Dying Light – Donker, donkerder, donkerst

Ben je bang voor het donker? Of misschien zombies? Als het antwoord op beide vragen “ja” is, dan is Dying Light waarschijnlijk de slechtste game waar je jezelf aan kan blootstellen. De makers van Dead Island zijn nog niet klaar met het zombie-genre. Waar Dead Island 2 aanvoelde als een matige expansion-pack, is Dying Light waar de echte shit te vinden is!

Dead Island was zo’n beetje de natte droom van elke zombie-Apocalyps fanaat. Zon, zee, strand, schaars geklede vrouwen, trage zombies en de mogelijkheid om je eigen wapens te craften. Ik heb zelf ook zo’n 30 uur in de game gestoken en van de eerste 20 heb ik rijkelijk genoten. Maar op den duur kwam het gebrek aan variatie naar boven en werd de game saai. Je kan immers maar een paar duizend zombies vermoorden voordat het eentonig wordt. Ik heb daarom nooit de moeite genomen om Dead Island: Riptide uit te proberen.

Ik begon dan ook een beetje aarzelend aan Dying Light. Wéér een zombie/survival game? Kan Techland dan niks anders? Zeker wanneer ik Dead Island 2 eerder had gespeeld en helemaal niet onder de indruk was. Maar Dying Light is een ander beestje dan Dead Island. Inderdaad, je speelt iemand tijdens een zombie uitbraak en het is de bedoeling om niet te eindigen als een tussendoortje, maar de games spelen dusdanig anders dat ik het door de vingers kan zien. Waar Dead Island 2 vrijwel exact hetzelfde bracht als de voorganger, is het duidelijk dat Techland de formule niet één-, maar vijf stappen verder heeft gebracht.

Net als Dead Island is er ook in Dying Light stront aan de knikker. Je bent een overlevende tijdens een zombie uitbraak en je moet berusten op je parcours-kunsten om te overleven. Met het grootste gemak ren je door de straten, spring je van het ene dak naar de andere en zijn hekken en muren maar simpele obstakels voor jou om te passeren. Denk aan Mirror’s Edge, maar minder kleurrijk en meer monden die een hapje uit je willen nemen. Het is jouw taak om als “runner” op zoek te gaan naar voorraden om terug te brengen naar één van de weinige safe-zones. Gelukkig kan je meer dan alleen rennen. Je kan jezelf verdedigingen met een schop en wapens die her en der verspreid liggen, of zelf valstrikken maken. Tenzij je een groep van tientallen zombies uitdaagt, zullen de zombies je weinig moeite geven. Overdag werkt de zon als een kalmerend middel en zullen de zombies relatief rustig zijn. Tot de nacht valt…

Dying Light neemt een pagina uit het boekje van Castlevania 2: Simon’s Quest. Wanneer de nacht valt, ben je fucked. De zombies komen in grotere getalen naar buiten, zullen agressiever reageren en zijn alerter op jouw acties. Hun zicht is beter en hun oren staan op scherp. Wanneer de nacht is gevallen zijn jouw parcours-kunsten geen luxe, maar pure noodzaak. De plekken die je voorheen als veilig beschouwde, zoals daken van een gebouw of een bus, zullen niet meer genoeg zijn om je veiligheid te garanderen, aangezien de zombies ze zullen beklimmen. Ik kan uit ervaring vertellen dat zombies het minste van je zorgen zijn: er loeren immers nog engere wezens in de duisternis.

Dan is er ook nog eens de duisternis zelf. Ik denk dat iedereen die dit leest wel eens een game heeft gespeeld waarin je als speler iets in het donker moest doen. Maar is dit ooit meer geweest dan een simpele kwestie van het beeld wat tinten donkerder maken en meer blauwe kleuren gebruiken? In het ergste geval kon je altijd nog wel wat in de duisternis identificeren. Dying Light zegt hallo. Je bent als runner uitgerust met een lamp die je om je hoofd draagt. Wanneer je die in de nacht uitzet en je bent niet in de buurt van een straatlantaarn of vuur, zie je niks. Helemaal niets. Volledige duisternis. Ik heb dit nog nooit eerder gezien in een game en het maakt de game zo ontzettend veel spannender. Het brengt ook de vraag waarom andere ontwikkelaars dit nog nooit hebben gedaan.

De gameplay is mij niet helemaal duidelijk. Ik heb vorig jaar op Firstlook een missie gespeeld waarvan ik dacht dat het de singleplayer was, maar het kon ook een multiplayer missie zijn die ik in mijn eentje aan het doen was. Op de Gamescom maakte ik zeker deel uit van de multiplayer. Ik speelde samen met iemand die volgens mij nog nooit een controller in de hand had gehad, laat staan de Engelse taal begreep. Communiceren bleek moeilijk, samenwerken bleek onmogelijk. Op het eerste oog geen probleem, totdat ik erachter kwam dat samenwerken funest was. Ik moest samen met mijn “maatje” de duisternis in om de nesten uit te schakelen van een mutant-zombie (just go with it). De bedoeling was om samen te werken: een van ons zou de nesten kapotslaan, terwijl de ander zou dealen met de mutant-zombies. Ik stond er helaas alleen voor, waardoor ik liberaal gebruik moest maken van de “Night-sense” waar de runners over beschikken. Deze functie (die alleen in de nacht beschikbaar is), werkt ongeveer hetzelfde als Batman’s Detective Vision, of als een van de vizors waar de Predator over beschikt. Het stelt de speler in staat om bepaalde dingen te “zien” waardoor je kan kijken of de kust veilig is. Hiermee lukte het mij om met de grootste moeite de mutanten af te weren en de nesten uit te schakelen. Alleen. Zonder maatje. Die was namelijk druk bezig tegen een schutting te rennen terwijl hij belaagd werd door zombies. Het was duidelijk dat hij z’n prioriteiten op een rijtje had.

Afgezien van mijn hersendode teamgenoot, zag ik de potentie. De wereld waar Dying Light zich in afspeelt is weids en nodigt uit om te verkennen en tegen alles op te klauteren. Samen met drie vrienden kan dit zeer unieke en geweldige gameplay opleveren. Denk Left for Dead in een open-world. met parcours. De jongens en meiden van Techland lijken de lat een stuk hoger te leggen wanneer de game uitkomt.