Call of Duty: Infinite Warfare

2016 lijkt een jaar te zijn waarin de bekende franchises verrassende keuzes maken. Denk bijvoorbeeld aan Battlefield 1 die de moderne oorlogsvoering inwisselt voor de Eerste Wereldoorlog. Of Watch Dogs 2 die zich revancheert door de serieuze toon van deel één achter zich te laten en met Marcus een partijtje lol te trappen. In de Assassin’s Creed-franchise is juist gekozen voor een pauze. Ook de Call of Duty-franchise zorgt voor de nodige verrassingen in 2016 met Infinity Wards Call of Duty: Infinite Warfare.

De Call of Duty-franchise is zich al jaren steeds meer de toekomst in aan het werken. Het verleden wordt steeds verder achtergelaten en de oorlogsvoering is ver zijn tijd vooruit. De franchise leek daarbij telkens een bepaalde grens op te zoeken tussen modern en sci-fi. Die grens wordt in Infinite Warfare letterlijk behoorlijk verlegd. De aardse onderonsjes worden namelijk ingewisseld voor een intergalactisch schouwspel. In de campaign althans…

De nieuwe achtbaan

De campaign van zo’n beetje elke Call of Duty staat te boek als: “De welbekende achtbaanrit”. Ook dit jaar stap je weer in een karretje om een rit vanjewelste mee te maken. Zoals eerder gezegd rijdt dit karretje niet alleen over onze aardkloot, maar het schiet van hot naar her door ons zonnestelsel. Dat is al punt één dat deze rit zo verfrissend en uniek maakt. Het feit dat er gekozen is voor een vleugje sci-fi komt de singleplayer van de franchise erg ten goede.

Je medepassagiers en jijzelf, in de rol van Nick Reyes, zijn stuk voor stuk personages die je niet had willen inwisselen tijdens je rit. Infinity Ward heeft uitstekende karakters weten neer te zetten, waar stuk voor stuk een band mee te krijgen is. Wat hierbij een grote rol speelt, is dat jij als Nick Reyes de leiding krijgt over een crew met uiteenlopende karakters die samen maar één doel hebben: alles geven om het leven van de mensheid te waarborgen. Jij hebt het tijdens de achtbaanrit voor het zeggen vanuit het grote ruimteschip de Retribution. Vanuit hier bepaal je welke missies je uitvoert.

De hoofdmissies zijn bepakt met actie die variërend genoeg is om uren fris te blijven. De aarde is in Infinite Warfare op het punt aangekomen waar we in het echte leven zonder moeite naartoe aan het werken zijn: de uitputting van grondstoffen. De enige optie is het koloniseren van andere planeten en dat is dan ook al volop gebeurd. De grondstoffen worden van de planeten die ons zonnestelsel rijk is vandaan getoverd, maar die zijn natuurlijk van ontelbare waarde. In zo’n geval is het zaak om een eenheid te vormen, maar natuurlijk heb je altijd een vreemde eend in de bijt die spanning oplevert: het Settlement Defense Front (SDF). Je raadt het natuurlijk al, het gaat niet lang goed en een intergalactische oorlog kan niet uitblijven. De SDF voert een verrassingsaanval uit op de aarde en acht uur lang schietgeweld kan beginnen!

Het schieten wordt van tijd tot tijd afgewisseld door stukken in je Jackal, je persoonlijke ruimteschip, waarin je de nodige dogfights voorgeschoteld krijgt. Tijdens de dogfights krijg je een lekker gevoel van vrijheid en heb je een enorm slagveld waar je doorheen mag razen. Toch komt de actie helaas vaak op hetzelfde neer: schiet alle vijandige schepen neer, blaas een groot schip op of zorg dat deze targets worden neergehaald, dat zijn de taken die zich telkens herhalen. Het vliegen is een heerlijke afwisseling, maar wel een afwisseling waar meer mee gedaan had kunnen worden.

Ruimteschip-hopping

Een ander puntje van kritiek is de setting. Het kiezen voor een intergalactisch tripje opent veel deuren wat betreft settings. Toch blijft de diversiteit van de settings heel erg binnen de lijntjes en kom je niet op meer verschillende plaatsen dan in een andere Call of Duty. De campaign van Infinite Warfare mag zich dan wel grotendeels in de ruimte afspelen, een bezoekje aan de aarde mag uiteraard niet uitblijven. Ook een Marslanding mag niet ontbreken en voor de verandering wordt er ook nog even geland op Jupiters maan Europa. Voor de rest van de game ben je vooral met verschillende ruimteschepen bezig die duidelijk uit de massaproductie komen. Het interieur wordt na verloop van tijd herkenbaar en redelijk eentonig. Gelukkig maakt de typische Call of Duty-gameplay veel goed.

