Hatred – Geen kleur, geen medeleven, geen spijt

Heb je ooit de film ‘Falling Down’ gezien? Met Michael Douglas in de hoofdrol en geregisseerd door Joel Schumacher? Het gaat over een doodnormale man die door de banale regels van de hedendaagse wereld en de tekortkomingen van anderen tot over het randje wordt geduwd en van weldoend man verandert in een moordenaar. Je ziet Michael Douglas’ personage beginnen als een man die niet anders wil dan op tijd zijn voor het verjaardagsfeestje van zijn dochtertje, maar gedurende de dag door de invloed van anderen steeds geïrriteerder en gevaarlijker wordt. Het is tegelijkertijd een zeer spannende thriller, een zwarte komedie en een bijtende weerspiegeling van onze maatschappij. Het briljante aan de film is dat je je als kijker kan inleven in de situaties die zich voordoen. Je hebt sympathie voor de hoofdrolspeler, ook al eindigt de film met een moordende hoofdpersoon die langzaam maar zeker zelf de slechterik wordt. Je snapt zijn frustratie wanneer het niet meer mogelijk is om een ontbijt bij de McDonalds te bestellen als hij maar drie minuten te laat is. Je snapt zijn frustratie wanneer mensen misbruik maken van andermans slechte financiële situaties of als mensen met kwade bedoelingen vrijuit zijn en hun straf ontlopen. Tegen het einde van de film zijn er veel mensen doodgegaan, maar het geniale is dat je dat als kijker niet stoort. De mensen die worden vermoord, zijn niet echt lieve mensen waardoor de kijker vindt dat die personen het verdienden.

Dat is wat Hatred mist en wat Hatred tot een afschuwelijk stuk media maakt. In Hatred is er geen sympathie, is er geen begrip. Als je in Hatred geconfronteerd zou worden met de keuze of je mensen wil vermoorden, had de game nog best voor een gedurfd sociaal experiment kunnen doorgaan. Helemaal als de mensen die je zou kunnen vermoorden een crimineel verleden hebben. De discussie of moordenaars zelf de dood verdienen, is een interessante om te voeren en de game zou een goed mondstuk voor die discussie kunnen vormen. Wat is een toepasselijke straf? Is de doodstraf wel humaan? Kan iemand die bewust afschuwelijke dingen in zijn of haar leven heeft gedaan wel genoeg gestraft worden? Poolse ontwikkelaar Destructive Creations geeft niets om dat soort vragen en geeft ons een game waarbij we zo veel mogelijk onschuldige mensen op de meest gruwelijke wijzes moeten vermoorden. De hoofdrolspeler van Hatred genoeg heeft van de wereld,  dus besluit hij om zelf judge, jury and executioner te zijn.

Hatred draait zonder gein puur en alleen om het vermoorden van mensen. Ik wilde geen oordeel vellen voordat de game in de schappen lag en ik zelf de game onder handen kon nemen, maar nu ik de game gespeeld heb, kan ik het met een gerust hart zeggen. Is het vermoorden van onschuldige mensen echt alles wat je doet in Hatred? Ja. Dat is alles. Natuurlijk veranderen de omgevingen; de ene keer vermoordt je mensen op een trein, de andere keer vermoordt je mensen die naar een toespraak van een politiek figuur aan het luisteren zijn. Banken, supermarkten, stations, het maakt niet uit. Je zou kunnen zeggen dat de omgevingen variatie geven aan de slachtpartijen, maar door de letterlijk zwart-witte kijk op de wereld lijkt alles toch op elkaar. Het biedt een sombere blik en nodigt niet uit om dingen te ontdekken. Wanneer Hatred een paar uur in de game toch wat ‘social commentary’ lijkt te geven in de vorm van consumerism, de Amerikaanse wetten rondom wapens en schaapjesgedrag, is het kwaad allang geschied.

