Tom Clancy’s The Division – Regel of uitzondering?

Ruim tweeënhalf jaar geleden werden we tijdens de E3 plots getrakteerd op een nieuwe IP in de Tom Clancy-serie onder de naam The Division: een open wereld shooter in een nagenoeg verlaten New York. Maar zoals we van Ubisoft helaas een beetje gewend zijn, lijken aankondigingen vaak af te wijken van het daadwerkelijke product. De vooruitzichten waren echter goed na de verschillende demo’s en bèta’s die we hebben gespeeld. Nu is het tijd om het eindoordeel te vellen: weet Tom Clancy’s The Division de uitzondering te worden, of blijft het aan de regel voldoen?

Het verhaal in The Division is al ruim tweeënhalf jaar hetzelfde. Tijdens een van de drukste dagen in de Verenigde Staten, Black Friday, laten terroristen een genetisch gemanipuleerde versie van de pokken los. Binnen enkele dagen worden mensen ziek en binnen enkele weken ligt het land op zijn spreekwoordelijke gat. Winkels zijn leeg, ziekenhuizen zijn veranderd in mortuaria en de stad New York is slechts een schim van wat het ooit was.

Maar, zoals we van de Amerikaanse overheid mogen verwachten, heeft het altijd een plan achter de hand. Of in dit geval een organisatie genaamd The Division: een eenheid getrainde soldaten die op non-actief zijn gesteld, maar die altijd klaar zijn om opgeroepen te worden als de nood het hoogst is. Met de uitbraak van de ‘Green Poison’ geeft Washington de opdracht voor Directive 51, waarmee The Division ingeschakeld wordt. Jij bent een Division-agent in de Second Wave, de lichting die wordt ingeschakeld om de rotzooi op te ruimen in New York en geloof ons: die is er genoeg.

Vanaf het moment dat je The Division begint te spelen, zul je merken dat deze game niet je standaard shooter is. Een enkele kogel in het hoofd is niet meer voldoende en alle schade die je aanricht, heeft niet direct impact op het lichaam van je vijand. In plaats daarvan rol je als het ware een dobbelsteen en krijgt iedere kogel een losse waarde mee. Deel je genoeg schade uit, dan zal de vijand uiteindelijk neergaan en kom jij als overwinnaar uit het gevecht. Inderdaad: The Division is net zoveel RPG als shooter, zoals we dat ook bij andere titels zagen als Borderlands en Destiny.

Vooral met die laatste titel wordt vrij regelmatig een vergelijking gemaakt en dat is ook niet heel vreemd. Op het eerste oog lijken de shooters namelijk best veel op elkaar. Beiden zijn open wereld, waarin je met je vrienden aan de slag gaat en jij je karakter helemaal kunt aanpassen naar jouw smaak. Toch is die vergelijking niet helemaal eerlijk. Ubisoft heeft het afgelopen anderhalf jaar waarschijnlijk goed gekeken naar Destiny omdat het veel dingen net een slag beter doet dan Bungie’s open wereld shooter.

Die open wereld is daar misschien ook wel de belangrijkste verbetering aan, al dan niet met zijn eigen nadelen. In The Division ga je aan de slag in New York, al speel je werkelijk maar in een klein gedeelte van deze metropool: Midden-Manhattan. Inderdaad: verwacht niet om heel New York te gaan verkennen in deze shooter, iets wat ook helemaal niet aan te raden zou zijn als het wel mogelijk was. In The Division gaat namelijk alles via de benenwagen. Het is mogelijk om jezelf tussen verschillende safe houses gemakkelijk te verplaatsen, maar buiten dat zul je alles moeten lopen. Geen metro’s, geen taxi’s, geen fietsen. Je zult het allemaal zelf moeten doen en op een gebied van 4 kilometer bij 3 kilometer is dat een hele klus.

