Wolfenstein: Youngblood

Sinds de reboot van de Wolfenstein-franchise in 2014 krijgen we zicht op een parallel universum waarin de nazi’s in de jaren veertig de wereld veroverden. Sindsdien gaat de wereld gebukt onder een nazistisch regime en wordt alles bekleed met swastika’s. In Wolfenstein: Youngblood krijgen we een nieuwe kans om verzet te bieden tegen de nazi’s, door ze stuk voor stuk af te knallen. Tijd om je geweren door te laden, want het zijn er nogal veel.

Nadat Wolfenstein 2: The New Colossus een beetje matig werd ontvangen, was het volgens Bethesda de hoogste tijd om de franchise wat op te schudden. Zowel The New Order als The New Colossus zijn in elkaar gezet door MachineGames, maar voor het bouwen van Youngblood kreeg Arkane Studios de touwtjes in handen. De verandering van ontwikkelaar betekende ook een nieuwe richting voor de franchise: gedwongen co-op, maar was dit echt wat de franchise nodig had?

Sweet home Alabama

Wolfenstein: Youngblood speelt zich af in de jaren tachtig, nadat B.J. Blazkowicz samen met zijn geliefde Anya een revolutie aanzwengelde in de nazistische Verenigde Staten van de jaren zestig. Nadat de VS zichzelf bevrijd heeft, lijkt onze supersoldaat zijn machinegeweer aan de wilgen gehangen te hebben om zich te focussen op de opvoeding van zijn dochters Jessica en Zofia. Wanneer Blazkowicz echter opeens verdwijnt, besluiten Jessica en Soph hem op te sporen. Al snel leidt deze zoektocht hen naar Neu-Paris. Volledig bewapend met een powersuit en volautomatische wapens komen ze hier voor het eerst in aanraking met nazi’s en het vermoorden van de tirannen.

Al snel blijkt dat de tweelingzussen net als papalief erg goed zijn in het uitroeien van de vijand. Hun doel wordt het bevrijden van het bezette Parijs. Om dit voor elkaar te krijgen, moeten ze drie supercomputers hacken die zich in grote torens bevinden. Deze torens zijn gevuld met vijanden en bevatten een soort eindbaas, dus simpelweg bestormen is geen optie. Om zich voor te bereiden op deze grotere veldslagen, moeten Jessica en Zophia eerst wat moord-ervaring op doen door wat kleinere missies te ondernemen.

De ene kogel is de andere niet

De aard van de missies varieert narratief gezien wel, maar waar het uiteindelijk allemaal om draait, is het schieten van nazi’s. In totaal heb je in Wolfenstein: Youngblood vier reguliere wapens tot je beschikking met daarnaast nog zo’n drie speciale wapens die je beperkt kunt gebruiken. Elk wapen heeft een damage type. Dit is handig, omdat niet elke vijand gevoelig is voor elk type damage. Sommige nazi’s hebben bepantsering type 1 en andere hebben bepantsering type 2. Probeer je bepantsering type 2 te bevechten met een wapen dat alleen type 1 damage doet, dan kom je niet ver.

Het idee van Arkane Studios achter deze mechanic is dat je niet een favoriet wapen hebt dat je altijd kunt gebruiken en waarmee je vervolgens verveeld raakt. In plaats daarvan moet je constant opletten welke vijand er voor je staat en moet je voortdurend van wapen wisselen om niet het loodje te leggen. Hoewel ik het idee erachter goed kan begrijpen, is de uitvoering niet bijster goed.

Het probleem is namelijk dat munitie niet in overvloed aanwezig is. Mocht je een groepje soldaten tegen komen dat allemaal type 2 bepantsering draagt, dan kan het zomaar zijn dat je binnen de kortste keren zonder munitie zit. Komt daar dan nog eens een Panzerhund bij kijken, dan zijn de rapen helemaal gaar. Zonder enige andere manier om significante schade aan te richten, wordt het al snel een frustrerende boel. Wat in eerste instantie een unieke, creatieve mechanic lijkt, blijkt uiteindelijk een erg magere gameplay loop te zijn die de integriteit van de game moet waarborgen.

