Splatoon – De nodige ‘inktjectie’ voor de Wii U

Dat de Nintendo Wii U op het moment nog grotendeels lijkt te leunen op oude vertrouwde rotten uit de stal van Nintendo, is voor veel mensen nog steeds de drempel om een Wii U in huis te halen. Echt heel veel uitschieters kent de console van de Japanners nog niet. Het succes lijkt toch uit de bekende franchises te komen. Oke, Mario-games doen het best goed, dat valt niet te betwisten, maar de Wii U heeft een stevige injectie nodig. Nu lijkt het erop dat die injectie er eindelijk is, of zal ik zeggen: een ‘inktjectie’, want Nintendo’s nieuwe IP Splatoon lijkt behoorlijk wat kleur in de scene te brengen. En laat dat nou net zijn wat de Wii U nodig had.

Spla-wat?

Laat ik eerst eens even uitleggen wat Splatoon nu eigenlijk is, want dat is lang niet zo zwart-wit. Velen bestempelen Splatoon namelijk als een shooter met een hoog knuffelgehalte, maar eigenlijk is Splatoon dat helemaal niet. Sure, Splatoon draait wel om schieten, maar in plaats van dood en verderf zaaien, breng je juist wat meer kleur in de omgeving, met inkt welteverstaan. En ja, je kunt ook op tegenstanders schieten, maar je zult ze niet in stukken blazen. Sterker nog, de beloning schuilt niet eens in het neerhalen van de ander, wel in het domineren van het speelveld door zo veel mogelijk ervan in jouw kleur te kliederen.

Dus daar heb je het, de essentie van Splatoon in geuren en kleuren. Dit concept wordt in z’n geheel doorgevoerd in de multiplayer van Splatoon, wat in mijn mening dé reden is om Splatoon aan te schaffen. Jij mag, vertegenwoordigd door een zelf gecreëerd wezentje bekend als een Inkling, dagelijks twee verschillende maps per modus gaan bekladderen.  Gezien je als beginner nog niet zo spectaculair ‘fresh’ bent, mag je tot je voldoende geleveld bent alleen deelnemen aan Regular Battles, waarin de modus Turf Wars gespeeld gaat worden. Wanneer je wat hipper bent bevonden door de inwoners van  Splatoon’s Plaza mag je je gaan wagen aan Ranked Battles.

Alles voor je turf

Turf Wars zal uiteindelijk hetgene zijn dat het meeste van je tijd zal opslokken en ik kan je eerlijk zeggen: dat is absoluut geen straf. In Turf Wars ga je met twee teams de strijd om grondgebied aan, twee teams van vier spelers. Uitgerust met wapens die vaak nog het meeste weghebben van Nerf-guns en Super Soakers spetter je alles onder met inkt, alles dat geschikt is om te beschilderen. Binnen een bepaalde tijd krijg je carte blanche om te gaan en besmeuren wat je wil, met je tegenstander als enige hindernis. Is de tijd op, dan zal Judd, een überjapanse dikke kat, je vertellen of je gewonnen of verloren hebt. Heb je gewonnen? Dan is dat dolle pret en krijg je netjes uitbetaald (inclusief een fijne bonus) en mag je de nodige XP bijschrijven. Heb je verloren? Dat is dan dikke pech. Om je niet totaal nutteloos te laten voelen krijg je toch wat XP en een zakcentje mee.

Na al die praat over XP en centen dien ik ook even uit te leggen waar die voor nodig zijn. Na het verlaten van de lobby wandel je namelijk zo de Plaza van Splatoon op: een gezellig plein waar je medespelers kunt treffen en diverse etablissementen aantreft. Natuurlijk wil je er op je best uitzien en de kleren die je meekrijgt, zijn wel oké, maar niet echt heel swag. Het wordt dus tijd om een nieuwe garderobe aan te schaffen, waar je uiteraard wat flappen voor nodig hebt, maar ook charisma.

