IT Chapter Two

In 2017 maakten we opnieuw kennis met de clown die sommigen van ons nog permanent op hun netvlies hebben staan. IT Chapter One werd gemengd ontvangen, maar een ding was zeker: de moordlustige Pennywise zou nog een keer terugkeren voor het tweede deel. Zijn verhaal was nog niet helemaal verteld. IT Chapter Two draait momenteel in de bioscoop en brengt ons 27 jaar na de gebeurtenissen van de eerste film terug naar het plaatsje Derry.

Deze review bevat spoilers voor IT Chapter One, maar bevat géén spoilers voor IT Chapter Two.

In IT Chapter One komen onze  hoofdpersonen in aanraking met de moordlustige clown Pennywise als de zevenjarige Georgie verdwijnt. Zijn broer Billy wil hem koste wat kost terugvinden en schakelt zijn vrienden in. Samen vormen zij de Losers Club en gaan ze de strijd aan met Pennywise. Angstaanjagende momenten volgen elkaar op en uiteindelijk ontmoeten ze hem in zijn thuisbasis en verslaan hem. 27 jaar later blijkt helaas dat IT toch niet helemaal verslagen is.

Here we go again

De film begint in Derry, het kleine plaatsje waar de leden van de Losers Club vandaan komen. De vroegere strijd met de clown was geen makkelijke, want naast de beangstigende (beetje schele) kop die de clown zelf heeft, kan hij op de een of andere manier er ook nog voor zorgen dat je alles hallucineert wat je echt niet wilt meemaken. Nadat ze hem verslaan, maken een pact: mocht IT (zoals zij hem noemen) ooit terugkeren, dan doen zij dat ook om opnieuw de strijd aan te gaan.

Het is 27 jaar later en iedereen heeft natuurlijk een eigen leven. Op het leven van Mike na spelen deze levens zich allemaal ver van Derry vandaan af. Het is dan ook Mike die de eerste signalen van Pennywise opvangt. In de jaren hiervoor heeft hij hem in alle mogelijke manieren bestudeerd en is dan ook bijna een expert geworden. Hij weet het zeker, deze keer kunnen ze hem verslaan. Hij roept alle leden van de Losers Club op en hoewel ze niet staan te popelen, voldoen ze toch aan zijn vraag.

Wat volgt is een ietwat vreemde reünie waarin duidelijk wordt dat ze weer een behoorlijk heftige strijd aan moeten gaan. In hun zoektocht om IT te verslaan moeten ze ook herinneringen ophalen van hun vroegere zelf, waardoor de film de huidige tijd afwisselt met flashbacks. Nergens wordt dit echter onduidelijk en Warner Bros. heeft dit op een natuurlijke manier samengevoegd met het lopende verhaal. Het verhaal begint meteen met spanning, wat maakt dat je op het eerste moment al op het puntje van je stoel zit. Het natuurlijke verloop van het verhaal en de fijne manier waarop de flashbacks ingevuld worden, maakt dat dit puntje bijna de gehele film je zitplaats is.

Angst met een vleugje humor

De film zet de angstfactor in het tweede deel wel even wat standjes hoger. Hoewel het heel makkelijk is om dit op een ‘goedkope’ manier te doen en in te zetten op jumpscares, vind ik dat dit ontzettend goed aangepakt is in IT Chapter Two. Natuurlijk zitten deze jumpscares er nog steeds volop in, maar ze voelen gepast en natuurlijk aan op de momenten dat ze er zijn. Het voelt niet alsof ze er maar ingestopt zijn om angst op te wekken, maar ze dragen daadwerkelijk bij aan de flow van de film.

Al deze angst wordt gelukkig ook afgewisseld met grappige momenten. De Losers Club is dan wel opgegroeid, maar daarom niet per se altijd even volwassen. De Club wordt natuurlijk door een flinke groep aan acteurs en een actrice vertolkt, waaronder Jessica Chastain en James McAvoy. Als ik elk van hen moet opnoemen ben ik nog even bezig, maar iedereen doet zijn werk hierin fantastisch en zet de personages die we van de vorige film kennen weer heel goed neer. Dit maakt ook dat de grappen goed landen, zoals bijvoorbeeld de oversekste Richie die is opgegroeid tot een volwassene die seksgrappen nog steeds iets te leuk vindt.  

Hele lange zit

IT Chapter Two wordt geen moment saai en de afwisselende momenten tussen jong en oud, humor en angst en natuurlijk een goed verhaal dat er als een rode draad doorheen loopt maken dat de tijd als een malle voorbij ging. Toch vind ik dat de film wel wat ingekort had kunnen worden. Hij duurt bijna drie uur en tijdens het kijken  hadden sommige stukken voor mijn gevoel wel wat ingekort kunnen worden. Ik moet wel zeggen dat ik de blaas van een baby heb, dus misschien ben ik ook wel een beetje bevooroordeeld hierin.

Ik voel me in ieder geval heel erg voldaan nu ik het tweede deel heb gezien. In de film van vroeger vond ik het einde zo’n anticlimax dat ik bang was dat het tweede deel mij hetzelfde gevoel zou geven. Ik moet echter een buiging voor Warner Bros. en crew maken, want deze film was oprecht heerlijk vermakelijk. Wel schrok ik me een aantal keer volledig de pleuris. Het gaat me misschien nog even wat tijd kosten om daar bovenop te komen. Hoort erbij, hoort erbij.