Naruto to Boruto: Shinobi Striker

De Naruto-serie draait alweer aardig wat jaartjes mee. In 1999 verscheen de eerste manga en sindsdien is het een van de bekendste Japanse series geworden, vaak in één adem genoemd met onder andere Dragon Ball Z, One Piece en Pokémon. In die bijna twintig jaar hebben we echter nog nooit de kans gehad om onze eigen shinobi te maken en te strijden in de wereld van Naruto en zijn kompanen. Nu brengen ontwikkelaar Soleil en uitgever Bandai Namco daar verandering in met Naruto to Boruto: Shinobi Striker.

In bijna twintig jaar is er veel veranderd in het universum van Naruto. Voor het grootste gedeelte van die twintig jaar volgden we natuurlijk Naruto in al zijn avonturen, maar sinds 2016 is ook de nieuwe generatie te volgen. In Naruto to Boruto: Shinobi Striker brengt Soleil drie verschillende generaties samen: de oudere generatie, met bekende leraren zoals Kakashi en Yamato, de heldengeneratie, met natuurlijk Naruto en Sasuke, en de jonge generatie met diens kinderen, Boruto en Sarada. Zij zullen echter niet vooraan op het podium staan. Dat doe jij namelijk.

Weinig verhaal te bekennen

Naruto to Boruto: Shinobi Striker is volgens Bandai Namco een MOBA-game, al hoef je geen vergelijking te trekken met games als League of Legends. De game is dan wel een Multiplayer Online Battle Arena-game, maar daar houden de vergelijkingen echt op. Geen jungles, lanes of towers, maar gewoon een grote arena om in te knokken. Ook zul je weinig bekende gezichten uit de serie zien. Hoewel je namelijk uit een van de twintig personages kunt kiezen, heeft de game veel liever dat je een eigen personage maakt.

Inderdaad: Shinobi Striker maakt het voor het eerst in twintig jaar mogelijk om je eigen shinobi te maken en hiermee aan de haal te gaan in de game. Daarbij kun je zelf nagenoeg alles bepalen van je strijder: uiterlijk, kleding, wapens en ook vechtstijl zijn naar eigen keuze in te stellen. Dat wil niet zeggen dat je vanaf het eerste moment alles kunt gebruiken. Kleding, wapens en ook jutsu zullen beetje bij beetje vrijgespeeld moeten worden voordat je ze in kunt zetten.

Dit vrijspelen  zul je vooral doen in de online multiplayer modi, want van een verhaal is maar weinig te bekennen. De reden dat iedereen is neergestreken in Konohagakure (Hidden Leaf Village) is een groot toernooi tussen alle verschillende landen om te zien wie de beste shinobi in huis heeft. Daar houdt het echter op qua hoofdverhaal. Er zijn missies te spelen die worden uitgedeeld door bekende personages, maar ook deze dragen niet bij aan een verhaal en dienen enkel als afwisseling voor de hoofdmoot van de game: online multiplayer.

VR, ook bij Naruto

Natuurlijk zou het niet heel logisch zijn om een jonge Naruto tegen een oude Naruto te laten vechten. Daarvoor zou het team weer multidimensionale trucjes uit moeten gaan halen en daar leek niemand zin in te hebben bij ontwikkelaar Soleil. De oplossing is dan ook veel simpeler: ook in Konohagakure hebben ze VR-machines ontwikkeld. Shinobi kunnen dus nu simpelweg een VR-headset over hun bijzondere haarstijl heen plaatsen en in een virtuele simulatie trainen. Veiliger, efficiënter en het biedt meer mogelijkheden.

In dit VR-trainingscentrum onderneem je de missies die de game te bieden heeft, welke vooral als oefening dienen voor de online multiplayer. De doelen in deze missies variëren wel, maar komen toch regelmatig op hetzelfde neer: vijanden (of golven vijanden) uitschakelen voordat de timer verstrijkt. Dit kan gedaan worden met drie andere spelers of solo met de hulp van je computergestuurde meester.

Gedurende de game kies je namelijk een meester om te volgen en zo nieuwe jutsu te leren. Denk daarbij aan Naruto, Sasuke, Itachi of Sakura. Er zijn in totaal twintig verschillende meesters met ieder hun eigen skills, die weer aansluiten op een van de vier rollen die je kunt ontwikkelen: Attack, Defend, Range of Healer. Zo is Naruto iemand met de Attack-klasse, terwijl Sasuke en Itachi Range-skills hebben en Sakura vooral Healer-jutsu gebruikt. Gelukkig hoef je jezelf niet vast te leggen op één rol. Iedere speler kan namelijk vier verschillende avatars hebben met ieder een eigen klasse. Daarnaast kun je in de VR-trainingen ook nog een van de twintig speelbare meesters kiezen, mits je ze hebt vrijgespeeld.

