Mario Kart Tour

Het was voor gamers wereldwijd een flinke verrassing toen niemand minder dan Nintendo in 2014 besloot mobiele games te gaan maken. Na jaren de boot afgehouden te hebben, zag ook de Japanse gigant ondertussen in dat de enorme markt voor mobiele games niet meer te negeren was. Met releases als Super Mario Run en Fire Emblem Heroes wist Nintendo hun fans positief te verrassen, maar de meest recente toevoeging laat een heel andere kant zien. Mario Kart Tour voelt namelijk eerder als een ordinaire cash-grab, dan een positieve toevoeging aan het repertoire van Nintendo.

Op 25 september konden spelers over de hele wereld eindelijk aan de slag met Mario Kart Tour. Zoals we ondertussen wel gewend zijn van Nintendo, waren details rondom de nieuwe mobiele game tot aan de release schaars. Nintendo lijkt bang te zijn dat spelers vroegtijdig al afhaken, nog voordat ze de game überhaupt op hun telefoon hebben staan.

Menige gamer wist de titel al snel te vinden: in de eerste 24 uur werd de game zo’n twintig miljoen keer gedownload. Hoewel de gemiddelde waardering met 4,6 uit 5 nog erg hoog lag, duurde het niet lang voordat de eerste klachten binnenstroomden. Want in tegenstelling tot de Mario Kart-games op de console is er in Mario Kart Tour maar weinig plezier te beleven.

De verboden vrucht

Zodra Mario Kart Tour begint, is er nog niet zoveel te beleven. Je krijgt een enkel personage toegewezen, met een enkele kart en vlieger om te gebruiken. Vanaf dat moment is het aan jou om races te winnen, tegenstanders uit te schakelen en drifts te maken door verschillende bochten. Dit alles levert je punten op, waarmee je de alom bekende sterren uit de Mario-serie verdient. Doe dit genoeg en je krijgt vanzelf toegang tot nieuwe competities met andere locaties en uitdagingen.

Tot zover prima. Een van de problemen in Mario Kart Tour steekt echter de kop op wanneer je nieuwe personages, wagens en karts wilt gaan vrijspelen. Hier komt namelijk het transactiemodel van de game om de hoek kijken. Met genoeg geduld is het mogelijk om alles zonder aankopen vrij te spelen. Dit doe je aan de hand van muntjes die je met iedere race verdient, maar dit gaat in een slaapverwekkend laag tempo.

Laten we even een rekensommetje doen: Een gemiddelde race levert je acht tot tien muntjes op, wat inhoudt dat je na een race of twintig een krappe tweehonderd muntjes hebt. Voor een simpele racer als Shy Guy (op het moment van schrijven de Daily Select) heb je echter al achthonderd muntjes nodig. Nu krijg je weliswaar iedere twee dagen een honderdtal muntjes als bonus, maar met een beetje pech ben je toch een goede werkweek bezig om een enkele nieuwe racer te kunnen kopen.

De tweede manier om karts, gliders en racers te krijgen is hetgeen waar Nintendo’s kassa van gaat rinkelen: Ruby’s. Deze stenen verdien je zo nu en dan tijdens het spelen, maar de snelste manier om ze te krijgen is door ze te kopen. Deze robijnen gaan voor maar liefst 2,29 per drie over de toonbank. Wil je echter een nieuw item krijgen, dan heb je minstens vijf robijnen nodig. Dat zijn namelijk de kosten om de bekende groene pijp te gebruiken, vanwaaruit in Mario Kart Tour de nieuwe items worden gegeven. Omgerekende kosten voor een enkel item: 3,81 euro (berekend op basis van de Android-variant). Daarbij maakt Nintendo ook nog eens gebruik van het beruchte lootbox model. Je krijgt vooraf een lijstje met mogelijke items en de bijbehorende kans dat het een specifiek item gaat krijgen, maar zeker ben je nooit.

