The Legend of Zelda: A Link Between Worlds – Oud is nieuw

Al jaren probeert Nintendo de Zelda-serie te verbeteren door hem te veranderen. 2D werd 3D, paarden werden vervangen door boten en treinen en klassieke controls moesten plaats maken voor motion controls. Nu heeft Nintendo met A Link Between Worlds besloten om terug te keren naar de roots van de serie en dat kan zomaar eens de beste beslissing zijn die de Japanse ontwikkelaar / uitgever in een lange tijd heeft genomen.

A Link Between Worlds heeft een bijzondere plek in de chronologie van The Legend of Zelda, aangezien het zich afspeelt op een moment wanneer nog maar weinig games hebben plaatsgevonden: na de evenementen van A Link to the Past. Honderden jaren na de evenementen van A Link to the Past staat er een nieuwe Link op, dit maal actief als de leerling van een smid. Zoals elke Link heeft ook deze moeite met opstaan en komt daarom al snel in de problemen, die er uiteindelijk voor zorgen dat Link oog in oog komt te staan met Yuga, een tovenaar uit het duistere Lorule met de magie om vriend en vijand in muurschilderingen te veranderen, gedoemd emotieloos aan een muur te hangen.
[columns width=”49,49″]
[column]

[/column]
[column]

[/column]
[/columns]
Hiermee wordt ook meteen de belangrijkste toevoeging van A Link Between Worlds geïntroduceerd: Link kan na zijn ontmoeting met Yuga op commando in een schildering veranderen. Grootste verschil met de slachtoffers van Yuga is dat Link zichzelf wel nog kan bewegen en zo over muren kan glijden, tussen smalle scheuren in de muur kruipen en puzzels oplossen. Toch is dit niet zonder consequenties. Wanneer Link als een schildering op een muur zit, loopt er langzaam een balk met magische kracht leeg en is deze op, dan zal Link weer van de muur afkomen en kan hij tijdelijk geen magische krachten meer gebruiken.

Die magische kracht is echter voor meer nodig dan alleen de mogelijkheid om in een schildering te veranderen. Ieder wapen buiten het bekende Master Sword vereist namelijk de magische kracht om te gebruiken. Bommen, bogen, boemerangs en alle andere bekende namen keren terug, inclusief een aantal nieuwe. Zo kun je met de Fire en Ice Rods, zoals de namen al doen vermoeden, ijs laten smelten en vlammen laten bevriezen, terwijl je met de Sand Rod zandpilaren op kan roepen om nieuwe paden te maken.
[columns width=”49,49″]
[column]

[/column]
[column]

[/column]
[/columns]
Waar A Link Between Worlds echter anders is dan veel voorgangers is dat je de wapens niet in een specifieke volgorde krijgt in de dungeons, maar in plaats daarvan in één keer beschikbaar zijn. Al snel in het verhaal maak je namelijk kennis met Rovio, een bijzonder figuur dat het op zich neemt om jouw huis om te toveren in een winkel voor zijn wapens (en dat allemaal natuurlijk zonder jouw toestemming). Deze wapens kun je huren van Rovio, maar met het risico dat hij ze weer terug zal vorderen zodra je knock-out gaat. In plaats daarvan kun je de wapens ook van Rovio kopen, maar tegen een stevige prijs.

Doordat alle wapens bijna vanaf het begin van de game al beschikbaar zijn, opent dit ook deuren voor het verhaal. In plaats van dat de verschillende dungeons in een vaste volgorde bezocht moeten worden of dat je meerdere malen terug moet keren, heb je als speler nu de mogelijkheid om dit in iedere willekeurige volgorde te doen. Het enige dat je als speler moet doen is goed opletten en je gezonde verstand gebruiken.
[columns width=”49,49″]
[column]

[/column]
[column]

[/column]
[/columns]
Interessant om te zien is hoe Nintendo gebruik maakt van Lorule, de schaduw van het lichte, positieve Hyrule. In deze donkere wereld is men vaker sacherijnig dan vrolijk en is vreemdelingen aanvallen het enige dat men nog liever doet dan stelen van vreemdelingen. Toch zul je als speler een groot gedeelte van je tijd in deze duistere wereld doorbrengen door gebruik te maken van verschillende scheuren tussen de twee werelden. Je zal hier echter slim gebruik van moeten maken om bepaalde gebieden van de game te kunnen bereiken aangezien een groot gedeelte van Lorule is opgebroken door aardbevingen.

Al deze losse elementen maken A Link Between Worlds dan ook tot een prima game. Geweldig, totdat de aftiteling over het beeldscherm rolt. Dan blijf je namelijk met het gevoel achter van ‘Nu al?’. Want met slechts 13 uur op de teller voelt The Legend of Zelda: A Link Between Worlds als één van de kortere titels binnen de serie. Natuurlijk zijn er genoeg dingen die je na het uitspelen nog kan doen. Je kunt aan de slag met het verzamelen van kleine monsters, alle Rupees verzamelen, alle speciale items vinden en ga zo maar door, maar toch, het is niet iets dat ik gewend ben van Nintendo.
[columns width=”49,49″]
[column]

[/column]
[column]

[/column]
[/columns]