De gameplay bestaat zoals al eerder gezegd uit het vermoorden van mensen. De game speelt als een twinstick shooter en kan met de muis en toetsenbord gespeeld worden, maar biedt ook ondersteuning voor een controller. Je gaat van map naar map met elk een aantal objectives die je moet voltooien. Dit gaat meestal niet verder dan “veeg het perron schoon van mensen” of “slacht alle agenten af”. Je kan ervoor kiezen om side-missions te aanvaarden die verspreid zijn op de map. Door het volbrengen van die missies krijg je de mogelijkheid om te respawnen en verder te gaan met je rampage, in plaats van het level overnieuw te moeten doen. Het isometrische overzicht is eigenlijk meer een vloek dan een zege, want het is moeilijk om te zien waar je moet lopen. Regelmatig kom je tot stilstand omdat je ergens tegenaan loopt, zonder dat het te zien is. Dit is helemaal vervelend wanneer je je in een huis of gebouw bevindt en er op je geschoten wordt. Je moet dan haast maken, maar vaker wel dan niet blokkeert iets de deur of uitgang waardoor je die ene magische pixel moet vinden om weg te komen.

De presentatie van de game is niet veel beter. Er is bewust gekozen voor een zwart-wit kleurenpalet met als enige uitzondering een paar neonreclames of de lichten op de politieauto’s. Het nodigt niet uit om verder te spelen en door het gebrek aan kleur is het vaak lastig om dingen van elkaar te onderscheiden. Veel objecten zijn gerecycled en het gros ziet er niet beter uit dan wat je zag in de The Sims 1. De wereld zelf steekt niet bijzonder in elkaar en nergens ziet de game er beter dan “acceptabel” uit, al kan je dat een indie-game moeilijk kwalijk nemen. De muziek is vrijwel niet bestaand. Er is eigenlijk continu muziek, al is die zo miniem en zachtjes dat je het nauwelijks merkt. Wanneer de muziek wel opwelt, is het toepasselijk voor de game, maar niets speciaals.

Biedt Hatred dan echt helemaal niets? Ja, stiekem wel. Hatred bevat een aantal ideeën die ik andere grote ontwikkelaars zelden zie doen. Hatred is één van de weinige games waarbij bijvoorbeeld NPC’s of tegenstanders daadwerkelijk zonder kogels kunnen komen te zitten. Wanneer je die mensen vermoord, laten zij in traditionele video game fashion hun wapens vallen. Burgers zijn dan in staat om de wapens van agenten of soldaten op te pikken en zichzelf ermee te verdedigen, mits die nog kogels bevatten. Ook kan gezegd worden dat de levels waarin je vrij bent om slachtoffers te zoeken groot zijn en dat er veel verschillende manieren zijn om het te doen. De levels zitten tjokvol met explosieven die soms bijzonder strategisch staan opgesteld. Ook al maak je geen slachtoffers, het is een heerlijk gezicht om een kettingreactie te beginnen waardoor alles in lichterlaaie vliegt. Alles explodeert en het scherm wordt dan gevuld met allerlei particles. In een minder serieuze noot kan ook gezegd worden dat Hatred in ieder geval niet discrimineert: for better or worse wordt geen enkel geslacht of ras gespaard maar zijn senioren en kinderen wel opvallend afwezig. Ahem.

Er is veel te doen geweest rondom Hatred. Maakt de game de hype waar? Is het daadwerkelijk de moordsimulator zoals het door veel mensen is bestempeld? Ja en nee. Aan een kant ja, want hoe je het went of keert, je doet niets anders dan het doden van onschuldige mensen op de meest brute manieren. In games zoals Grand Theft Auto, of de ‘No Russian’ missie in Modern Warfare 2 heeft de speler in ieder geval de keuze om mensen te vermoorden. Aan de andere kant nee, want Hatred is eigenlijk een slechte game. Het laat op alle fronten steken vallen en is op de verwerpelijke inhoud na nergens bijzonder. Andere games in hetzelfde genre doen hetzelfde, maar dan stukken beter. Als je op zoek bent naar een fatsoenlijke twinstick-shooter, stel ik voor dat je Lara Croft and the Guardian of Light probeert. Als je dingen boem wil zien gaan, kan ik je Just Cause 2 van harte aanraden. Beide games zijn zelfs goedkoper dan Hatred. Als je toch nieuwsgierig bent geworden naar Hatred kan ik je dat niet kwalijk nemen. Dan stel ik voor dat je wacht totdat Steam weer een sale houdt. Voor de ruim €16 die het nu kost, kan ik het je absoluut niet aanraden. Gebruik dat geld wijzer en koop Falling Down.