One Piece: Unlimited World Red – Net zo gestoord als de manga

Wanneer piraten rubberen armen hebben, rendieren dokter zijn en boten op cola werken, dan weet je dat je in de bizarre wereld van One Piece bent beland. De populaire manga / anime over een wereld overspoeld met piraten in de vreemdste vormen en maten houdt al jaren fans bezig. Met 74 manga’s en ruim 600 anime’s is het dan ook niet vreemd dat de serie bijna net zoveel games achter zijn naam heeft staan. Met One Piece: Unlimited World Red keren Luffy en zijn maten weer terug op het digitale scherm in een avontuur dat wel erg doet denken aan de anime.

Voor fans van de serie, die alle manga’s hebben gelezen of alle afleveringen van de serie hebben gezien, is er goed nieuws: Unlimited World Red vertelt een compleet nieuw verhaal. Nadat Luffy en zijn groep Straw Hats de pratende wasbeer Pato uit de zee vissen en op het rustige Transisland neerstrijken, wordt al snel nagenoeg het hele team ontvoerd. In de hoop zijn vrienden terug te zien, moet Luffy naar gebieden toe die gebaseerd zijn op eerdere gevechten uit het verleden en lang verslagen vijanden weer onder ogen komen.

Deze gebieden zijn losse levels, gebaseerd op de eerdere story-arcs uit het verhaal. Bekenden van de serie zullen dan ook niet heel vreemd opkijken als ze namen als Punk Hazard, Skypiea en Marineford voorbij horen komen. Wat de game uitstekend doet is de sfeer van iedere omgeving goed neerzetten en laat het perfect aansluiten op het originele materiaal, inclusief vijanden die passen bij iedere arc.

Deze vijanden steken regelmatig de kop op (lees: om iedere hoek) en dat resulteert dan ook dat je een groot gedeelte van de tijd aan het vechten bent. Helaas lopen de gevechten alles behalve soepel. Je kan als speler maximaal vijf aanvallen aan elkaar koppelen (enkel door twee van de vier facebuttons) waarna je karakter even stopt en je weer opnieuw moet beginnen. Of vijanden vallen op de grond waarna je niets kan doen tot ze weer opstaan of je ze hardhandig in de lucht werpt. Het haalt het tempo ontzettend uit de gevechten en zorgt er op een gegeven moment gewoon voor dat je liever vijanden ontwijkt dan dat je met ze gaat knokken. Een vreemde gewaarwording als je kijkt naar de gevechten uit bijvoorbeeld One Piece: Pirate Warrior’s, waar dit meer dan prima werkte.

Wanneer je niet vechtende bent, ben je voornamelijk de rol van verkenner aan het spelen. De verschillende locaties in de game zitten namelijk volgepropt met verschillende items en resources die je kan verzamelen. Vooral deze resources komen weer van pas zodra je voet buiten de levels zet. Eenmaal terug in Transisland kunnen deze namelijk worden ingewisseld voor zaken als medicatie, verbetering van je statistieken en uitbreidingen van het eiland. Denk aan een verbeterde apotheek, een winkel waar je losse resources weer kan kopen en meer.

Toch is het niet alleen de knotsgekke humor en de herkenbaarheid die de game overeen laat komen met voornamelijk de serie. Ook de duur van de game is vergelijkbaar met een enkele aflevering van de anime: voordat je het weet, is het alweer voorbij. Na zo’n 5,5 uur zag ik de aftiteling alweer over het scherm komen. Om nog wat tijd te rekken is er de Coliseum-modus (en dat lijkt opzettelijk zo gespeld te zijn), waarin Luffy en zijn kompanen aan de slag mogen in het Colosseum van Dressrosa (voor fans van de serie ook geen onbekende locatie) en daar het op mogen nemen tegen bekende vijanden, of hele hordes aan vijanden om zo te stijgen in de ranking. Een leuk extraatje, maar niet voldoende om je nog uren bezig te houden.

Een opvallende keuze van ontwikkelaar Ganbarion is de grafische stijl van de game. In plaats van de karakteristieke tekenstijl van de serie is er gekozen voor een ‘cartoony’ 3D-stijltje en ondanks dat het niet lelijk is, voelt het niet helemaal op zijn plek in de game. Daarnaast zijn de rest van de graphics ook niet ‘top of the bill’, maar dat is dan ook niet iets wat je bij een game als deze moet gaan zoeken en doet dan ook geen afbreuk aan de game.