Het knappe hieraan is dat dit in zijn geheel een open gebied is waarbij je naadloos van de ene naar de andere kant kunt lopen zonder ook maar een enkel laadscherm te zien. Het is niet de eerste keer dat we dit zien natuurlijk, maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. Er zit echter wel een nadeel aan een dergelijk gebied op dit niveau van details: je komt nauwelijks echte spelers tegen. Alleen wanneer je in een safe house of hub bent, in een multiplayer-groep zit of in de Dark Zone bent, kom je andere spelers tegen. Anders is het enkel jij en de elementen (en een hoop criminelen die je af willen maken).

Het is dan ook dit criminele element waar je het meeste tegen zult spelen. De macht in New York is na de uitbraak in handen gevallen van een aantal partijen. Samen met de JTF, de Joint Task Force, bestaande uit politie, brandweer, medisch personeel en het leger, vormt de Division het goede, voor zover dat er nog is. Zoals je mag verwachten in een afgesloten eiland in een dergelijke situatie hebben de criminele groepen namelijk de overhand.

Er zijn verschillende soorten van deze criminele groepen. De Rioters zijn relschoppers die gewoon uit zijn op rotzooi maken en niet bang zijn voor de wet. De Rikers zijn criminelen die na de uitbraak uit de beruchte gevangenis op het eiland Rikers zijn ontsnapt, geen lieverdjes zoals je kunt verwachten. De Cleaners zijn de voormalige vuilnismannen en schoonmakers van New York die alles verloren aan het virus. Hun enige oplossing: alles en iedereen die met het virus heeft te maken, of ze nu besmet zijn of in aanraking zijn geweest met mensen met het virus, levend verbranden. Het Last Man Battalion zijn de meest professionele vijanden in New York, ingehuurd door de grote bedrijven op Wall Street om hun zaken te beschermen, maar die uiteindelijk in de steek hebben gelaten. Nu zijn ze uit op een nieuwe orde waarbij de grote bedrijven het onderspit zullen delven.

Iedere factie bestaat uit een hele hoop kwaadwillenden, ieder met hun eigen specialiteiten en vaardigheden. Zo zullen de Cleaners je veelal aanvallen met hun vlammenwerpers als ze maar dicht genoeg in de buurt kunnen komen. De Rioters daarentegen hebben nauwelijks enige structuur in hun troepen, waardoor ze erg onvoorspelbaar zijn. Het LMB heeft duidelijk de beste troepen, met ook medisch personeel in hun rangen die andere soldaten kunnen oplappen. Iedere situatie is anders en je zult altijd je ogen open moeten houden. Een tegenstander die met een shotgun achter een auto langsloopt kan zo een einde maken aan je sessie.

Gelukkig is er genoeg materiaal in The Division om je mee te weren. Iedere soldaat kan zichzelf uitrusten met drie wapens, bestaande uit twee primaire wapens en een secundair wapen. Die primaire wapens zijn je standaard klassen: snipers, shotguns, assault rifles en light machine guns. De secundaire wapens zijn pistolen, revolvers en kleinere shotguns. Welke combinatie je kiest, is echter helemaal aan jou. De keuze is letterlijk reuze in The Division en tijdens iedere missie of patrouille die je doet, zul je nieuwe wapens tegenkomen, wapens die beter of slechter zijn dan degene die je al had. Ieder wapen is namelijk anders: andere statistieken, andere voor- en nadelen. Wat dat betreft is The Division een droom voor mensen die veel van cijfertjes houden.

Die statistieken voor wapens bestaan uit een aantal onderdelen die allemaal impact hebben. Het eerste waar de meeste mensen naar zullen kijken is de schade die ieder wapen doet. Verrassend genoeg doet een sniper of shotgun meer schade dan een machinegeweer, maar dat hoeft lang niet altijd in je voordeel te werken. Daarom is de DPS, of Damage Per Second, een veel belangrijkere graadmeter. Deze laat zien hoeveel schade je per seconde kunt doen, mits je je doel weet te raken. Je hebt hier zelf echter ook nog invloed op. Nagenoeg ieder wapen is namelijk uit te breiden met modificaties. Denk hierbij aan vizieren, lasers, dempers en handvatten om je wapen mee te verbeteren. Iedere mod heeft daarbij ook weer zijn eigen statistieken, waardoor je letterlijk ieder wapen eigen kunt maken. De kans is nihil dat je iemand met dezelfde loadout tegen zult komen.