Shop ‘till you drop

De Plaza is daarom voorzien van welgeteld vier winkeltjes: een schoenenzaak, een kledingzaak, een winkelier die zich specialiseert in hoofdtooien en een wapendealer (klinkt bad-ass, maar heeft verdacht veel weg van een nerdy minion). Ook al heb je zoveel geld ‘that you could make it rain’, als je niet fresh genoeg bent, wordt je net zo hard de winkel weer uitgekickt, vandaar dat je dus ook de nodige XP moet hebben verdiend en een aanzienlijk level moet hebben bereikt. Als je door de keuring bent gekomen, mag je eindelijk door de kledingrekken spitten.

Kledingstukken zijn best belangrijk en niet zomaar een cosmetisch dingetje in Splatoon. Elk kledingstuk brengt namelijk speciale vaardigheden met zich mee. Enkele daarvan zijn het sneller vullen van je inktreservoir, extra verdediging, sneller door inkt zwemmen en een sneller vullende Specialmeter. Naarmate je steeds duurdere kledingstukken kunt aanschaffen, zullen ze ook combinaties van deze vaardigheden bevatten.

Tot slot worden de wapens vanzelfsprekend ook telkens een beetje beter en duurder. Ieder level biedt overigens goede wapens, zodat je niet totaal kansloos bent wanneer je geconfronteerd wordt met een tegenstander die een hoger level is. Natuurlijk zijn de duurdere wapens wel wat beter en krachtiger, maar als je het slim speelt, heb je toch nog steeds kans om te winnen. De wapens worden, zoals in iedere shooter, onderverdeeld in verschillende categorieën: je hebt de standaard assaultklasse, sniper rifles en een behoorlijk dikke verfroller waarmee je flinke stukken voor je uit kunt verven.

Alles onder controle

Splatoon maakt dankbaar gebruik van een knap stukje elektronica, beter bekend als de Wii U Gamepad. Vooral het scherm wordt volop benut. Terwijl je er lustig op los schiet, kun je op je Gamepad overzichtelijk bijhouden hoe je er voor staat middels een minimap waar je op kunt zien wie allemaal wat geverfd heeft. Ook kun je, wanneer je dat tactisch beter lijkt, teleporten naar een teamgenoot door zijn icoontje aan te tikken op je touchscreen. Maar daar houdt het niet op wat betreft je tweede scherm. Tijdens het wachten op spelers om je lobby vol te krijgen, wordt je zelfs getrakteerd op een old-school arcadespelletje, die je eventueel verder kunt spelen op de arcadekast die zich op de Plaza bevindt. Zeer toffe move van Nintendo.

Voor de rest gebruik je je pad natuurlijk ook om je Inkling te besturen. Laat dit nu één van de weinige puntjes zijn waar je, als je shooters gewend bent, aan moet wennen. Standaard maakt Splatoon gebruik van de bewegingssensoren in de pad om je blikveld te bepalen, iets waar ik absoluut niet aan kon wennen. Deze optie valt gelukkig wel uit te zetten zodat je gewoon met je pookjes kunt werken, wat iets natuurlijker aanvoelt. Ook het gebruik van de triggers vergt gewenning. Schieten doe je zoals op iedere console met je rechtertrigger, maar je linkertrigger gebruik je in tegenstelling tot andere shooters  niet om ‘down the sights’ te gaan, wat sowieso al geen optie is in Splatoon. In plaats daarvan verander je in een inktvis die zich snel en nagenoeg onzichtbaar door zijn of haar eigen kleur inkt kan begeven en daarmee ook het leeggeschoten inktreservoir kan vullen. Het is even een learningcurve, maar je went er best snel aan.

