Tomb Raider (2018)
Fans van de nieuwe Tomb Raider-games gaan veel uit die games herkennen in de nieuwe Tomb Raider-film. In de reboot van de filmserie speelt niet Angelina Jolie de hoofdrol als Lara Croft, maar Alicia Vikander. Een goede keuze, want de Oscar-winnende actrice vertolkt de rol goed en is dan ook zeker niet het probleem in deze matige, maar vermakelijke actiefilm.
In Tomb Raider (2018) gaat Lara Croft op zoek naar haar vader die al zeven jaar vermist wordt en vermoedelijk dood is. Lara is echter eigenwijs en besluit dat ze erachter gaat komen wat er met haar vader gebeurd is. Hierdoor belandt ze op het mysterieuze eiland, Yamatai, waar al snel blijkt dat ze al haar kundigheid en kracht nodig heeft, wilt ze overleven.
Problematisch op verschillende vlakken
Op het eerste oog lijkt dit een goede setup voor de actiefilm die gebaseerd is op een videogame. Het wordt echter al snel duidelijk dat de film de hoogtes van bijvoorbeeld de Indiana Jones-films niet gaat halen, want Tomb Raider blijft te lang hangen in het opzetten van het verhaal waardoor het eerste half uur vrij saai is.
Regisseur Roar Uthaug probeert dit op te lossen door een aantal actiescènes in het verhaal te brengen en deze zorgen ervoor dat we zien dat Lara Croft niet over haar heen laat lopen. De tweede actiescène die binnen dertig minuten ontstaat, voelt overbodig en lijkt er te zijn om de film langer te maken, waardoor het tempo uit de film wordt gehaald. Deze is daarnaast ook erg cliché en heeft hetzelfde doel als de eerste en dat is om te laten zien dat Lara atletisch en slim is.
Dit is dan ook het grotere probleem van de film. De film slaat ineens om nadat de langdurige setup is afgerond en alle karakters geïntroduceerd zijn. Wat volgt, zijn aaneensluitende actiescènes waarin Lara onder andere aan een roestig vliegtuig hangt boven een waterval, waarna deze worden opgevolgd door een ontsnapping om vervolgens over te gaan in een vechtscène. Er is simpelweg geen goede balans.
De balans is niet het enige probleem van de film, want ook het verhaal is niet al te best. Deze is namelijk erg afhankelijk van de relatie tussen Lara en haar vader. Deze band tussen vader en dochter zien we door middel van flashbacks, maar hier wordt zo hard op gehamerd dat het de kijker eerder irriteert dan vermaakt. Je hoopt dan dat de schurk van de film, gespeeld door Walton Goggins, het verhaal op het goede spoor weet te zetten, maar ook zijn karakter Mathias Vogel is onderontwikkeld.
Vermaak onder de problemen
Ondanks dat Goggins’ Vogel geen sterk karakter is, is er een bepaalde charme die komt met een acteur van zijn kaliber. Dit maakt hem dan ook een plezier om naar te kijken, vooral wanneer iets niet volgens plan lijkt te gaan. Vogel heeft namelijk wel een simpele motivatie en dat is om van het eiland af te komen, maar de methodes die hij gebruikt zijn nogal extreem en ongeloofwaardig.
Het is niet allemaal slecht, want ondanks alle negatieve punten is de film vrij vermakelijk. Dit komt naast Goggins’ Vogel doordat het script een goede dosis luchtigheid bevat. Ook bewijst Vikander haarzelf echt als Lara Croft en dit laat ze in een aantal goede actiescènes dan ook zeker zien. Dit zijn de hoogtepunten van de film, want er zijn meer dan genoeg actiescènes die je adrenaline laten pompen. Als laatste zijn er voor fans van de nieuwere Tomb Raider-games genoeg verwijzingen te vinden, want zo is er bijvoorbeeld net zoveel gekreun te horen als in de games en maakt Lara ook gebruik van haar iconische pijl en boog.