Het houdt daar echter niet op. Ook je outfit en bescherming is helemaal naar stijl aan te passen. Als eerste zijn daar je kogelvrije vest, kniebescherming, luchtmasker, rugzak en holster. Al deze onderdelen kom je tegen in de wereld en hebben impact op een drietal statistieken: de effectiviteit van je secundaire wapen, je gezondheid en de effectiviteit van je skills. Daarnaast kun je jouw agent helemaal eigen maken met verschillende kledingstukken, waardoor iedere agent die je tegenkomt er echt uniek uit zal zien. De teams achter de game mogen dan ook een klein applausje krijgen voor alle mogelijkheden die de game heeft om je agent eigen te maken. Als je hier dan toch een kritiekpuntje op wilt leveren is dat, in vergelijking tot de items, je maar vrij beperkte mogelijkheden hebt om het uiterlijk van je soldaat aan te passen. Buiten een aantal presets en wat kleine wijzigingen was hier verbazend weinig aan te veranderen.

Het echte RPG-element wat betreft je karakter komt naar boven op het moment dat je gaat kiezen welke skills je jezelf wilt toe-eigenen. Je skill tree is namelijk op te splitsen in drie losse takken: medische skills, veiligheid skills en aanvallende skills. Met medische skills kun je jezelf genezen, teamgenoten sneller terug tot leven brengen en tijdelijk verbeterde statistieken geven. De veiligheid skills zorgen voor een stukje extra verdediging tijdens gevechten: een draagbaar schild, verstevigde dekking of plaatsbare dekking; het team heeft gekeken bij de heren van Rainbow Six. De aanvallende skills zorgen voor een explosieve voorsprong op tegenstanders: turrets, rollende mijnen en granaatwerpers behoren tot de opties. Daarbij heeft iedere tak een ultimate skill die alleen wordt opgeladen door actief te zijn in gevechten en die je uit benarde situaties kan helpen.

Welke skills je kiest heeft echter alleen impact aan het begin van de game. Als je verder komt in het verhaal en meer van je basis vrijspeelt door missies, side quests en events te doen, kun je ook je andere takken vullen. Vanaf dat moment wordt het een mix and match van verschillende skills om te ontdekken wat jij fijn vindt spelen. Net als je wapens en outfit is ook je skill set helemaal eigen te maken.

Dat uitbreiden van je basis doe je met punten die je verdient tijdens het spelen van de game. Iedere side quest, missie en event levert dit soort punten op, net als XP voor je level. Die missies zijn de hoofdmoot van de game, bestaande uit meer dan 25 verschillende missies die ieder zo’n half uur tot drie kwartier in beslag kunnen nemen afhankelijk van op welke moeilijkheidsgraad je deze speelt en met hoeveel personen. Het leukste is het natuurlijk om dit met vier personen te doen en Ubisoft lost dit uitstekend op met match making.

In ieder safe house en aan het begin van iedere missie kun je op zoek gaan naar spelers op een vergelijkbaar niveau die dezelfde missie willen spelen, of waar je gewoon mee wilt rondrennen door Manhattan. Dit is dan ook het enige moment dat je uit de spelwereld wordt getrokken: wanneer je samen gaat met een andere speler moet de game synchroniseren met de host en zit je even tegen een laadscherm aan te kijken. Het was mooier geweest als dit naadloos was gegaan, zoals wanneer andere spelers er later bij komen, maar dat is helaas niet het geval.

Daarnaast heeft iedere wijk zijn eigen serie aan side quests en events om te voltooien om zo weer XP en Base-punten te verdienen. Hoewel de side quests nog wel wat variatie hebben, worden de events na verloop van tijd best wel eentonig. Ze zijn niet vervelend om te doen, omdat ze nooit meer dan vijf minuten in beslag nemen, maar iedere keer door een gebouw rennen om generatoren aan te zetten, of de JTF te helpen, of een punt te verdedigen tegen groepen vijanden, het gaat een keer vervelen. Het houdt je zeker een tijdje zoet, maar meer variatie was zeker welkom geweest.

