Killing Floor 2
Het blijft een feit dat zombies al een hele lange tijd helemaal hot zijn. The Walking Dead heeft al zeven seizoenen lang miljoenen kijkers aan de buis gekluisterd, Call of Duty zonder zombie-mode is niet eens meer voor te stellen en afgelopen Halloween waren er meer zombiewalks dan mensen die daadwerkelijk Halloween vieren. Nu moet ik in alle eerlijkheid zeggen dat de schepsels in Killing Floor 2 eigenlijk geen zombies zijn, maar mislukte experimenten. Dan slaat de intro misschien helemaal nergens meer op, maar als jij met een groep anderen omsingeld wordt door een van de twee monsters, dan maakt het verschil je bar weinig uit.
Zed en hoe ze dood moeten
In Killing Floor 2 draait het dus om het overleven van hordes vijanden. Deze “Zed” zijn dus geen zombies, maar het afschuwelijke resultaat van mislukte experimenten door het duistere Horzine Biotech. Ze komen in veel verschillende vormen en de ene is werkelijk nog lelijker dan de andere. Naast ondermaatse onderzoekers is ook de beveiliging van Horzine niet helemaal naar wens geweest waardoor de gedrochten heel Europa aan het overspoelen zijn. Meer dan dit heeft deze first person-shooter niet te bieden qua verhaal. Je doel is gewoon heel duidelijk. Vind een leuk groepje online en knal met zijn allen die lelijke gedrochten van de aardbodem. En dat is precies het sterkste punt van Killing Floor 2.
Mensen die gecharmeerd zijn van ongegeneerd hakken, schieten, veel bloed en rondvliegende lichaamsdelen worden op hun wenken bediend in Killing Floor 2. Elk monster is bijna volledig te ontleden op een manier zoals jij dat wilt. Vooral met een vuurwapen is het een genot om een vijand heel langzaam in stukjes te knallen. Sowieso is een vuurwapen ‘the way to go’, want zwaarden en andere slagwapens voelen ontzettend lomp aan. Bij elke zwaai die je maakt moet je maar hopen dat je daadwerkelijk de vijand raakt. Je weet gewoon niet hoe ver je van een monster af moet staan om hem te raken en er is amper feedback als je het wel voor elkaar krijgt om een Zed te verwonden met je katana, of zwaard, of bijl, of schep… Helaas zijn dit niet de enige pijnpunten bij de besturing, want ook het wisselen van wapen en het herladen duurt te lang en dat kan je niet gebruiken als je achterna wordt gezeten. Ben je de smartass die dan denkt “dan ren ik wel weg voor ze terwijl ik herlaad”, dan kom je ook van een koude kermis thuis. Het verschil tussen normaal lopen en rennen is verwaarloosbaar. Ik heb mijn oma nog snellere sprintjes zien trekken. Voor je het weet wordt je (veel te makkelijk) door de Zed vastgezet in een hoekje en kan je dag zwaaien met je handje. Die ze vervolgens van je romp trekken.
Muziek waar je oren van bloeden
Killing Floor 2 voelt allemaal dus wat lomp aan in een goede en slechte zin. Het is jammer dat de besturing af en toe aanvoelt alsof je maar wat aan het doen bent, maar oh wat is het lekker om lomp die monsters af te slachten met de meest brute muziek die ontwikkelaar Tripwire Interactive heeft kunnen vinden. De soundtrack bestaat vooral uit heavy metal die de lompheid van de game alleen maar verder verhoogt. Het is zelfs mogelijk om de zang aan en uit te schakelen. Nou ja, ‘zang’. De zangers van deze nummers hebben na elk liedje een pallet Strepsils nodig. Niet iedereen gaat de muziek waarderen, maar nogmaals, het past enorm goed bij het bloedbad wat Killing Floor 2 heet.
Leuk bedacht, slecht uitgevoerd
Om de game een beetje diepgang mee te geven heeft Killing Floor 2 een aantal foefjes bedacht om ervoor te zorgen dat je wel een goede reden hebt om de Zed af te maken. Bij elke kill en bij elke ronde die je overleeft, krijg je geld en XP. Met het eerste is het mogelijk om tussen de ronden in nieuwe wapens te kopen die je hard nodig gaat hebben, want de Zed in ronde zeven krijg je niet kapot met je pistooltje uit ronde twee. Het is dan ook erg belangrijk om niet dood te gaan, want buiten het feit om dat het de essentie van de game is om te overleven, raak je ook al je gekochte wapens kwijt en dan wordt het spelletje toch ineens een heel stuk lastiger. De XP die je verdient gebruik je om de class die je hebt gekozen sterker te maken. Er is keuze uit tien verschillende klassen die allemaal voor- en nadelen hebben. Al gaat dat heel lang duren voor je erachter gaat komen welke voor- en nadelen ze hebben, want het duurt onwerkelijk lang voordat je eindelijk een nieuwe perk hebt vrijgespeeld. Je bent bijna verplicht om te kiezen voor één class waar je uren in moet stoppen en dat is zonde aangezien er tien classes zijn die je toch in volle glorie wilt zien. Het zorgt ervoor dat een game die al best eentonig is nog eentoniger wordt en dat kan nooit de bedoeling zijn geweest.
In de kern is Killing Floor 2 een hele vermakelijke game. De titel vormt een toffe multiplayer shooter om met een groep vrienden te spelen en bevat een hoog gore-gehalte waar je al je woede in kwijt kunt. Grafisch ziet het er top uit, de soundtrack is geweldig en de personages waar je uit kan kiezen zijn ontzettend goed in elkaar gezet en divers. Het is alleen jammer dat er zoveel foutjes zijn dat je al snel klaar bent met de game. Als jouw game geen vermakelijke singleplayer en maar anderhalve gamemodus heeft, moet je ervoor zorgen dat deze aanslaat bij je publiek door hem perfect te maken. Maar de besturing is daarvoor te lomp, het progressiesysteem te langzaam en de maps zijn te eentonig. Vier tientjes is dan ook een hoge prijs om te betalen voor Killing Floor 2. Hopelijk weet Tripwire nog het een en ander te patchen en heeft het nog wat DLC in de pijplijn, want anders ben ik bang dat de game snel in de vergetelheid raakt. En dat is eeuwig zonde.
