Mad Max – Zelda is verdwaald in de woestijn

Het is eigenlijk raar dat het zo lang heeft geduurd voordat er een game kwam die de wereld van Mad Max in virtuele vorm wist te gieten. Natuurlijk waren er in het verleden een aantal games, maar met de technologie van nu kan de post-apocalyptische wereld pas echt goed tot zijn recht komen. Met Mad Max Fury Road nog vers in het geheugen komt Mad Max van Avalanche Studios als geroepen. Met de kracht van de nieuwe consoles lijkt Mad Max een geweldige wereld neer te zetten. Toen ik de kans kreeg de game te spelen in Keulen tijdens gamescom, hoefde ik geen twee keer na te denken. Ik wist dat ik deze game moest gaan spelen. Eén van mijn favoriete ontwikkelaars die één van de meeste toffe werelden gingen tackelen? Daar moest ik bij zijn.

Voorafgaand hoorde ik wat negatieve buzz rond de game. Het zou niet afwisselend genoeg zijn, de combat maar matig en de graphics zouden teleurstellen. Ik maakte me zorgen. Zou deze perfecte combinatie niet goed uitpakken? Het antwoord op deze vragen is een beetje moeilijk. Sommige dingen zijn inderdaad zwak uitgewerkt, maar ik geloof dat er meer positieve dingen te vinden zijn in Mad Max dan negatieve. Veel meer.

Een van de eerste dingen die ik moet ophelderen, is hoe de wereld in elkaar steekt. Avalanche Studios is heer en meester in het scheppen van zeer omvangrijke werelden en het speelgebied in Mad Max is niet anders. Het is misschien niet de allergrootste wereld die de studio ooit heeft gemaakt, laat staan de grootste ooit, maar het is nog steeds pretty fuckin’ big. Waar ik bang voor was, was dat het zich zou afspelen in één grote zandbak. Elke vierkante kilometer alleen maar zand en duinen. Gelukkig is dat niet het geval. Een klassieke woestijn ziet er inderdaad zo uit, maar iedereen die bijvoorbeeld eens in Death Valley is geweest weet dat er stiekem toch veel variantie kan zijn. Er zijn grote rotspartijen en andere delen van het gebied bestaan uit vulkanische steentjes. Kleurrijk zal het echter nooit worden: de kleuren blauw of groen zijn hier uitgeroeid. Sorry jongens, dat is nu eenmaal het lot van leven in de wereld na de Apocalyps.

De kleur die naast zwart en bruin wél vaak voorkomt is rood. En dan niet vanwege de vele stoplichten of matadors, maar vanwege het bloed. In mijn speelsessie werd ik midden in een missie gedropt. Er was in de woestijn een mooie motor gelokaliseerd, die ik kon gebruiken om mijn auto mee te upgraden. Ik moest er achteraan omdat de lokale bandieten er ook interesse in hadden. Of je kon het volledig negeren en je eigen pad op gaan. Ik denk niet dat ik hoef te vermelden dat ik de auto instapte en de eerste de beste afslag de andere kant op nam. Dat liep niet zo best af. Ik kende de controls van de game voor geen meter en de demo speelde zich ongeveer halverwege de game af. Er waren veel bandieten en mutanten naar me op zoek omdat ik me in hun territorium bevond en ik reed in de auto alsof ik nog aan het lessen was. Ze beukten mijn auto kapot waardoor ik uit moest stappen. Gelukkig heeft Max een metgezel in de auto die hem weer opknapt wanneer je in de problemen komt. Ik besloot hem wat tijd te gunnen om de reparaties uit te voeren maar werd neergeschoten door een sniper. Ik ging dus tamelijk snel de pijp uit en spawnde weer in mijn base. Ok, tijd voor ronde twee.

