Warhammer 40K: Inquisitor – Martyr

Een paar maanden geleden verscheen Warhammer 40K: Inquisitor – Martyr op Steam als een early access-titel. De game beloofde de lore en wereld van het Warhammer 40K-universum te pakken en te combineren met Diablo-eske gameplay en pakte daarmee mijn interesse. Nu dat de game ook is verschenen voor PlayStation 4 duik ik de wereld in om het universum schoon te houden van Chaos en ketterij! Deus Vult!

Warhammer 40K-games lijken vervloekt te zijn. Games Workshop geeft de afgelopen jaren steeds vaker hun licentie uit aan onafhankelijke studio’s en geeft hun de opdracht om er iets moois mee te doen. Dit lijkt echter nooit echt goed te lukken. Over het algemeen is de gameplay wel leuk, maar past het niet goed in het gigantische narratief dat Warhammer 40K heet. Of de setting zit wel snor en is het de gameplay die haast onspeelbaar is. Is Warhammer 40K: Inquisitor – Martyr een uitzondering op de regel of heeft Neocore Games de juiste balans weten te bereiken?

Episch van top tot teen

Wie bekend is met Warhammer 40K weet dat de narratieve wereld van deze franchise weg te schrijven is als episch, in alle betekenissen van het woord. Niet alleen is de art-style over de top, maar zijn de politieke houdingen van de verschillende partijen net zo extreem en uit het verband gerukt. Wat ooit begon als de fantasy game Warhammer, waar het imperium van de God Emperor ooit begon aan hun kruistocht om alle onzuiverheden uit de wereld te verwijderen, is dit doorgeslagen in een 40.000 jaar durende kruistocht en is de scope gegroeid naar het zuiveren van het universum.

Dit zuiveren van het universum wordt bereikt door het heersen met een diamanten vuist en een bolter gun in de andere hand. Wie het niet eens is met de doctrine, in opstand durft te komen of aanhang dreigt te tonen naar de Warp en wat daar uitkomt, wordt zonder pardon geëxecuteerd. De grote veldslagen worden gevoerd door legioenen aan Space Marines tegen hordes aan creaturen van Nurgle en meer gespuis van Chaos. Niet elke veldslag is echter een van grote proporties. Af en toe is het beter om een probleem op te lossen met wat nuance en zorgvuldig onderzoekswerk om tot de aard van de ketterij te komen.

Dit zijn de opdrachten voor de Inquisitors, elite strijders van de inquisitie. Zij krijgen speciale, geheime opdrachten die vaak te maken hebben met het onderzoeken van ketterij van het vlees en ketterij van technologie. Mochten ze de aard van dit kwaad hebben gevonden, dan houdt het op met de nuance en wordt het onrein gezuiverd met veel bloedvergiet en rondvliegende ledematen. Dat is de wil van de God Emperor en zo zal het zijn.

Het moge duidelijk zijn dat de lore van Warhammer 40K van immense proporties is. Om de staat van het universum, de positie van de voor- en tegenstanders en de ins en outs van de geschiedenis te begrijpen, moet je inmiddels een halve bibliotheek lezen. De game doet ook niet heel erg zijn best om je het essentiële bij te brengen om goed van start te kunnen gaan in de game. Nu is dat niet perse nodig om de game te kunnen spelen, maar wel om alles te begrijpen.

Op zoek naar de Martyr

Dat Warhammer 40k: Inquisitor niet veel aan lore expositie doet, betekent niet dat er geen duidelijk verhaal is. De game wordt wel degelijk geleid door een duidelijk narratief. In de game speel je als een naamloze Inquisitor en heb je als missie het opsporen van het tempelschip ‘de Martyr’ en uitzoeken wat hier aan de hand is. De Martyr blijkt namelijk verweven te zijn in een duister mysterie, waar een inquisitor van drieduizend jaar geleden wel heel erg dicht langs de lijn van ketterij en verboden technologie aan het lopen was.

Voordat je hier aan kunt beginnen, moet je natuurlijk een personage kiezen. Er zijn drie hoofdklassen waar je uit kunt kiezen en dan heeft elke hoofdklasse weer drie subklassen. De hoofdklassen bestaan uit een Crusader, een soldaat die rechttoe rechtaan de problemen oplost met een kogelregen en zware explosieven. Daarnaast kun je ook een Psyker kiezen, dit zijn speciale eenheden die getraind zijn in het al dan niet veilige gebruik van de krachten van de Warp en is te vergelijken met een tovenaar. Tot slot is er de Assassin, die met een sniper hoge hoeveelheden schade aanricht op enkele doelen.

