Uncharted 4: A Thief’s End – Een schat op zich

Als er een ding is waar de meeste gamers het wel over eens zijn, dan is het wel de voortreffelijke staat van dienst die ontwikkelaar Naughty Dog uit Santa Monica in de loop der jaren heeft opgebouwd. Op iedere PlayStation heeft de studio franchises gepresenteerd die garant stonden voor plezier, kwaliteit en een gezonde dosis humor. Een van de bekendere franchises van de studio is inmiddels Uncharted, waarin avonturier Nathan Drake alle hoeken van de aarde afspeurt naar eeuwenoude relikwieën en schatten van duizelingwekkende waarde. Maar aan alles komt een einde, ook aan Uncharted. Met Uncharted 4: A Thief’s End breit Naughty Dog op een passende wijze een einde aan het avontuur. Het is tijd om nog eenmaal alles in de waagschaal te gooien voor oneindige rijkdom. Maar, tegen welke prijs?

Om te beginnen draait Uncharted 4: A Thief’s End uiteraard weer om Nathan ‘Nate’ Drake, die inmiddels zoveel avonturen heeft meegemaakt dat hij het eigenlijk wel welletjes vindt. Met moeite heeft Nathan zijn holster in de wilgen gehangen en slijt hij zijn dagen als een doodgewone arbeider. Toch kriebelt het zo nu en dan een beetje bij hem, vooral wanneer hij op zijn zoldertje al zijn vergaarde memento’s in handen neemt en terugdenkt naar vroegere tijden. Zelfs het moment waarop het allemaal begon voor hem, ruim 15 jaar geleden, ligt nog vers in zijn geheugen. In die tijd werkte Nathan nog samen met zijn oudere broer Samuel. De laatste klus die ze toen uitvoerden, is er een waar Nate niet graag aan terugdenkt, gezien het de laatste keer is geweest dat Nathan zijn broer levend, maar zwaar gewond, zag.

Toch lukt het Nathan om zijn oude leven te laten voor wat het is. Het getrouwde leven doet hem goed en zijn werk houdt zijn gedachten van het lonkende avontuur af, tot Samuel als uit de dood herrezen weer voor hem staat. Samuel heeft een probleem, een heel groot probleem. Alleen een flinke som geld kan dat probleem oplossen. Een flinke som geld die alleen te verkrijgen is door het vinden van de schat waar Nathan en Samuel destijds naar zochten. Voor een allerlaatste keer trekt Nathan met Samuel op pad om de lang verloren schat van piratenkapitein Henry Avery te vinden, wat de prijs ook moge zijn.

En daar heb je in een notendop het verhaal waar Uncharted 4: A Thief’s End om draait, zonder te veel van het plot te bederven. Het vormt de basis van wederom een verhaal gedreven game waarin Naughty Dog zoekt naar een goede balans tussen de vertelling, de actie en de bekende klim- en puzzelmomenten. Wat dat betreft is Uncharted 4 dan ook totaal niet vernieuwend, maar dat is dan ook helemaal niet nodig. Aan een goed recept dient niet te veel veranderd te worden. Het enige wat Naughty Dog heeft gedaan is de dosering van de ingrediënten wat aanpassen, om zo hun lekkernij op z’n lekkerst te krijgen voor de laatste servering.

Het ingrediënt waar Naughty Dog het meeste van heeft gebruikt, is de verhaalvertelling, waar in Uncharted 4 duidelijk de nadruk op wordt gelegd.De studio heeft in de aanloop naar de game duidelijk te kennen gegeven ieder personage zo goed mogelijk uit te willen diepen, om zo een zo duidelijk mogelijk beeld te scheppen van iedereen, en vooral hoe elke persoon geworden is wie hij is. Gedurende het uren durende verhaal maken we dan bijvoorbeeld ook beter kennis met een veel jongere Nathan, namelijk in zijn bewogen tienerjaren. Vooral door deze korte intermezzo’s krijg je als speler meer binding met Nathan, die we voorheen merendeels alleen maar kenden als een koene avonturier met eindeloze oneliners. Het geeft Uncharted 4 een bepaalde lading mee die we in de eerdere delen nog niet zagen; een lading die zorgt voor een zeer bewogen beleving.

