Persona Dancing: Endless Night Collection

De PlayStation Vita: voor iedereen die hem nog steeds heeft liggen, zal hij voor het merendeel vooral dienen als stofvanger. Desondanks had deze handheld een aantal toffe titels in zijn collectie: Uncharted, Killzone, Persona. Die laatste kreeg op hetzelfde platform ook nog een bijzondere spin-off: Persona 4: Dancing All Night. De sowieso al funky muziek van deze game werd nog een beetje funkier en een leuke verhaallijn maakte het af. “Daar liggen kansen,” moet Atlus hebben gedacht en dus hebben we nu de Persona Dancing: Endless Night Collection. Tijd om de dansschoenen aan te trekken en de voetjes van de vloer te laten gaan.

De Persona-serie wordt door velen geprezen om het verhaal, de personages en de wereld die wordt neergezet. Iets wat echter te vaak te snel naar de achtergrond verdwijnt, is de muziek, die de games niet alleen sfeer maar ook smoel geven. Het is dan ook tof dat juist deze muziek zo’n prominente plaats krijgt in de Persona: Dancing-games. Niet alleen de originele muziek, maar ook toffe mixes gemaakt door Japanse DJ’s en artiesten komen in veelvoud voorbij.

Eén uit drie

Toen Persona 4: Dancing All Night op 6 november 2015 naar de Vita kwam, moest je wel in een heel specifieke niche zitten om de game op je radar te krijgen. Japanse cultuur, rhythm-games en funky muziek zijn immers niet de meest gebruikelijke combinatie. Desondanks had de game iets bijzonders: naast dat het ons meer tijd gaf met de wonderlijke personages uit Persona 4 (en Persona 4: Golden) en een lading aan heerlijke muziek bood, gaf het ook een vermakelijk verhaal. Het jammere is dan ook dat er maar een beperkt aantal mensen zal zijn geweest die de game daadwerkelijk hebben gespeeld.

Om die mensen toch nog een kans te geven, vormt Persona 4: Dancing All Night een van de drie games uit de Persona Dancing: Endless Night Collection. Die line-up wordt compleet gemaakt met Persona 3: Dancing in Moonlight en Persona 5: Dancing in Starlight, waarmee alle grote main line Persona-titels nu een dansgame hebben op de console. Al snel blijkt echter dat de ene dansgame de andere niet is, want tussen het origineel en de twee recente sequels zitten wel wat verschillen.

Het voornaamste verschil tussen P4: Dancing All Night en de twee sequels is de verhaalmodus: deze ontbreekt namelijk bij de sequels. Geen nieuw verhaal dus rondom missende pop-idolen, moorden en een mysterieuze wereld. In plaats daarvan is het vorige deel enkel een springplank voor de nieuwe games.

Voor iedere Persona-game is er een Velvet Room: een ruimte in het onbewustzijn die alleen bezocht kan worden door een verkozene. Deze verkozene is iedere keer echter anders (en toevallig altijd de hoofdpersoon uit de specifieke game) en heeft daarbij ook een eigen contactpersoon. Nu blijkt dat al deze contactpersonen ook nog eens zussen van elkaar zijn. Dus op het moment dat een van de zussen riep dat ze de beste verkozene had en deze de wereld had gered door dans (het verhaal van P4: Dancing All Night), moesten de andere zussen natuurlijk het tegendeel bewijzen met ieders eigen uitverkorene en de bijbehorende groep personages. Veel spannender dan dat wordt het verhaal niet, maar dat mag de pret niet drukken.

Dansen dan

Hoewel een verhaal dus ontbreekt in de twee sequels, is de gameplay in alle drie de games hetzelfde. DePersona Dancing-games zijn klassieke rhythm-games, waarbij je op het juiste moment op de juiste knop moet drukken. In het geval van deze reeks gaat dat om zes verschillende knoppen: pijltje omhoog, links en omlaag aan de ene kant van je scherm en driehoek, rondje en kruisje aan de andere kant.

