PES 2015 – Als vanouds

Ik ben een footiefan in hart en nieren en tussen mijn digitale riddertochten, oorlogen en zombieapocalypsen, ben ik het grootste deel van de tijd te vinden op de digitale grasmatten. De laatste jaren domineerde FIFA de disclezer van mijn console, dankzij zijn eigen kracht, maar ook mede door de miskleunen van PES, die ooit koning was in footieland.

Ik zal met de deur in huis vallen: de koning is niet teruggekeerd op de troon, maar nadert zijn concurrent wel met sneltreinvaart. In deze PES lijkt de serie terug te keren naar zijn gloriedagen en zo voelt het ook.

Het passen is weer iets waar over nagedacht moet worden en aanvallen moeten goed doordacht in elkaar zitten. Dat betekent echter niet dat het heel moeilijk is. Als je eenmaal het spelletje doorhebt, loop je de verdediging van je tegenstander plat. De AI heeft twee kanten. Aan de ene kant staat de verdediging geweldig, van zowel jezelf als van de tegenstander, en voetballen de spelers die je niet bestuurt ook een behoorlijke pot voetbal. Maar als je eenmaal inziet wat er telkens gedaan wordt, is de rest van de wedstrijd een fluitje van een cent. Toch zit er ook een pluspunt aan, want de teams kennen ook elk hun eigen speelstijl, die je dus ook telkens op een andere manier moet aanpakken. Dat zorgt voor een aardige dynamiek in de wedstrijden.

Dan de spelers zelf. PES 2015 is op een vlak superieur aan zijn concurrent, namelijk als het op animaties aankomt. De game barst van de verschillende animaties en je weet nooit wat je kan verwachten. Zo viel mijn mond open toen Janmaat een bal op rechts kreeg, met beide benen de lucht in sprong en met buitenkantje links de bal op het hoofd van Van Persie legde. Toen ik Robben nader ging bekijken, viel me op dat de digitale Robben beschikte over het loopje van de enige echte Robben. Ik kan zo nog twintig pagina’s volschrijven over animaties, maar je snapt m’n punt. Van passen tot passeerbewegingen en van doelpuntvieringen tot blessures, ze kloppen stuk voor stuk.

De animaties mogen dan wel mooi zijn, maar de grafische bekleding van de game doet er helaas voor onder. Van een newgen game mag je toch verwachten dat spelers er niet uitzien alsof ze van gladgestreken klei zijn gemaakt. Ook de bewegingen in het gezicht van de spelers zijn zo statisch als maar kan. Hierdoor valt de grafische achterstand meer op dan de vooruitgang en pracht van de animaties, wat zonde is. Het blijft niet bij de spelers, want ook het publiek heeft kartelranden.

Voetbal bestaat uit twee situaties. De situatie waarin je aanvalt en de situatie waarin je verdedigt. In de aanval is het weer zo dat er goed moet worden nagedacht over wat je nou precies gaat doen om die bal in het netje te leggen. De looplijnen van je teamgenoten helpen hier enorm bij, want daar is niks op aan te merken. Aanval is dus prima, als je je hoofd er maar bij houdt.

[envira-gallery id=”9558″]

De verdediging is een ander verhaal. Hier is het nogal ‘ouderwets’ een knop inhouden en wachten tot je de bal hebt. Het voelt alsof je niet de volledige controle hebt, wat hedendaags toch wel een must is voor een afgewerkte voetbalgame. Natuurlijk kan je tijdens het druk zetten instappen door twee keer op een knop te duwen, maar als je gewoon druk blijft zetten, komt het vaak ook goed. Zet je geen druk, dan loopt de tegenstander je verdediging er met twee vingers in de neus uit.

Wat je dan nog kan doen is het inzetten van een sliding. De sliding is killing. Doe het niet, tenzij je honderd procent zeker weet dat ‘ie goed gaat, want je tegenstander zal bij het lichtste contact meters door de lucht vliegen en een rode kaart is dan snel het gevolg. Aan de ene kant een pluspunt. De sliding brengt een groot risico met zich mee, maar je krijgt een hoge beloning als je het goed doet. Aan de andere kant is de sliding weer net te risicovol. Met het ‘gewoon’ druk zetten bereik je bovendien vaak hetzelfde.

Als je de hierboven genoemde ‘feel’ op een rijtje zet, kan je tot de conclusie komen dat PES 2015 arcadeachtige gameplay met zich meebrengt. Je weet wat je ervan kan verwachten, vereist niet veel oefening (al kan je het zo diep maken als je zelf wilt, op verdedigen na) en het is precies duidelijk hoe het werkt na één potje.

Om verder te gaan op het arcadegevoel, vervolg ik m’n weg over de modi die PES 2015 te bieden heeft. Die zijn vrij standaard. Je hebt de spelers- en managercarrière, de online matches en de snelle vriendschappelijke potjes. Die doen wat je ervan verwacht. Daarnaast laat Konami duidelijk zien dat ze uiteraard ook wel eens naar de concurrent kijken, want met PES 2015 wordt ‘MyClub’ geïntroduceerd. Dat is een kopie van de FIFA Ultimate Team-mode is van FIFA. Het is te merken dat MyClub nog in de kinderschoenen staat, want de diepgang zoals in FUT is nog ver te zoeken. Je speelt een paar wedstrijden, je verzamelt punten, en als je genoeg punten hebt verzameld, kan je een willekeurige speler kopen, wiens niveau afhankelijk is van de makelaar die je inhuurt. Je hebt dus niet veel inspraak in de opbouw van je team en een echte motivatie om door te spelen is er niet echt.

De menu’s van de game dateren uit het stenentijdperk. Je bent het overzicht totaal kwijt, en het navigeren door de opties, strategieën en opstelling vóór een wedstrijd duurt bijna net zolang als de wedstrijd zelf. Gek genoeg is het menu van MyClub dan weer heel anders en voelt die interface wel goed aan. MyClub zou dus iets kunnen zijn waarop wordt voortgebouwd in PES 2016, iets wat wel zou kunnen bijdragen aan het heroveren van de troon. Voordat dat zover is zijn er nog wel meer zaken waar naar gekeken moet worden, maar voor nu staat er een voetbalgame die goed aanvoelt om lekker met vrienden op de bank te spelen. Voor nu voelt het alsof de game is teruggekeerd naar zijn roots, met een likje verf eroverheen die de standaard van deze tijd niet benadert, waardoor ik zelfs het woord remake in de mond durf te nemen. Maar zoals eerder gezegd: daar is niks mis mee. Een prima voetbalgame die op de goede weg is om plaats te nemen naast zijn concurrent.

.