Donkey Kong Country: Tropical Freeze – Begeeft zich op glad ijs…

Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat Donkey Kong Country: Returns niet dezelfde hoogtes wist te halen als de eerste twee delen uit de serie. DKC:R was een leuke game met een unieke twist op het platformgenre doordat het de achter- en voorgronden daadwerkelijk deel uit te liet maken van de gameplay. De game wist een vermakelijk spektakel op het scherm te toveren, ter compensatie van de middelmatige gameplay. Met Donkey Kong Country: Tropical Freeze doet Retro Studios een tweede gooi om de hoogstaande kwaliteit te evenaren, die Rare zo’n twintig jaar geleden moeiteloos elke game meegaf.

Om even helemaal duidelijk te zijn: DKC:R was geen verkeerde game, maar er waren genoeg dingen op aan te merken. Levels waren kort, de Tiki’s waren maar matige slechteriken vergeleken met de Kremlins, de keuze om sommige levels over te slaan had weinig impact, de besturing was niet degelijk gezien het gebruik van motion controls en de hele game voelde iets te eentonig en te gemakkelijk aan. Na een korte speelsessie kan ik je verzekeren dat vrijwel alles in Tropical Freeze verbeterd is. Voor mij persoonlijk was de belangrijkste verbetering de muziek. Jongens en meisjes, ik zal jullie eens wat vertellen over de muziek.

De soundtrack van DKC:R bestond voornamelijk uit jazz, blues en conga. Niet iets waar je gelijk aan zou denken bij Donkey Kong. Het was verre van een slechte soundtrack, maar toepasselijk was het niet. Vraag elke fan van de Donkey Kong Country-trilogie op de Super Nintendo wat hen het beste bij is gebleven, en ik garandeer je dat de soundtracks een van de meest genoemde antwoorden zal zijn. De muziek van die games kan zich meten met de beste in het medium, wat te danken is aan componist David Wise. Het doet me dan ook deugt om zijn muziek wederom te horen in Tropical Freeze.

Wise wordt weliswaar bijgestaan door veteraan Kenji Yamamoto, die verantwoordelijk was voor de soundtracks van bijvoorbeeld Super Metroid, Punch-Out en de Metroid Prime-trilogie, maar het was de hand van David Wise die gelijk herkenbaar bleek. De muziek barst van de energie, is afwisselend dankzij een breed gebruik van uiteenlopende instrumenten (waaronder elektrische gitaar, accordeon, kazoo, hobo en klarinet) en de game bevat zowel remixes van oude klassieke tunes, als volledig nieuwe stukken waarvan ik kan zeggen dat ze zich makkelijk kunnen meten met de oude. Toen zelfs ‘Tetanus’ nog even langs kwam, moest ik bijna een traantje wegpinken. Als de ruimte waar ik in was beschikte over een tafel, had ik er een vreugdedansje op gedaan. No joke.

De rest van de game heeft ook zulk soort upgrades gekregen. De meest voor de hand liggende is de transitie van SD naar HD met de komst van de Wii U. De werelden zijn kleurrijk, divers en dankzij de meerdere lagen is er altijd wel wat te zien in de achter- of voorgronden. De grafische stijl van DKC:R blijft wel gehanteerd; de omgevingen en objecten bevatten tamelijk veel hoeken en kwamen grof over. Iets wat ongetwijfeld een technische overweging was voor de Wii, maar voor de Wii U betwijfel ik of het nodig is. De jongedame van Nintendo wist me te vertellen dat de build die ik speelde niet de uiteindelijke build zal zijn. Hopelijk weet Retro dit op te poetsen.

De gameplay van Tropical Freeze leek niet verrassend als twee druppels water op de gameplay van DKC:R, al zijn er diverse aanpassingen gemaakt waar ik zeer over te spreken ben. De game voelt precies aan zoals DKC1 en DKC2 dat deden. De controls zijn vloeiender en de gameplay is een stuk sneller. Het aantal vijanden in Tropical Freeze is uitgebreid: niet meer het karige aantal enemies dat je aantrof in Returns, maar meer diversiteit in hun uiterlijk en hoe je ze moet verslaan. Echt opletten is in de eerste paar werelden niet nodig want de game begint makkelijk, al wordt de game in een sneller tempo moeilijker dan in vorige games. Elke ballon grijpen die je kan is een must, want je zal ze later nodig hebben. Het is dan ook maar beter dat Donkey Kong er niet alleen voor staat.

Het is duidelijk dat Donkey Kong aandacht heeft besteed aan zijn sociaal leven want hij heeft meer vrienden om uit te kiezen. De speler heeft nu de keuze om naast Diddy, ook Dixie of Cranky Kong op zijn rug te dragen. Alle drie hebben de sidekicks verschillende moves en is het aan de speler om uit te vogelen welke sidekick het beste werkt voor elk level. Soms is het zelfs nodig om levels meerdere keren te doen, want net als in Super Mario World hebben veel levels meerdere uitgangen. Ik kan je uit ervaring vertellen dat sommige van die exits goed verstopt zitten. De levels zelf zijn immens groot, tjokvol met geheime hoekjes en kamers, dus als je alles in alle levels wil vinden zal je elke centimeter moeten afspeuren. Voor mensen die graag ‘100%’ zien staan naast hun savefile: let me introduce you to your new drug. Het blijft alleen jammer dat de bonus levels nog steeds alleen maar bestaan uit ‘verzamel alle banaantjes’. Wat meer variatie in de bonuslevels had geen kwaad gekund.

Het is geen geheim dat de Wii U meer games nodig heeft en met Donkey Kong Country: Tropical Freeze heeft de console een goede, zij het geen geweldige, platformer bij. In de korte tijd die ik had om de game te spelen heb ik genoten, al sloeg de verveling snel toe. Hoewel Tropical Freeze naar alle waarschijnlijkheid een betere game lijkt te worden dan zijn voorganger, lijkt de game ook te bieden wat we al eerder hebben gezien in andere, soms betere platformers, zoals Nintendo’s eigen Super Mario 3D World. De game biedt echter meer levels dan ik kon bereiken, dus wellicht oordeel ik te snel. Tevens is er de optie voor twee spelers om samen te spelen, coöperatief of competitief, wat gegarandeerd staat voor extra uren lol. Wie weet verrast de grote aap ons nog ten tijde van de review.