Zelfs als je met je co-op buddy je vuur focust op een gepantserde vijand, kan het meerdere magazijnen per persoon kosten voordat deze geveld is. Co-op maakt alles leuker, zo ook het neermaaien van een nazileger, maar als die nazi’s dan kogels lijken te absorberen als sponzen, werkt dit het plezier weer tegen. In principe moet het genot dus komen van de gevarieerde missies die de game fris aan doen voelen. Helaas heeft Arkane Studios ook hier weer steken laten vallen.

Live-service à la Wolfenstein

Het verhaal dat ik eerder al beschreef is geen samenvatting die kort door de bocht gaat. Alle nuances van het verhaal zitten in die paar zinnen. Mager is dus nog een tamelijk voorzichtige term om het narratieve niveau van de game te omschrijven. Dit zien we ook terug in de missies die je doet. Al snel stuit je op de verzetsstrijders van de onderdrukte Parijzenaars. Natuurlijk hebben zij tal van problemen die alleen jij kunt oplossen. In principe hadden hier mooie missies uit voort kunnen vloeien die de game meer aankleden en de gameplay meer impact geven.

Helaas is dit niet het geval. Nagenoeg alle missies geven je de opdracht om van punt A naar punt B te rennen, daar op een knop te drukken of iemand neer te schieten en dat was het dan. Het enige wat dit een beetje interessant maakt, is dat er tussen punt A en punt B een groep nazi’s staat. In het begin wil je deze allemaal nog wel afknallen. Ben je op den duur gefrustreerd door het damage type model, dan merk je al snel dat je de nazi’s gewoon kunt negeren. Ze achtervolgen je toch niet en het scheelt je heel veel tijd.

Toch wil de game graag dat je je tijd spendeert om de missies uit te voeren en de nazi’s te bevechten. Bij iedere afgeronde missie krijg je namelijk XP. Heb je hier genoeg van dan ga je een level omhoog. Doe je dit dan wordt je damage output met twee procent verhoogd en krijg je een ability point. Deze kun je gebruiken om een marginale upgrade te krijgen. Denk hierbij aan procentuele hoeveelheden extra munitie mee kunnen nemen, meer bepantsering kunnen dragen of wat sneller kunnen lopen.

Kortom: het voegt allemaal niet zoveel toe. Wanneer je alles even onder elkaar zet en je onder de streep alles optelt, dan kom je tot de conclusie dat de enige motivatie die je werkelijk hebt om de gevechten aan te gaan, het levelen zelf is. Dit brengt echter erg weinig voldoening, want waarom wil ik dan levelen? Het heeft niks met het verhaal te maken, want dat is zo goed als niet-bestaand. Op een typische live-service manier is de game in zoverre uitgekleed, dat de handelingen eindeloos te herhalen zijn, maar er is praktisch geen enkele reden om dat te doen.

Lichtpuntjes

Dit betekent echter niet dat alles aan de game compleet ruk is. De game zelf is prachtig aangekleed. Het level design is uitstekend en Arkane Studios weet Neu-Paris neer te zetten als een ware jaren tachtig/nazisupermacht-crossover. Daarnaast draait de game als een zonnetje en heb je op pc uitgebreide optimalisatie-opties om de game te laten draaien op de manier die je wilt. Wat dan weer erg jammer is, is dat de levels veel hergebruikt worden.

Na een paar uur heb je al verschillende keren de straten van de wijk Little Berlin rood gekleurd met het bloed van je vijanden. De missies blijven zich afspelen in dezelfde straten, maar de ene keer moet je het ene gebouw in om op een knop te drukken, de volgende keer zit de betreffende knop toevallig bij de buren in huis.

Waar de game wel weer op kan scoren, zijn de nieuwe co-op elementen. Wolfenstein: Youngblood is de eerste game in de franchise die multiplayer ondersteunt. Er zijn dan ook werkelijk toffe momenten in de game. Zo is er veel interactie tussen de twee zussen die organisch en dynamisch aanvoelt. Daarnaast zijn er af en toe kleine puzzels waarbij je samen naar een code moet zoeken. Deze momenten zijn echter jammer genoeg erg sporadisch.

Daarnaast heeft Wolfenstein: Youngblood een gamebuddy-systeem. Hierdoor hoeft slechts één persoon de game te kopen en kan een vriend via de gamebuddy-pas altijd gratis meespelen. Dit is dan wel weer prettig wanneer een game een gedwongen co-op game is. In je eentje spelen kan in principe wel, maar dan wordt je vermet gezeld door een AI partner.