Dit keer ging ik anders te werk. Ik opende mijn kaart en keek eens rond. In de demo was vrijwel elke plek bezocht en hoefde ik maar een waypoint neer te zetten om mijn weg te vervolgen. Ik had de keuze om de fast travel optie te gebruiken, maar vond het uiteraard veel leuker om in de auto te stappen en gas te geven. De minimap gaf de kortste route aan, maar dan wel via de oude wegen die er nog liggen. Ik koos er uiteraard voor om in vogelvlucht naar mijn eindbestemming te gaan, iets wat mijn auto niet zo leuk vond, maar de verschillende crashes vond ik dan wel weer hilarisch. Eenmaal op mijn bestemming aangekomen zag ik een soort altaar. Ik kon het kapotmaken waardoor de invloed van de lokale bende zou verminderen. Wanneer die bende geen invloed meer heeft is het sowieso minder gevaarlijk reizen, maar het zorgt er ook voor dat de handelaren die de wereld rijk is weer door dat gebied durven te gaan. Een paar altaren en vogelverschrikkers later vond ik dat het tijd was voor het echte werk. Ik vervolgde mijn weg naar een kamp om de boel flink op stelten te zetten.

Sommige mensen zouden het rustig aan doen. Misschien uit hun auto stappen en de boel verkennen met een verrekijker. Ik niet. Ik gaf wat extra gas en met heel wat geluk wist ik dwars door de wegversperringen van het mutantenkamp te rijden en reed de ingang in. De weg was geblokkeerd dus moest ik uit de auto stappen. Een paar mutanten kwamen op mij af en hier moet ik toch een puntje van kritiek melden. Mad Max wordt gemaakt door Avalanche Studios en de game wordt uitgegeven door Warner Brothers. Welke serie werd ook door Warner Brothers uitgegeven? De Arkham Knight-serie. En dat is te merken. Want het hand-tot-hand combat-systeem is let-ter-lijk gekopieerd uit de Batman-games van Rocksteady. Oh nee, Max doet natuurlijk minder acrobatische manoeuvres, maar het komt op hetzelfde neer. Het enige wat anders is, is dat Max geen lieve takedowns heeft. Het resulteert vaak in het doorsnijden van de keel of herhaaldelijke messteken in het gezicht van de tegenstander. Lekker, maar toch is de combat gekopieerd. En dat is vreselijk jammer want de rest van de game voelt zo heerlijk uniek aan.

Ik speelde verder en speelde het kamp ‘uit’ door de hoofdmissie te voltooien. Ik kreeg wat scrap (de valuta van de wereld van Mad Max) en mocht mijn weg weer vervolgen. Toen drong het tot me door. Ik opende de kaart nog een keer en werd blij van wat ik zag. Op de kaart zag ik tientallen, zo niet honderden icoontjes die allemaal door mij bezocht konden worden. Het deed me erg veel denken aan de eerste Zelda-game voor de NES, of het meer recentere Fallout 3. Je hebt een gigantische wereld met allerlei geheimen. Of je ze vindt is aan jou, maar je moet goed zoeken. Overal zijn kuilen, grotten of kampen die je kan bezoeken. Tenzij je werkelijk elke vierkante meter bezoekt, zal je bij bijna elk ritje, maar in ieder geval in elke playthrough, iets anders vinden wat je kan opgraven. Mensen zoals ik die graag missies negeren om zo de wijde wereld in te trekken om maar te zien wat je tegenkomt, kunnen hier flink aan de bak. Wie weet wat je allemaal tegenkomt? Nieuwsgierigheid wordt regelmatig beloond en nooit is er een saai moment. Als je iemand bent die alleen de storyline door wil spelen dan kom je wellicht bedrogen uit. Niet alleen zal de game stukken minder lang duren, je haalt er dan ook niet uit wat erin zit. De helft van de pret is het speuren van plekken naar scrap en elke post moet je met open armen ontvangen. Als dat niet je ding is, even goede vrienden. Maar in dat geval hoef ik je denk ik niet te introduceren aan mijn maat Max.