We Happy Few – Maakt minder vrolijk dan gehoopt

De officiële release laat nog even op zich wachten, maar ontwikkelaar Compulsion Games (bekend van Contrast) heeft de alpha-versie van We Happy Few wel al beschikbaar gesteld voor de pc en Xbox One-gamers. Tijd om te zien hoe ver de Canadese ontwikkelaar is gevorderd en nog belangrijker: hoeveel er nog moet gebeuren voor de game goed en wel in de schappen kan liggen.

Na het zien van de trailer van We Happy Few was ik vrijwel direct enthousiast. Dat was voornamelijk te danken aan de setting en vormgeving. Want ondanks dat het er allemaal een stuk vrolijker uit zag, deed het me erg denken aan BioShock, en dan ben ik al snel verkocht. Dat neemt natuurlijk niet weg dat de verwachtingen ook waargemaakt moeten worden om teleurstellingen te voorkomen. En ik kan verklappen dat dat vooralsnog niet geheel gelukt is.

Het fictieve eiland Wellington Wells heeft zich in de Tweede Wereldoorlog met succes verzet tegen de invasie van Nazi-Duitsland. Om succesvol uit handen van de Duitsers te kunnen blijven, hebben de inwoners van Wellington Wells destijds zulke gruwelijke dingen meegemaakt dat zij massaal aan de drugs zijn gegaan om alle afgrijselijke gebeurtenissen te kunnen vergeten. Zelfs twintig jaar na dato blijkt Wellington Wells niets meer dan een eiland vol verslaafden en zijn de effecten van de oorlog nog goed merkbaar.

Je begint in de proloog achter een bureau van een nieuwsblad. Je kruipt in de huid van Arthur Hastings, een redacteur uit het Engeland van de jaren ‘60. Aan jou de schone taak om de geschreven artikelen te beoordelen en te bepalen of de redactionele stukken goed genoeg zijn om door het grote publiek gelezen te worden. Na het nakijken van een aantal artikelen begin je je down te voelen. Je ‘Joy’-pil is uitgewerkt. Een soort drugs die er voor zorgt dat je de grote boze buitenwereld een stuk rooskleuriger ziet dan deze in werkelijkheid is.

Je besluit te stoppen met de drugs, maar dit wordt niet geaccepteerd in een aan Joy verslaafde samenleving. Het is dus de kunst om zo onopgemerkt mogelijk te blijven tussen alle verslaafden. Zodra zij in de gaten hebben dat je een zogeheten ‘Downer’ blijkt te zijn, proberen ze je te vermoorden om de wereld positief te houden. Er is geen plaats voor negatievelingen. Terwijl je probeert om niet op te vallen, moet je ook nog zien te ontsnappen aan de ontspoorde wereld waarin je je begeeft.

Na de proloog, die bijna volledig te zien was in de E3-trailer, ontwaak je in een ondergrondse safehouse. Hier kun je je eerste voorwerpen verschaffen en begint je avontuur naar een wereld waar de drugs niet regeert. Het verzamelen van voorwerpen behelst een groot deel van de gameplay en is een belangrijk aspect om verder in de game te kunnen komen. Ook moet je door voorwerpen te combineren spullen zien te craften die nodig zijn om bepaalde opdrachten te kunnen voltooien.

De wereld is boos, treurig en onvriendelijk. Je bent immers van de drugs af en ziet de wereld zoals deze echt is. Huizen zijn gedeeltelijk vergaan of zelfs helemaal weggevaagd en de sfeer is om te snijden. Het merendeel van de inwoners van Wellington Wells past zich goed aan aan deze omgeving, maar toch zijn er ook een aantal personen vriendelijk. Dit zijn dan vaak de mensen die je hulp nodig hebben. Naast je hoofdtaak krijg je dus best een hoop zijmissies voor je kiezen, waarbij je voornamelijk voorwerpen moet zien te vinden of te maken voor de mensen die je helpt.

Het volbrengen van de missies wordt bemoeilijkt doordat je bijna continu getergd wordt door slapeloosheid, dorst en honger. Het gros van het eten wat je kan vinden is rot, waardoor je vaak voedselvergiftiging oploopt als je je honger wilt stillen. Als je het ene probleem hebt opgelost, begint het andere probleem zich al bijna weer voor te doen. Daarnaast val je bij het doorzoeken van de huizen ook snel op bij de inwoners. Als je niet goed oplet, heb je het al snel aan de stok met een aantal van die wandelende chagrijnen. Helaas is het gevechtssysteem dusdanig slecht dat hier geen lol aan is, waardoor het devies beter voorkomen dan genezen lijkt te zijn.

De gameplay wordt helaas al snel eentonig. De wereld waar je doorheen loopt wordt gegenereerd wanneer je een nieuw spel start en kan dus per keer enigszins verschillen. Dit verschil zit hem dan vooral in de plek waar bepaalde missies zich afspelen, want in grote lijnen blijkt het toch telkens hetzelfde te zijn. De wereld voelt in tegenstelling tot bijvoorbeeld een BioShock groter en open, waardoor het benauwende gevoel van bijvoorbeeld Rapture compleet mist. Straten zijn, ondanks dat deze bij iedere nieuwe game opnieuw worden gegenereerd, recht toe recht aan en vertolken niet een Engels dorp uit de jaren ‘60.

Daarnaast doet vrijwel niets aan de game denken aan de proloog en E3-trailer waarop zoveel positieve reacties kwamen. Het grootste probleem is misschien nog wel dat het bijna lijkt alsof je een compleet andere game aan het spelen bent. De dolende mensen in de wereld ratelen continu dezelfde zinnen op, waardoor dat na een tijdje ook erg begint te irriteren, om maar niet te spreken over de kunstmatige intelligentie, want die is bij deze lui ook ver te zoeken.

In zijn totaliteit zijn de ideeën voor een goede game aanwezig, maar ontbreekt het nog aan de uitvoering ervan. Dit kan natuurlijk te wijten zijn aan het feit dat we hier nog te maken hebben met een Early Access-titel. Volgens ontwikkelaar Compulsion Games ontbreekt er nog veel verhaalgerichte content die uiteindelijk wel in het eindresultaat zal zitten. Dit neemt echter niet weg dat er nog wel erg veel verbeterpunten te bespeuren zijn en dat de Early Access de voorgeschotelde verwachtingen nauwelijks waar weet te maken. Het is te hopen dat de feedback op de alpha-versie van de game ervoor gaat zorgen dat we meer elementen zoals in de proloog in de uiteindelijke game te zien krijgen.