Infinite Warfare biedt naast de actievolle hoofdverhaalmissies ook een mooi aantal zijmissies. Deze missies sturen je erop uit om hoge piefen binnen het Settlement Defense Front onderuit te halen. Dit gebeurt in missies waarin je enkel in je Jackal zit en missies waarin je vijandelijke schepen moet binnendringen. De missies vormen een lekkere afwisseling en zorgen voor de nodige upgrades. Toch herhalen ze ook, maar spelen net als de rest van de singleplayer heerlijk weg. Daarmee mag gezegd worden dat Call of Duty: Infinite Warfare misschien wel de beste singleplayer campaign in jaren neerzet binnen de franchise.

Braaaaiiinnssssss

De Call of Duty-franchise bestaat al enkele jaren uit een vaste formule die bestaat uit een singleplayer, multiplayer én een extra modus. Treyarch staat bekend om zijn Zombie-modus die telkens weer goed ontvangen wordt. Ook Infinity Ward ziet de charme in van de modus en heeft de overstap gemaakt naar de immens populaire Zombie-modus.

Deze zit meer dan goed in elkaar. De modus is uitermate geschikt voor een stukje luchtigheid en daar maakt Infinity Ward dan ook gretig gebruik van. In Infinite Warfare kun je je wanen in de Zombies in Spaceland-mode. De funky jaren ‘80-stijl sluit feilloos aan bij de welbekende Zombie-actie. Als dan ook nog eens alles plaatsvindt in een pretpark waarvan meerdere delen vrij te spelen zijn, is de pret compleet. Gooi daar een handjevol stereotype karakters op, tover David Hasselhof uit de hoge hoed en je hebt een Zombie-modus waar fans weer een jaar van kunnen genieten.

Met beide benen op de grond

Infinite Warfare weet te verrassen op het gebied van de singleplayer, zet een goede trend voort als het aankomt op de Zombie-modus, maar het belangrijkste aspect van een Call of Duty is, hoe je het ook wendt of keert, de multiplayer. Wenden en keren is in de laatste Call of Duty’s een steeds grotere rol gaan spelen en ook in Infinite Warfare ren, spring en vlieg je door de maps heen.Toch zet de multiplayer jou als speler, maar ook de game in zijn geheel, weer met beide benen op de grond vanuit die kleine extases. Van het intergalactische van de singelplayer is in de multiplayer nauwelijks meer iets merkbaar namelijk. Sommige maps spelen zich dan weliswaar af in settings op andere planeten, maar voor de rest doet de multiplayer dit jaar niet veel speciaals.

De bekende run and gun-actie is weer volop vertegenwoordigd, maar innoveert eigenlijk niets ten opzichte van Black Ops III die vorig jaar verscheen. Ook in Infinite Warfare kies je weer een bepaalde klasse die van tijd tot tijd een speciaal wapen kan inzetten. Ditmaal niet met de naam Specialists, maar onder de noemer Rigs. De enige echte toevoeging is die van de teams waar je voor kunt strijden en die je dus naast je eigen personage ook nog kunt levelen. Dit doe je door je matches te spelen en kleine opdrachten te voltooien zoals een x aantal kills maken. Hier zijn weer speciale wapens, emblemen en calling cards aan verbonden.

Verder zijn de betere versies van wapens weer te unlocken, die helaas een groot element van pay-to-win introduceren. De loot boxes waar de wapens in zitten, kosten het nodige geduld om bij elkaar te sparen, terwijl de wapens aanzienlijk wat toevoegen op het slagveld.

Infinity Treyhammer

De multiplayer voelt door de weinige mate van innovatie meer aan als Black Ops 3,5. Voor de fans van Black Ops III wellicht exact wat ze willen hebben, maar voor de gamer in het algemeen een aderlating. Laten we namelijk niet vergeten dat de franchise ooit hoogtijdagen als koning op het gebied van shooters vierde. Dit kon gewaarborgd worden doordat er verschillende ontwikkelteams afwisselend aan de Call of Duty-formule mochten sleutelen. Infinity Ward en Treyarch hebben vaak een duidelijke eigen touch aan hun games kunnen meegeven en ook Sledgehammer slaagde daar nog in. Met Infinite Warfare lijkt het wel alsof de formule op slot is gegooid en het recept is opgenomen in grootmoeders grote kookboek. Daarin lijkt de singleplayer de grootste vrijheid te kennen, de Zombie-modus een vereiste te zijn en de mulitplayer moet vooral meer van hetzelfde bieden. Het is een ontwikkeling die de franchise wel eens een doorn in het oog kan zijn. Infinite Warfare mag met zijn intergalactische reis misschien een grote stap zijn voor de franchise, voor de gamer blijft het een klein stapje in het shooter-landschap.