Een gouden kaart brengt je meer

Tot zover de basis van het verdienmodel voor Mario Kart Tour. De gemiddelde gamer zal hier zijn grens trekken, maar voor diegene die ook zonder blikken of blozen een slordige achtduizend euro aan Fifa Ultimate Team durft uit te geven is er nog een extra optie: de Gold Pass. Met dit maandelijkse abonnement à 5,49 euro krijg je helaas geen gouden creditcard thuis gestuurd, maar wel extra voordelen in de game.

Zo krijgen spelers wanneer ze verschillende cups hebben gespeeld naast de standaard bonussen extra bonussen zoals zeldzame coureurs, karts en extra robijnen. Ook kunnen spelers speciale badges verzamelen gedurende verschillende ‘gouden uitdagingen’. Vast leuk voor op je profiel. Als laatste extraatje krijgen spelers met een Gold Pass ook de mogelijkheid om de volledige game te spelen, want als je geen Gold Pass hebt, mag je ook niet deelnemen aan de moeilijkere 200cc races.

Hoewel ik bij de eerste berichten over deze Gold Pass nog wat lacherig reageerde, val ik bij het verder lezen toch aardig hard van mijn stoel. Gouden stickers en 25% van de moeilijkheidsgraden? Valt de verkoop van de Nintendo Switch momenteel zo hard tegen dat Nintendo het noodzakelijk acht schaamteloos geld te gaan kloppen bij spelers? Wat bezielt Nintendo om zo’n enorme middelvinger naar iedere fan op te steken met Mario Kart Tour? En dat na alle goede goodwill die de Japanse gigant de afgelopen jaren heeft weten op te bouwen met de Switch?

Dronkemansrit

Dit alles had Nintendo nog enigszins vergeven kunnen worden, als de rest van de game niet zo matig was uitgevoerd. Hoe graag ik ook Mario Kart Tour als een vlotte racer met een schimmig verdienmodel zou willen aanprijzen, het lukt me niet. De game speelt gewoon niet prettig. Het besturingssysteem is redelijk simpel: je kart rijdt automatisch en jij hoeft alleen te sturen. Dus je zou haast zeggen dat dit wel goed in elkaar moet zitten. De realiteit is helaas anders.

Sturen kent een aantal mogelijkheden. Standaard staat Manual Drift aan, waarmee de game je bij iedere beweging die je op het scherm maakt laat driften. Handig voor langere bochten, maar wanneer je even een banaan wilt ontwijken of een schans goed wilt raken, ben je de pineut. Manual Drift kun je uitzetten, maar dan is het halen van de bekende Mini-Turbo’s haast onmogelijk. Een derde optie is om te sturen via de gyroscoop van je telefoon, maar laten we daar (net als aan Smart Steering) maar geen woorden aan vuil maken.

Hoewel de keuze tussen wel of geen Manual Drift niet zo belangrijk lijkt, maakt het in de game een verschil van dag en nacht. Met de modus aan stuur je als een dronken man op een natte weg, maar is het mogelijk om met Mini-Turbo’s de race te winnen. Met de instelling uit gaat het sturen een stuk beter, maar eindig je in menige race naast het podium. Items kunnen je met een beetje geluk helpen, maar zoals iedere Mario Kart-speler weet, krijg je de betere items pas wanneer je achteraan rijdt.

Zowel op als buiten de baan is Mario Kart Tour een frustrerende game. Het voelt als een belediging richting Nintendo-fans, jong en oud; gamers die voor het eerst een smartphone hebben en meteen wordt gevraagd vijfeneenhalve euro per maand neer te tellen, maar ook gamers die al jaren meedraaien en Nintendo door dik en dun hebben gesteund en iedereen daartussenin. Ik kan er dan ook in al mijn kennis en onkunde niet bij waarom de Japanse gigant dacht dat dit een goed idee was. Hebben ze echt niets geleerd van het verleden en andermans fouten?