Vier tegen vier is eigenlijk best onlogisch

Zoals ik al aangaf zijn die missies in VR pure aanvulling en afwisseling. Het is zeker niet datgene waarvoor je de game zult kopen. Dat doe je namelijk voor de online multiplayer, waarbij twee teams van vier het tegen elkaar opnemen. Dat er voor twee teams van vier is gekozen is overigens een opvallende keuze. In de gehele serie bestaan teams praktisch altijd uit drie personen, met uitzondering van de jonge genin, waar nog een leider mee gaat. Of dat de gedachte erachter is, blijft echter de vraag.

In de online multiplayer kun je terechtkomen in vier verschillende modi, al blijft het onduidelijk welke je voorgeschoteld zult krijgen. Dit bepaalt de game namelijk, waardoor het altijd maar de vraag is wat je gaat doen. Daarbij wisselt het tussen Team Battle, Flag Battle (Capture the Flag), Barrier Battle en Base Battle (Conquest-modus). Barrier Battle is daarmee de meest unieke modus, waarbij beide teams verschillende pilaren moeten overnemen en in beheer houden om uiteindelijk een ‘eindbaas’ op te roepen en deze te verslaan voordat de tegenpartij hetzelfde doet.

Het grote probleem met deze vier modi en de missies is dat er verder niets meer te beleven is in Naruto to Boruto: Shinobi Striker. De game legt heel sterk de focus op de multiplayer, waardoor je dus ontzettend geïnteresseerd moet zijn in de reeks wil je hier tientallen uren aan plezier uithalen. Ben je op zoek naar een Naruto-game met meer variatie of verhaal, dan is het toch verstandiger om naar een van de andere games in het Naruto-universum te kijken.

Trager dan verwacht

Hoewel de modi zelf niet heel spannend zijn, is de gameplay in de basis erg tof. Je krijgt namelijk de volledige vrijheid over de controle van je shinobi. Naast het rennen met de gestrekte armen naar achter kun je nu dus ook over muren rennen, enorme sprongen maken en acrobatische capriolen uithalen. Van een rand af gesmeten worden en jezelf alsnog redden door jezelf naar een muur te werken om daarna weer omhoog te rennen en terug de strijd in te duiken voelt dan ook heerlijk.

Desondanks voelt de gameplay trager dan je zou verwachten als je al die jaren de series hebt gekeken. Vooral het rennen voelt over het algemeen best traag aan, waardoor je niet het idee hebt dat je gemakkelijk door de relatief grote levels heen kunt rennen. Natuurlijk zijn er jutsu om jezelf razendsnel over iets langere afstanden te laten schieten, maar deze moeten opgeladen worden en hebben een start- en stopanimatie. Hierdoor voelen ze een stuk minder efficiënt aan en gebruik je ze ook minder.

Datzelfde geldt voor de gevechten. Deze zijn ontzettend hectisch, maar niet op een fijne manier. In voorgaande games zoals de Ultimate Storm-serie voelden de gevechten ook vaak hectisch en bombastisch, maar je had wel altijd het gevoel dat je in controle was. In Shinobi Striker is dat helaas niet zo. Voordat je überhaupt fatsoenlijk kunt aanvallen, zul je eerst op je vijand moeten locken. Deze lock verdwijnt echter zodra je tegenstander een teleportatie-jutsu gebruikt, waardoor je opnieuw moet locken. Ook is het niet makkelijk om tussen vijanden te schakelen, iets wat wel cruciaal is wanneer je door meerdere tegenstanders wordt aangevallen.

Grafisch sterk, technisch wat minder

De transitie van 2D naar 3D is niet altijd even makkelijk voor manga- en anime-gebaseerde games. De vraag blijft namelijk of je de stijl van het origineel zo goed mogelijk probeert te evenaren of voor een compleet eigen stijl kiest. Shinobi Striker heeft daarbij duidelijk een stijl die trouw is aan de serie, maar wel erg prettig werkt in de open 3D-omgevingen. Daardoor voelen de omgevingen en de personages vertrouwd aan en krijg je echt het gevoel dat jouw shinobi in de wereld van Naruto rondrent.

Dat wil niet zeggen dat de game geen steken laat vallen, want vooral op het technische gebied lijkt de game een rommeltje. Dit is dan ook de voornaamste reden dat onze review wat langer op zich heeft laten wachten. Gedurende de eerste dagen had mijn exemplaar van de game meerdere soft-crashes, waardoor ik continu werd teruggestuurd naar het Xbox Dashboard. Ondertussen lijken deze crashes verholpen te zijn, maar stuurt de game je nog altijd regelmatig terug naar het startscherm. Het lijkt erop dat de game erg gevoelig is voor fluctuaties in je internet. Een game op de achtergrond downloaden is al genoeg om Shinobi Striker op hol te laten slaan. Iets wat anno 2018 eigenlijk niet meer zou moeten kunnen.