Heb je dit allemaal weten te doen en een groot gedeelte van de straten van New York schoongeveegd, dan zal de teller al snel op dertig uur staan. Op dat moment is er dan alleen nog een groot gedeelte in het midden van het spelgebied waar je nog niet bent geweest: de Dark Zone. Misschien wel de meest beruchte sectie van de game, zowel in het verhaal als onder spelers die de beelden van de game hebben gezien voor de release. In de Dark Zone mag je namelijk alle regels van fatsoen vergeten. Niets moet, alles mag en geen vriendschap is heilig in de Dark Zone.

Dat heeft ook een hele goede reden: de Dark Zone is het gebied waar je de meest waardevolle wapens en bepantsering zult vinden voor je agent. Maar veel van die wapens zijn vrij exclusief en zullen niet vaak verschijnen. Spelers kunnen daarom besluiten om jou in de rug te schieten als ze besluiten dat ze zelf die gear wel willen hebben. Doen ze dit, dan gaan ze echter ‘rogue’ en kan iedereen in de Dark Zone dit zien. De speler die dan een dergelijke ‘rogue agent’ weet om te leggen, krijgt een lekkere bonus en kan zelf ook nog een item oppakken.

De Dark Zone is dus een gebied waar je eigen hachje eerst komt en als je met een team de Dark Zone in gaat, moet je weten dat je ze kunt vertrouwen. Dit vertrouwen komt het meest van pas wanneer je de spullen uit de Dark Zone wilt halen. Simpel door de deur naar buiten lopen is namelijk geen optie: de spullen zijn vervuild met het virus en moeten daarom eerst grondig worden schoongemaakt, dus komt er een helikopter om deze spullen op te halen. Hiervoor moet je wel even een lichtkogel afschieten die iedereen in de omgeving van de Dark Zone kan zien en dus weet dat jij spullen wilt afvoeren, spullen die zij mogelijk kunnen stelen. Het feit dat je dan ook nog ruim anderhalve minuut moet wachten op die helikopter zorgt voor zenuwslopende seconden, maar die een succesvolle afvoer wel tot een succesmomentje verhevelen.

Uiteindelijk is het deze zenuwslopende en misschien wel benauwde sfeer die The Division maken tot de uitmuntende game die het uiteindelijk is geworden. Daarbij draagt de hele audiovisuele kwaliteit bij aan het hele sfeertje en weet Ubisoft echt wat neer te zetten. Nu zijn er natuurlijk meteen mensen die woest waren dat de game niet identiek was of zelfs nog beter dan de E3 onthulling uit 2013, maar als je de game aan het spelen bent, maakt dat uiteindelijk niet meer uit. De verschillende teams van Ubisoft weten New York zeer realistisch over te brengen, of je nu in iconische locaties als Central Station of Madison Square Garden bent of door Hell’s Kitchen loopt. Dit wordt helemaal benadrukt door het weer in The Division, dat zich hartje winter af lijkt te spelen. Of je nu met een licht zonnetje door de stad wandelt, een vuurgevecht in een dichte sneeuwstorm hebt, of midden in de nacht door de Dark Zone rent, het ziet er allemaal prachtig uit.

Ook is het opvallend te noemen hoe soepel het allemaal loopt. Gedurende onze uren met de pc-versie hadden we nauwelijks last van frame drops en ook de animaties zijn om je vingers bij af te likken. We lieten eerder al even Rainbow Six vallen, maar Ubisoft lijkt ook bij een andere serie te hebben gekeken voor de ontwikkeling van de game: Assassin’s Creed. Hoe soepel jouw agent zich door de wereld begeeft, het lijkt zo uit Assassin’s Creed te komen. Of je nu tussen dekking rent, over een muurtje heen hupt of naar een ladder springt om deze in een enkele motie te beklimmen, het gaat allemaal heel soepel. Het is precies zoals het allemaal zou moeten zijn.