Nu is een goed verhaal natuurlijk erg prettig, maar een Uncharted-game kan niet zonder flinke klimpartijen, bikkelharde shoot-outs en breinbrekende puzzels. Nu zit Naughty Dog met twee van de drie rock solid, maar schiet het met de laatste een klein beetje tekort. Om te beginnen zit het met de klimpartijen wel snor. Als een geharde veteraan met meer kracht in zijn vingertoppen dan iemand die heel zijn leven peuken draait, weet Nathan zich keer op keer weer aan iedere kier, rots, plint of tak vast te klampen. Klimmen en klauteren vormt dan ook het leeuwendeel van de game. Zoals het een echte Uncharted betaamt gaat niet iedere klimpartij als gepland (eigenlijk wel) en zul je zo nu en dan weer moeten button bashen voor je digitale leven. Het is me een taaie rakker, die Nathan.

Een totaal nieuwe en welkome toevoeging in deze klimpartijen is de grappling hook die Nathan tot zijn beschikking heeft. Met een simpele druk op de knop slinger je als een ware Tarzan van muur naar muur en abseil je als een pro naar ogenschijnlijk onbereikbare plekken. Gezien de grappling hook een onmisbare tool vormt in de game is het fijn om te weten dat het gebruiken ervan bijzonder eenvoudig gaat. Misschien komt het allemaal wel omdat je het al van jongs af aan van je broer meegekregen hebt. Ieder punt in de game waar de grappling hook aan vast te haken valt, is duidelijk herkenbaar. Mocht je het alsnog niet zien, dan vormt een onmiskenbare hint in je scherm een prettige pointer. Waarbij de grappling hook ook een prima toevoeging vormt, is de actie, die uit meer kan bestaan dan lukraak om je heen schieten.

Ook actie, voornamelijk shoot-outs, vormen een flinke portie in Uncharted 4. Zoals altijd is Nathan namelijk niet alleen in zijn zoektocht naar de verloren schat van Henry Avery. Sterker nog, zijn concurrentie beschikt over een heel leger aan huurlingen, die stuk voor stuk tot aan de tanden bewapend zijn. Gelukkig weet Nathan inmiddels ook wel hoe hij een wapen moet afvuren, maar het is ook lonend om de stille benadering te kiezen. De wereld waarin de game zich afspeelt is namelijk bezaaid met plekken waar je je goed achter of in kan verschuilen. Muurtjes, kisten, struiken en hoog gras vormen allemaal de ideale spot om een vijand onopgemerkt een dutje te laten doen, zij het door middel van een dichtgeknepen strot. Je zou het alleen al doen voor de animaties, die best lonend zijn. Het vergt daarentegen wel oplettendheid en geduld. Heb je dat niet, dan wordt je al snel gespot en volgt er een all-out vuurgevecht. Meestal knok je je daar wel doorheen, al worden ook deze naarmate de game tot zijn einde komt behoorlijk pittig.

Puzzels zijn daarentegen een stuk schaarser en een stuk minder pittig geworden. Nog steeds tref je hier en daar een vraagstuk aan waarvoor je een klein beetje research moet doen om de puzzel te voltooien, maar echte breinbrekers zitten er niet tussen. Hoewel de puzzels stuk voor stuk mooi uitgewerkt zijn, gaat de uitdaging ervan misschien verloren door de vele visuele pointers en de verbale aanwijzingen van je partners die zonder pardon naar je hoofd worden geslingerd terwijl je nog geen tien seconden met puzzelen bezig bent. Ook zijn de oplossingen vaak iets te voor de hand liggend. Wanneer je tijdens de game een beetje op hebt gelet, zal de clue dan ook vaak vanzelf in je opkomen. Het lijkt er dan ook op dat de puzzels grotendeels in de game verwerkt zijn om het recept niet te veel te veranderen. Waar Naughty Dog dan wel met de puzzels in is geslaagd, is het verder uitdiepen van de achtergrond van de voormalige eigenaar van de schat, zijnde Henry Avery.

