Far Cry 4 – Doet precies wat je verwacht

Ubisoft is de afgelopen weken niet al te positief in het nieuws geweest. Daar wil ik het niet over hebben. Far Cry 4 beloofde, weliswaar net als de games waar ik het niet over wil hebben, erg veel en de verwachtingen lagen hoog. Toch was het zo dat de hype rondom Far Cry 4 voor mijn gevoel wel binnen de perken bleef. De verklaring: Far Cry 3. Iedereen verwachtte hetzelfde. Toffe actie, een gestoorde bad-guy, een koele protagonist, plottwisten, bovennatuurlijke verschijnselen en dolle pret in een grote zandbak. En ja hoor, het is alsof de studio de handleiding erbij heeft gepakt en elke categorie heeft afgevinkt, want Far Cry 4 doet precies wat je ervan verwacht… en meer!

Laten we zakelijk beginnen, net zoals onze gastheer Pagan Min die na een handlanger te hebben doodgestoken je gastvrij met een selfie ontvangt. De game gaat over Ajay, een jongen die de as van zijn moeder wil terugbrengen naar het vaderland om haar laatste wens in vervulling te laten gaan. Het vaderland is in deze game Kyrat, een fictieve staat in de Himalaya’s die in handen is van dictator Pagan Min. Deze dictator heeft duidelijk een steekje los zitten en is duidelijke niet de persoon waar je mee op pad wilt zijn in de wondere wereld van Kyrat. Net als in Far Cry 3 ontsnap je uit handen van de psychopaat en sluit je je aan bij de verzetsgroep. In Far Cry 4 is dit The Golden Path. Jouw vader is hier vroeger een groot leider van geweest en iedereen binnen de secte stelt, uiteindelijk, je komst op prijs. Je voelt je als een soort bron van hoop.

Er zou natuurlijk geen verzetsgroep zijn als er niets zou zijn om je tegen te verzetten. Je belandt in een burgeroorlog, waardoor het doel, waar in het begin zo op wordt gehamerd, een beetje uit het oog wordt verloren. Voor je het weet ben je helemaal ondergedompeld in de wondere wereld van Kyrat, die enorm levendig is en waar constant wat te doen of te zien is. Of het nu een vuurgevecht is of een adelaar die een zwijn optilt en mee probeert te nemen naar zijn nest, je staat versteld. Echter, sommige gebeurtenissen voelen wel heel erg kunstmatig aan en worden zelfs voorspelbaar. Zo kun je negen van de tien keer als je uit een huis komt om munitie bij te vullen een vuurgevecht verwachten om de outpost te beschermen. Ook kruis je om de vierhonderd meter het pad van een koerier of zit er om de vijfhonderd meter een gijzelaar langs de weg. Natuurlijk is het land zo corrupt als maar kan, maar de frequentie waarmee bepaalde ‘random events’ opduiken, maken die events niet meer zo random.

Gelukkig zijn die ‘random events’ na een tijdje prima te negeren en kun je je wederom richten op de vele activiteiten die de game te bieden heeft. De belangrijkste daarvan is natuurlijk de verhaallijn. Inhoudelijk ga ik daar natuurlijk niets over zeggen, buiten het feit dat je in deel vier de keuze krijgt tussen twee leiders van The Golden Path. Amita en Sabal hebben elk hun eigen ideologieën wat betreft The Golden Path en hebben dus ook elk andere missies. Je kunt dus zelf kiezen welke missie je gaat doen, wat soms knap lastig kan zijn.

In de verhaallijn kom je buiten Amita en Sabal een aantal andere vage figuren tegen die je nog wel een tijdje bij zullen blijven. Wederom elk met sterke monologen die je nog meer in het verhaal doen onderdompelen.

Ook in deel vier bouw je de protagonist uit. Dit gebeurt door middel van het kiezen van bepaalde vaardigheden, nadat je vaardigheidspunten hebt vrijgespeeld, en ook moet je de jachtvelden weer verkennen om holsters, grote rugzakken, spuitdozen en ga zo maar door te maken. Die jachtvelden verken je zonder dat je je er voor hoeft in te spannen, want het wemelt van de beesten in Kyrat. De biodiversiteit is uitgebreid genoeg om telkens weer enthousiast te worden als je een neushoorn, olifant of luipaard in het wild tegenkomt.

Buiten deze activiteiten, spelen ook in Kyrat de welbekende outposts weer een rol. Door deze outposts te veroveren, wordt het wat rustiger in het gebied, speel je nieuwe plaatsen vrij om snel naartoe te reizen en speel je nieuwe zijmissies vrij. De outposts zijn opnieuw op verschillende manieren te bevrijden. Beesten loslaten in het kamp, van een afstand iedereen uitschakelen of guns blazing, de keuze is aan jou.

De zijmissies bestaan uit het bevrijden van gijzelaars, het jagen op exotische beesten en het vermoorden van leiders. Dit zijn missies die ik normaalgesproken zo cliché vind als maar kan en waar ik niet naar omkijk. In Far Cry 4 echter vind ik deze activiteiten zo goed in de wereld en setting passen, dat ik me er graag mee bezighoud. Het brengt geen repetitief gevoel en je voelt dat je echt bezig bent Kyrat een betere plek te maken.

Ja, we gaan het lijstje gewoon af zoals Ubisoft dat ook gedaan lijkt te hebben, want ook de torens moeten beklommen worden om een groter deel van de map, die gigantisch is, te kunnen zien. Deze torens staan mijlenver uit elkaar dankzij de grootte van de map en het bereiken van de torens moet dus ook leuk gehouden worden. Ja, je voelt ‘m misschien al aankomen: voertuigen! Naast de vrij standaard pick-up en vrachtwagen, bevat Far Cry 4 tuktuks, hovercrafts, quads, een gammel eenmanshelikoptertje, welke toch wel mijn favoriet is en nog veel meer.

De setting is ergens compleet nieuw, maar ook weer niet. Kyrat bevindt zich, zoals eerder genoemd, in de Himalaya’s. Dat betekent niet dat je 40 uur lang door de sneeuw aan het slenteren bent. Juist integendeel. Bij bepaalde missies duik je de sneeuw in, maar het overgrote deel van de tijd waan je je door de jungle en bergdalen. Dit voelt nieuw aan, maar ook ergens heel vertrouwd. Naar mijn mening de perfecte mix. Ik was namelijk bang dat ik de tropische vakantiesfeer van Far Cry 3 zou gaan missen, maar niets is minder waar. Ik ben verliefd geworden op de prachtige uitzichten van Kyrat, de biodiversiteit en de levendigheid.

Kyrat hoef je niet in je eentje te verkennen, want het is mogelijk met z’n tweeën de wereld in te duiken. Het is dan alleen niet mogelijk om de verhaallijn verder te spelen. Alle andere activiteiten zijn wel gewoon beschikbaar en het was zelfs veel leuker om outposts met z’n tweeën te bevrijden dan alleen. De tactische kant van de game komt dan nog sterker naar voren, welke zijn hoogtepunt bereikt wanneer je met twee man een fort wil veroveren. Een fort kun je zien als een mega-outpost die extra beveiligd is, meer troepen huisvest en zwaardere versterking oproept. Deze zijn knap lastig te veroveren en leveren dus een mooie uitdaging voor jou en je maat.

De multiplayer en map editor zijn ondergeschikt aan waar je de game voor speelt: de singleplayer. De multiplayer en map editor kunnen je nog extra uren gameplay bieden, maar ik denk dat je wel een tijdje zoet bent met de singleplayer, die alles doet wat je verwacht en beter!