Final Fantasy X X-2 HD Remaster – Hergeboorte van een grootmacht

Het is inmiddels alweer 12 jaar geleden dat Final Fantasy X uitkwam voor de PlayStation 2. Die is toen de boeken ingegaan als één van de meest populaire JRPG´s ooit. Ook al was ik toen nog van jonge leeftijd, ik was al fan van de Final Fantasy-series en ik kan me nog herinneren dat ik op mijn 10e verjaardag een cadeautje uitpakte en daar verscheen Final Fantasy X. Toen ik te horen kreeg dat ze deze opnieuw zouden uitbrengen voor de PlayStation 3 en ze Final Fantasy X-2 daar ook nog eens bij zouden doen, kon ik niet wachten. Toch werd ik ook een beetje zenuwachtig. Zou het wel dezelfde ervaring geven als 12 jaar geleden? Kan het de hoge verwachtingen wel aan? Final Fantasy X volgt Tidus, een populaire jonge Blitzball-speler, die door een serie van gebeurtenissen in een voor hem onbekende wereld terecht komt. Hier ontmoet hij onder andere Yuna, die een belangrijke rol speelt in FFX en de main character is in FFX-2.

Het verhaal zuigt je gelijk naar binnen en ik had geen moeite om me te verplaatsen in de schoenen van Tidus. Omdat de wereld voor Tidus net zo onbekend is als voor de gamer, leer je langzaam aan meer over wat er allemaal gaande is en hierdoor vallen, in de loop van het verhaal, alle puzzelstukjes op hun plek. Het verhaal van FFX is diep, serieus en emotioneel. Hierdoor leef je echt met de personages mee. Van meerdere mensen heb ik gehoord dat ze letterlijk een traantje moesten wegpinken aan het einde. FFX-2 speelt zich 2 jaar na de gebeurtenissen van FFX af en is een stuk luchtiger, heeft een hoog Charlie’s Angels-gehalte en lijkt zichzelf minder serieus te nemen dan FFX. Toch wordt de game hier niet minder door. De main story-line neemt in zowel FFX als in FFX-2 zo’n 50 uur in beslag. Hiernaast zijn er nog tal van zijmissies, verzamelen van de beste wapens en optionele boss fights waar je jezelf nog een flink aantal uren in kunt verliezen.

Tijdens het spelen, van met name FFX, merk je toch wel een aantal mankementen die je in games van deze tijd niet meer tegen hoort te komen. Zoals het vaste camerapunt waardoor je niet goed om je heen kunt kijken of de ‘camera-switch’ waarbij opeens de camera naar de andere kant verplaatst en je hierdoor zelf ook 180 graden draait en de verkeerde kant op loopt. De main characters zien er allemaal goed uit, misschien niet helemaal wat je van de PS3 kunt verwachten, maar in de basis blijft dit natuurlijk een opgepoetste PS2-game. Toch lijken de rest van de NPC’s rechtstreeks uit de PS2-versie te komen. Mocht je heel erg om graphics geven, kan dit je tegen de borst stoten. Voor mij was het geen probleem om gewoon te blijven genieten. ‘Blitzball’, de grootste sport in de wereld van Spira, is een leuke afwisseling van alle combat. Blitzball is een soort combinatie van waterpolo, voetbal en handbal. Hier kun je flink puzzelen met spelers, skills en tactieken. Het is een optionele minigame, maar hier kun je je ook flink mee vermaken.

Waar FFX vaak wat statisch of een beetje lineair aanvoelt, geeft FFX-2 meer vrijheid. De combat is niet meer turn based, er kan geklommen en gesprongen worden door verschillende landschappen en met de toevoeging van ‘dress spheres’ kan elk van de drie main characters fungeren als elke class, bijvoorbeeld: white mage, black mage, warrior of thief. In FFX heb je in totaal beschikking over 7 personages, elk met een eigen specialiteit. Maar in mijn ervaring gebruik je er maar 3 of 4 en blijven de overige characters flink achter qua levels.