Daarbij doe je dit op verschillende noten. Zo is er een losse noot, een verlengde noot en een noot die je op twee knoppen tegelijk moet indrukken. De enige echte nieuwe toevoeging is de dubbele noot die (zoals de naam al doet vermoeden) twee keer dezelfde noot kort achter elkaar vereist. Deze ‘toevoeging’ voelt echter onzinnig, aangezien dit ook al kon met twee snelle losse noten achter elkaar.

Als laatste is er nog de scratch, waarbij er een cirkel over het hele scherm naar buiten loopt en deze op het juiste moment moet worden geraakt door de joystick een bepaalde kant op te drukken. Gelukkig is er ook de mogelijkheid in de instellingen om dit toe te wijzen aan R1 en L1, aangezien het soms best lastig is om in alle hectiek ook nog de joystick te raken. Iets wat je wel wilt doen, omdat de scratches uiteindelijk zorgen voor Fever-mode, waarbij een tweede personage op het scherm verschijnt en je dubbele punten gaat verdienen.

Ondanks dat de gameplay nauwelijks is veranderd in vergelijking tot het origineel, liep ik in deze uitvoering wel tegen een probleem aan. De originele uitgave van P4: Dancing All Night was natuurlijk op het compacte scherm van de PlayStation Vita, wat wel een verschil is met een 55 inch televisie (waar ik mogelijk iets te dicht op zit). Daardoor was het op de Vita een stuk makkelijker om het overzicht te behouden, vooral als de noten in hoog tempo van alle kanten kwamen. Houd er dus rekening mee dat je misschien wat extra afstand moet nemen om de game comfortabel te spelen.

Een plezier voor het oog, als je het kunt volgen

Als je echter helemaal in de flow zit, is de game heerlijk om te spelen. De mixes zijn stuk voor stuk een genot om naar te luisteren en zorgen dat niet alleen je vingers maar ook je voet op de maat mee tikt. Je merkt echt dat Atlus de moeite heeft genomen om toffe mixes te laten maken die ook buiten de game fijn zijn om op te zetten, wat het jammer maakt dat ze niet gemakkelijk via bijvoorbeeld Spotify in Nederland terug te luisteren zijn.

Ook grafisch zijn alle drie de games dik in orde, al valt het bij P4: Dancing All Night wel op dat het gaat om een upscale van de Vita-versie, vooral bij de tussenfilmpjes en stilstaande afbeeldingen. Daartegenover staat dat het tof is om de Persona 3-personages in een meer moderne stijl te zien en zorgt het eigenlijk vooral voor verlangen naar een remake van de game voor de PlayStation 4. De laatste keer dat deze game echt speelbaar was, was immers alweer in 2011 met een release op de PSP.

Toch heb je nooit echt tijd om te letten op alle grafische pracht en praal die de game neerzet tijdens de gameplay, aangezien je te druk bent met het raken van alle noten op het juiste moment. Iets wat stiekem best jammer is. Ieder personage heeft namelijk een eigen dansstijl, die goed aansluit bij de persoonlijkheden van de personages. Zo hanteert de netjes opgevoede Haru uit Persona 5 een elegante ballet-achtige stijl, terwijl de popiejopie Junpei uit Persona 3 veel meer een pop-stijl hanteert.

Vooral veel dansen

Om ieder personage nog meer stijl en charme te geven, is er een breed scala aan outfits en accessoires beschikbaar. Deze krijg je echter niet cadeau en zul je moeten verdienen door heel veel te dansen. Wanneer je namelijk bepaalde mijlpalen bereikt, zul je nieuwe sociale interacties vrijspelen tussen de hoofdpersoon en de andere personages, wat uiteindelijk ook weer nieuwe kleding en muziek beschikbaar maakt.

Deze sociale momenten geven de game meer smoel en context, wat wel een fijne toevoeging is aangezien een echt verhaal ontbreekt. Helaas zul je heel veel nummers moeten spelen op verschillende moeilijkheidsgraden om alle interacties vrij te spelen. Zo moet je bij veel nummers een Brilliant-rating behalen of lange combo’s maken om een nieuw moment vrij te spelen. Wil je dus alles zien, dan zal er aardig wat gegrind moeten worden.