De Uncharted-games staan erom bekend dat ze het optimale uit de console proberen te halen, vooral op het grafische gebied. Ook met Uncharted 4: A Thief’s End probeert de ontwikkelaar de lat weer mijlen hoog te leggen, en daar zijn ze bij Naughty Dog dan ook wederom in geslaagd. Uncharted 4 ziet er namelijk oogverblindend mooi uit en het gehalte aan detail is absurd hoog te noemen. Personages zien er niet alleen in de gameplay, maar vooral in de cutscenes waarlijk schitterend uit. We zien Nathan, maar ook Sully, Samuel en Elena op hun mooist op de PlayStation 4. Het is soms gewoon lastig om je voor te stellen dat je een game aan het spelen bent, en niet naar een Pirates of the Carribean spin-off aan het kijken bent. De uitmuntende voice-acting en sublieme motion capturing werken hier uiteraard ook aan mee. Daarbij komt ook dat de audio in de game van een ongekend niveau is. Als je je ogen sluit, kun je je bijna in de spelwereld wanen door het geluid van de fluisterende wind en de fauna die er lustig op los tjirpt.

Niet alleen de personages zijn top notch, ook de omgevingen waarin Nathan en zijn vrienden zich begeven zijn van een ongekend niveau. Of het nu een dorre zandvlakte, een overgroeide stad op een eiland, de Schotse hooglanden of een herenhuis betreft, het ziet er allemaal pico bello uit. Waar je je ook begeeft, het ademt overal de sfeer die Naughty Dog voor ogen heeft. Sterker nog, je zou willen dat het allemaal echt bestond en er direct een enkeltje vliegreis naartoe willen boeken. Om je een klein voorbeeldje te geven: als je ooit in Disneyland Parijs in de rij hebt gestaan voor de Pirates of the Carribean-attractie, dan bekruipt je toch dat gevoel van een andere wereld waarin je fantasie tot werkelijkheid komt. Uncharted 4 wist mij regelmatig datzelfde gevoel te bezorgen, en dat zeker vijftien uren aan een stuk.

En daarmee kan ik concluderen dat de storymode van Uncharted 4: A Thief’s End een schat op zich is die het verdient om door iedereen met een PlayStation 4 ontdekt te worden. Zelden heeft een game van deze kwaliteit zoveel content geboden, vooral wanneer je je beseft dat Uncharted 4 ook nog eens een vermakelijke multiplayer kent. In deze multiplayer krijg je ook de kans om in de huid van een ander personage uit de game te kruipen en het online op te nemen tegen andere money-hungry gunslingers. Het beste aan de multiplayer is misschien wel dat we enkele levels terugvinden die geleend zijn uit de storymode, die we in een strakke 60 frames per seconde mogen doorkruisen. Het minste aan de multiplayer is tot dusver de matchmaking, die nog niet echt van een lijen dakje gaat. Het vinden van een gevulde lobby duurt vaak even net wat te lang, maar als je eenmaal zover bent, is het zeker de moeite waard om een paar potjes te spelen. Het vult in ieder geval de leegte op die de singleplayer na voltooiïng in je achterlaat. Daarin had Nathan misschien wel gelijk. Laat ik daarom Naughty Dog maar bedanken op mijn eigen manier en afsluiten met Nathans diepzinnigste quote.

“As thrilling as the next adventure might be, in the end… you’re always left with that same feeling. Sometimes you just gotta choose what you’re gonna keep and what you’re gonna let go.”

Dank je wel, Naughty Dog. Dank…je…wel.

-A Reviewer’s End-