De hoofdklassen laten je vooral kiezen in wat voor stijl je wilt spelen. Wil je van ver monsters bekogelen met magie of wil je ze te lijf gaan met een chainsword? De subklassen laten je kiezen met welke wapens je die rol vervult. Mijn keuze ging bijvoorbeeld uit naar de Crusader en koos hier niet voor de zwaarden en bijlen en handpistolen, maar voor de shotguns en geweren. Mocht je achteraf toch de andere wateren willen proeven, dan kan dit. Al reikt deze variatiemogelijkheid enkel binnen de subklassen. Het is als Crusader niet mogelijk om opeens dingen met de Warp te gaan doen.

Oldschool dungeon crawling

Ben je eenmaal gesitueerd met de klasse die je wilt spelen, dan kan het feest beginnen. De game is in principe opgebouwd uit twee stadia. Je hebt de missies die zich allemaal afspelen in een dungeon en daarna heb je ‘down-time’. In de down-time re-organiseer je je inventory, vergelijk je nieuwe items en kijk je dus welke je wilt gebruiken. Daarnaast kun je hier ook je skill points die je bij het levelen krijgt distribueren, kun je je junk verkopen en heb je tijd om items te craften.

De missies zijn allemaal redelijk rechttoe rechtaan. Je spawnt in een lineaire dungeon. Het doel dat je moet bereiken is meestal aan de andere kant van deze dungeon, dus je loopt praktisch gezien van A naar B. Onderweg kom je hordes aan vijanden tegen die je na een kort conflict achterlaat in een plas van bloed en ingewanden. Hier en daar kom je een kist tegen met loot en sommige elite vijanden laten ook wat wapens vallen.

Het klinkt misschien erg simplistisch, maar dusver heeft het me weten te vermaken. De combat werkt lekker en het voelt erg bevredigend om een groepje chaos cultists neer te maaien met een lasgun. Daarnaast is hetnarratief erg duidelijk aanwezig en is het mysterie toch best interessant om te volgen. Ook helpt het dat het level design dusdanig is, dat het geheel lekker atmosferisch aanvoelt. Denk hierbij aan symboliek richting het keizerrijk. Cogulators aan muren, servitors en sporen van Nurgle.

Genoeg te doen

Hoewel Warhammer 40K: Inquisitor qua gameplay mechanics best wel wat weg heeft van Diablo, zit het grote verschil hem in de speciale abilities. De game heeft deze namelijk niet echt. Er zijn geen speciale abilities die vastzitten aan jouw personage, maar ze hangen af van het wapen dat je gebruikt. Ieder wapen type heeft vier skills (op een paar zwaarden na). Dit zorgt ervoor dat de combat lekker vers blijft.

Ben je je shotgun even beu, dan kun je altijd over overstappen naar een plasma gun of een great axe. Heb je liever wat explosievers, dan pak je een bolter of een melta rifle. Net als dat het Warhammer 40K-universum groot en over de top is, zijn er ook heel veel verschillende soorten wapens die je kunt gebruiken en zijn deze allemaal net zo over de top.

Naast de main story missions zijn er ook side missions die je kunt doen met aparte verhaallijnen. Mocht je hier geen zin in hebben, dan kun je ook nog willekeurig gegenereerde missies aanvragen. Uiteindelijk verandert dit niets aan de gameplay, maar je krijgt wel wat andere omgevingen te zien.

Slechte port

Tot nu toe heb ik het alleen gehad over de gameplay en hoe de game past in het overkoepelende universum van Warhammer 40K en daar ben ik ook positief over geweest. Dit betekent echter niet dat alles aan de game op rolletjes loopt. De versie van de game die ik gespeeld heb, is die op de PlayStation 4, terwijl de game eerst uitgebracht is op de pc. Al heel snel wordt het duidelijk dat de PlayStation 4-versie een port is waar niet echt veel aandacht aan is gegeven.

Om maar te beginnen bij de staat van optimalisatie. Die is er namelijk niet. De game draait bij zo’n 50 FPSen heeft geregeld last van frame drops. Voornamelijk wanneer er veel vijanden op het scherm zijn of als er veel effecten te zien zijn, dan gaat de framerate al heel makkelijk naar 20 FPS. Het jammere is dat de game niet eens zo erg mooi is en niet erg gedetailleerd is. Er is dus geen enkele reden waarom de game zo slecht draait op de console.

Verder zijn er ook een aantal slordigheden te vinden in de game. In de tutorial krijg je op een bepaald moment een tekstvenster in beeld, die je verzoekt om de [F] toets in te drukken. Allemaal leuk en aardig, maar die zit dus niet op mijn Dualshock 4 controller. Het is een vrij ludieke situatie en ik moest er toch wel even om lachen, maar het getuigt van de zorgvuldigheid die Neocore Games (niet) heeft gegeven bij het omzetten van de game.