion als je voor een aantal doelen bizarre hoeveelheden reputatie moest vergaren.

Power levels

Een deel van dit grindwerk is verbonden aan je Heart of Azeroth, want hoewel het levelen van 110 naar 120 vrij snel gaat, begint het echte levelen daarna pas. Het hart van de wereld draag je om je nek en hierin verzamel je Azerite Power. Dit is het gekristalliseerde bloed van de wereld Azeroth en bevat ongekende krachten. Elk beetje Azerite maakt het hart sterker.

Wanneer je meer Azerite verzamelt, wordt het item zelf sterker, maar speel je ook nieuwe krachten vrij in Azerite Armor. Er zijn namelijk speciale helmen, schouder- en borststukken die je kunt upgraden met Azerite Power. Dit is in sommige gevallen een paar item levels meer als je Heart of Azeroth een hoog genoeg level heeft, maar geeft je voornamelijk toegang tot nieuwe spells en abilities, vergelijkbaar met je artifact weapon.

Island Expeditions

Je moet dus als een malle Azerite Power verzamelen. Nu krijg je dit bij ongeveer elke quest en dungeon, maar de belangrijkste bron voor Azerite zijn de Island Expeditions. Dit is een nieuwe modus waarin je in drietallen aan land gaat op een eiland en aldaar verschillende bazen en minimissies moet uitvoeren.

De crux is dat een team van drie van de andere factie dit ook aan het doen is. Dit kun je in PvP doen, maar ook gewoon in PvE waarbij de andere factie wordt vertegenwoordigd door een nieuwe soort AI. Een AI die niet alleen maar aanvalt en een of twee verschillende aanvallen doet, maar die volgens Blizzard een stuk slimmer is dan we gewend zijn van de mobs in de game tot nu toe.

Daarin hebben ze niets overdreven. De drie AI gebruiken een volledige skill set van een class en vallen niet enkel aan. Ze bewegen dynamisch over de map, vluchten wanneer het te heet onder hun voeten wordt of vallen je aan als je net met een groepje mobs in gevecht gaat. Hoewel je ze nog wel gemakkelijk kunt verslaan, is dit een interessant ontwikkeling van de AI in de game.

Ongezellig sfeervol

Waar Blizzard echter de grootste sprong voorwaarts heeft gemaakt in deze uitbreiding, is in het design van de wereld. Wanneer je aankomt in Zandalar als Horde-speler of Boralus als Alliance-speler kun je eerst een paar uur spenderen in het ronddwalen in deze nieuwe hubs.

Het zijn met recht steden te noemen, van een formaat vergelijkbaar met Stormwind of Orgrimmar. Daarnaast is deze schaalvergroting niet ten koste gegaan van de details, in tegendeel. Elk kasteel, huis of hutje in Kul Tiras of Zandalar zit vol met meubilair, decoraties en persoonlijke items die de wereld geloofwaardig maken.

De afwerking zit niet alleen in deze details en goed uitgewerkte interieurs, maar ook in de algemene sfeer die Blizzard in elke zone heeft weten te leggen, zoals de rode mistige jungle van de Blood Trolls bijvoorbeeld of de mistroostige Stormlands die met al zijn molens direct doet denken aan een bewolkte dag in de polder.

Blizzard zag dat het goed was

In de aanloop naar Battle for Azeroth heeft Blizzard meerdere malen benadrukt dat ze erg blij zijn met een aantal systemen in de game, bijvoorbeeld de focus op Item Levels en Daily Quests. Hoewel ik niet kan ontkennen dat het je inderdaad bezighoudt zodra je de verschillende questlines hebt uitgespeeld, bekruipt je toch het gevoel dat er wel erg weinig vernieuwing is doorgevoerd in deze uitbreiding.

Uiteindelijk is Azerite niet veel meer dan een alternatieve uitwerking van Artifact Power, net als de prachtig uitgewerkte dungeons, die na verloop van tijd dezelfde grindfestijnen worden om je Item Level omhoog te krikken voor de eerste raids. Zodra je de endgame bereikt, lijkt de game opeens weer verdomd veel op de Argus-update, zij het met wat minder groene monsters.

Dat terwijl er wel degelijk toffe nieuwe elementen in de game zitten. De AI in Island Expeditions is veelbelovend en kan in de toekomst de manier waarop we questen en Azeroth doorkruisen grondig veranderen. Ook de Warfronts zijn veelbelovend als deze straks daadwerkelijk werken en bugvrij zijn. Voorlopig moet je het echter doen met daily quests en grinds voor meer reputatie en Azerite Power als je klaar bent met de verhaallijnen. Dat kennen we ondertussen nu wel.

Blizzard heeft gewaagde stappen durven te zetten met Battle for Azeroth en met een spannend narratief een nieuwe oorlog laten losbarsten. Wat betreft gameplay lijkt Blizzard vrede te hebben met hoe de game sinds Argus werkt en maakt zich er op dat gebied een beetje makkelijk vanaf.