Call of Duty: Black Ops III – Harder, better, faster, stronger

Het laatste kwartaal van het jaar kruipt langzaamaan dichterbij, en dat kan maar een ding betekenen: Activision gaat het nieuwste deel van zijn moneymaker Call of Duty presenteren aan de massa. Het is dan ook rond die tijd dat het onderscheid weer wordt gemaakt tussen de ‘lovers’ en de ‘haters’ van de franchise, want zeg eerlijk: je verafschuwt het of je vindt het awesome. Volgens de liefhebbers is Call of Duty de beste shooter ooit, omdat het zo lekker snel en ‘in your face’ is. De haters daarentegen betichten Activision van luiheid, de game verandert nooit en is een melkkoe van jewelste. Wie heeft ditmaal gelijk? Laat mij je vertellen wat ik ervaren heb en oordeel daarna zelf.

Om direct in te haken op de stelling van eerder moet ik zelf zeggen dat ik tussen de twee kampen in lijk te vallen. Ik speel zelf al jaren Call of Duty, maar lijk er nooit echt helemaal voor te gaan. Ik ben het altijd met beide partijen eens geweest: Call of Duty verandert nooit echt baanbrekend, maar is toch dikke pret wanneer ik het speel. Het is dan ook daarom dat ik Black Ops III maar al te graag een kans wilde geven in Keulen, net als velen met mij. Het bewijst toch weer dat Call of Duty nog steeds zijn populariteit weet vast te houden. De mediamachine van Activision zorgt daar uiteraard netjes voor, maar ditmaal heb ik er een ander, beter gevoel bij.

Sowieso was Activision dit jaar behoorlijk ‘straight to the point’, ook op gamescom. Waar ik voorgaande jaren eerst netjes een singleplayer-missie moest aanschouwen om daarna een potje multiplayer te kunnen spelen, was nu de keuze aan mij: wil je eerst een video kijken of meteen head-on in de strijd? Om de host van de video niet teleur te stellen, koos ik voor de old-school benadering en keek ik de video, waarin de toevoeging van specialisten, hun eigenschappen en hun wapens in de multiplayer werd uitgelegd. Eerlijk is braaf, door die video kreeg ik nog meer zin in mijn multiplayersessie. Create a Class is leuk, maar dit is leuker!

Zo was daar ineens Ruin met zijn Gravity Spikes, die hij maar al te graag in de grond ramt en mayhem veroorzaakt. Dat in combinatie met zijn turbobenen die hij van tijd tot tijd even activeert om zo de benen onder z’n reet vandaan te rennen, is deze nog lastiger te raken. Maar die doet niet onder voor Seraph, die met haar Combat Focus extra punten weet te scoren wanneer ze met haar opgevoerde revolver een paar kogels door je pannetje jaagt. Nomad is een tricky dude. Nomad is namelijk niet in een klap kapot te krijgen door zijn Rejack-functie, een functie waarmee hij zichzelf weer kan reviven. Eenmaal weer terug op z’n benen kan hij vallen leggen die je, wanneer je deze triggert, omgeven wordt door een zwerm nanobeestjes. Fijn! Prophet is de techneut van het stel. Met een elektrisch geladen geweer weet hij de boel nogal te shockeren. Gaan dingen niet als gepland, dan kan hij zichzelf, maar dan ook alleen zichzelf, eventjes terug zappen naar waar hij vandaan kwam. ‘Now you see him, now you don’t’.

Het is niet alleen maar firepower in Call of Duty: Black Ops III. Soms wil je even gewoon de klassieke jager uithangen. Dat kan met Outrider, een boogschutter pur sang. Dat ook een pijl in je bast behoorlijk pijn kan doen, laat zij je duidelijk merken. Verstoppen heeft weinig zin, want met haar Vision Pulse ziet ze je overal zitten, zelfs achter een muurtje. Voor Reaper moet je vrezen, de naam zegt het al. Reaper is uitgerust met een vierloops minigun die harder maait dan je Black&Decker snoeischaar. Mocht je denken: ‘die schakelen we dan maar als eerste uit’ , dan wens ik je veel succes. De Psychosis-modus van Reaper laat de tegenstander drie extra Reapers zien, dus dat wordt raden welke de gevaarlijkste is. Spectre houdt meer van chirurgische precisie, dus dubbele zaagbladen is meer iets voor hem. Schieten wordt lastig wanneer je armen niet meer aan je romp vast lijken te zitten. Door zijn active camouflage is het alleen lastig te bepalen waar deze lumberjack zich bevindt. Tot slot is er Battery, de lompe dame van de meute. Grote kogels doen kennelijk meer schade, dus gaat Battery voor projectielen. Haar armor is ook wat lomper, dus die ieniemienie kogeltjes deren haar niet zo.

Na deze uitleg van deze ‘killer squad’ zat ik daar ineens, met tig anderen in een kamer des doods. Ik zag heel, heel veel grimassen tijdens mijn korte wachttijd, dus het beloofde wat te worden. Kort gezegd, ik was niet teleurgesteld. Ik kreeg de kans om twee potjes mijn frustraties bot te vieren met negen andere spelers in Team Deathmatch en Kill Confirmed, twee klassieke modi in Call of Duty. Wat me al wel opviel in de lobby van de game was dat aan het customizen van je wapens weinig veranderd is. Je kunt nog steeds een select aantal veranderingen aanbrengen, dus de keuze is aan jou of je je wapen helemaal volhangt met attachments of misschien jezelf bepakt met extra’s.

Bij het starten van de game kwam de grootste verandering: de snelheid. In de presentatie werd al duidelijk gemaakt dat Call of Duty: Black Ops III nóg sneller wordt. Ja, je leest het goed, nog sneller. Sprint is niet langer gelimiteerd en je verliest ook minder snel je aim tijdens manoeuvres. Ook je jetpacks zijn geüpgrade, waardoor je in-air je richting makkelijk kan bijstellen. Voeg daar de optie van wallrunning aan toe en het plaatje is compleet. Is dit alles baanbrekend? Nee, het is zelfs al eerder gedaan in andere franchises, maar dat maakt Black Ops III niet minder leuk. Uiteindelijk is dat waar het allemaal om draait, dat je er lol aan beleeft. Plus, dat de game lekker soepel en snel draait op je console of pc mag vanzelfsprekend zijn. Tot nu toe kunnen we met grote zekerheid zeggen dat ook deze Call of Duty weer lekker smooth zal draaien, net als de voorgaande delen.

Is Call of Duty: Black Ops III een totaal andere game dan zijn voorgangers? Nee, maar ook dat hoeft niet altijd negatief te zijn. Call of Duty geeft de fans ervan toch weer meer van wat ze willen hebben, iets waar de haters zich aan ergeren. En ik, ik val wederom tussen de twee uitersten in. Helemaal leip wordt ik niet bij het spelen van Call of Duty: Black Ops III, maar het weet wel weer een dikke grijns om m’n gezicht te toveren. Tenminste, nu nog wel. Waarschijnlijk zal ik een week na launch weer finaal met de grond gelijk worden gemaakt door een meute gamers die zich al hebben opgewerkt naar Prestige lvl.3 en kost het me weer een controller. Ach.. dat hoort erbij.