Going solo

Je zou bijna vergeten dat Splatoon ook solo te spelen valt. Splatoon heeft zelfs een behoorlijk omvangrijke storymodus waarin het shootergedeelte meer tot zijn recht komt. In deze storymodus help je een oude rot in Inkopolis genaamd Cap’n Cuttlefish om een hoop Zapfish terug te halen bij de Octarians, die er snode plannen op na houden. Deze Zapfish liggen verspreid over vijf verschillende werelden waarin je telkens wat meer moves en vaardigheden aangeleerd krijgt. Elke wereld heeft ook een boss level waarin een lelijke vijand je zal beproeven. Ook zit er in iedere wereld minstens één level dat een mulitplayer-ervaring simuleert, gezien een behoorlijk ervaren Octoling je de weg naar de Zapfish zal bemoeilijken.

Ben je van plan om samen met Splatoon een amiibo in huis te halen, dan kun je per amiibo nog eens 25 van deze levels herhalen, al is het wel in time trial-modus of met een specifiek wapen. Het betreft twintig gewone levels en de vijf boss batles die bij voltooiing ervan wat extra geld opleveren en in het geval van de boss battles een wat exclusiever kledingstuk.

Heb je geen zin om alleen te spelen, maar ook geen zin in spelen tegen wildvreemde wereldbewoners? Dan kun je altijd nog een vriend of vriendin uitnodigen om samen met jou de Battle Dojo in te duiken. In deze Dojo kun je het tegen elkaar opnemen in een level waar telkens op een willekeurige plek ballonnen verschijnen. Wie aan het einde de meeste ballonnen heeft lekgeschoten, die wint. Het is een leuke oefening voor de multiplayer, die alleen wel een kleine oneerlijkheid kent. Zo speel je deze modus niet in split screen maar in dual screen. Speler 1 bedient de pad en ziet zichzelf alleen op het scherm ervan, speler 2 kan met Nintendo’s Pro Controller of Wii Remote spelen en naar de tv kijken. In mijn mening heeft deze daardoor het voordeel gezien het bijna een tweede natuur is om naar de tv te kijken.

Pracht en praal

Om mijn review af te sluiten sta ik nog even stil bij het grafische aspect. Om kort te zijn ziet Splatoon er absoluut schitterend uit. Ik moet wel eerlijk zijn, wanneer je iets te snel draait zul je wat framedrop ervaren (vooral bij de downloadversie) en je zult ook wat kartelrandjes zien, maar je vergeeft het Nintendo uiteindelijk door het uitstekende design. Splatoon is niet hardcore maar ook niet te kiddy. Het kleurenpalet is lekker speels maar ook weer niet te zoetsappig. Het lijkt erop dat Nintendo met Splatoon de balans tussen een kinderspelletje en een shooter heeft kunnen vinden. Het enige dat ik iets te typerend vond, waren de stemmetjes die nooit wat zeggen, maar brabbelen. Maar ja, dat hoort er misschien ook wel weer bij. De audio is ook dik in orde en biedt dezelfde balans, niet te kinderachtig maar ook niet te serieus.

10/10?

Is Splatoon de perfecte Wii U-game? Close, but no cigar. Ondanks dat Splatoon echt heel veel goed doet, zijn er ook wat kleine minpuntjes. Het gebrek aan voicechat is het grootste. Gezien Splatoon toch grotendeels een multiplayergame is, wil je toch kunnen communiceren met je teamgenoten, wat nu alleen kan door een soort commando te geven via je D-pad. Het is daardoor dat het toch vaak een ‘ieder voor zich’ wordt en geen team effort. Nintendo probeerde de vuilbekkers te mijden door deze feature niet te verwerken, maar ik weet bijna zeker dat zij hun favo shooter niet gaan opgeven voor Splatoon. Wat mij betreft mag deze optie dan ook met een update worden toegevoegd. Ook is het jammer dat je dagelijks maar twee maps kunt spelen, wat karig is. Hierdoor loop je telkens door dezelfde map, wat kan gaan vervelen. Dus Nintendo, bring me some new turf!