Persona 5 Strikers

Als we de afgelopen jaren iets hebben gezien, is het dat de JRPG aan terrein wint in het westen. Games als Final Fantasy en Dragon Quest vliegen als warme broodjes over de toonbank, maar als er één serie harten wist te winnen de afgelopen jaren, is het toch wel Persona. Vooral met Persona 5 wist Atlus goede zaken te doen, dus het is niet gek dat de uitgever van dit succes wil blijven genieten. Dit jaar proberen ze dat met Persona 5 Strikers en hoewel het officieel geen sequel is, komt het verdomd dicht in de buurt.

Hoewel Persona 5 en diens rerelease Persona 5 Royal beide successen waren te noemen, moesten we in het westen opnieuw lang wachten tot de release van de nieuwe game. Zoals wel vaker kreeg Japan de voorkeur met een release in februari 2020, meer dan een jaar voor de release hier in het westen. Natuurlijk hielp ook de COVID-crisis niet mee, want ook Atlus moest audio-apparatuur naar zijn Engelse stemacteurs sturen, zodat ze in de veiligheid van hun eigen huis konden opnemen. Dat alles heeft het resultaat er gelukkig niet minder op gemaakt.

Het verhaal van Persona 5 Strikers pakt de draad op, zo’n vier maanden na het einde van het origineel. Onze hoofdpersoon keert terug naar Tokio om de zomervakantie met zijn vertrouwde groepje vrienden te vieren. De plannen om een gezellige campingtrip te maken vallen helaas al snel in het water wanneer ze ontdekken dat ze met een nieuwe app op hun telefoons opnieuw een alternatieve wereld kunnen bezoeken.

Dit keer is het geen navigatie-app die ze naar de schaduwwereld brengt, maar een nieuwe en razendpopulaire AI-assistent onder de naam EMMA. Hoewel EMMA met alles lijkt te kunnen helpen, zorgen bepaalde codewoorden ervoor dat je naar de schaduwwereld wordt gebracht, met alle duistere gevolgen vandien. Gelukkig hebben onze Phantom Thieves hun krachten en magische Persona’s nog, waardoor zij er alles aan kunnen doen om ook deze nieuwe schaduwwerelden – dit keer gevangenissen genoemd in plaats van paleizen – een halt toe te roepen.

Als je zo de eerste informatie over het verhaal leest, zou je ervan uit kunnen gaan dat Persona 5 Strikers net als voorgangers een redelijk standaard JRPG is. Dat verandert wanneer je de game echt gaat spelen, want Strikers gebruikt een systeem dat we vooral kennen uit games als Dynasty Warriors en recente games als Hyrule Warriors. Real-time gevechten tegen tientallen, zo niet honderden vijanden die jij met enig gemak van de kaart mag vegen. Al dan wel met een vleugje Persona natuurlijk.

De Persona’s spelen namelijk ook in dit format nog een belangrijke rol. Het verzamelen en transformeren van Persona’s is nog altijd aanwezig, net als hun individuele sterke en zwakke punten en elementaire krachten. Nou zou het combineren van de chaotische gevechten met deze krachten een hele opgave zijn als alles in real-time moest gebeuren. Er is dus gekozen voor een tussenweg: met een druk op de knop zet je het gevecht stil, waarna jij de kans krijgt jouw Persona te gebruiken en elementaire schade aan te richten.

Iets wat ook zeker nodig is, want alleen maar op de aanvalsknoppen rammen gaat je niet heel ver brengen in Persona 5 Strikers. Al snel merk je dat bepaalde vijanden redelijk bestand zijn tegen fysieke aanvallen, waardoor je uit moet wijken naar de magische aanvallen van je Persona. Net als in voorgaande Persona-games is het ook hier weer van belang om dan wel de juiste aanvallen te gebruiken. Alleen zo krijg je de vijand op zijn knieën, waarmee je de kans krijgt om een speciale aanval te doen en in één klap veel schade aan te richten.

We noemden het al eerder: dit keer zijn het geen paleizen meer waar je naartoe reist in de schaduwwereld, maar gevangenissen. Gevangenissen waar de slachtoffers vast komen te zitten en hun verlangens worden ontnomen. Daarbij hebben Omega Force en Atlus dit keer een iets andere route genomen dan in Persona 5: dit keer geen diepgaande, meerlaagse gebouwen, maar grotere, open gebieden in de vorm van steden.

Persona 5 Strikers laat het team dit keer namelijk niet alleen in Tokio zitten, maar door heel Japan reizen. Natuurlijk begint het avontuur in Tokio, maar uiteindelijk doe je ook steden als Sapporo, Okinawa en Kioto aan. Dit brengt net wat meer afwisseling met zich mee en zorgt ervoor dat de game voelt als een toffe roadtrip door Japan. Het feit dat je dit ook nog eens doet in een kleine oldtimer-buscamper maakt het beeld helemaal af.

Terug naar die gevangenissen: doordat deze gevangenissen zijn gebaseerd op verschillende steden, hebben ze een lossere structuur dan de paleizen in Persona 5. Dit betekent dat gebieden op meerdere manieren aan elkaar gekoppeld zijn en dat er vaak meerdere routes zijn om je doel te bereiken. Toch zijn deze gebieden minder spectaculair dan de paleizen van bijvoorbeeld Persona 5: het voelt allemaal wat generiek en minder spetterend dan de soms over-de-top locaties die we in voorgaande delen bezochten.

Dat Persona 5 Strikers niet puur een game is van Omega Force, maar een echte samenwerking tussen Atlus’ P-Studio en de Musou-studio merk je vooral wanneer je in één van de gevangenissen bent. De teams weten Strikers te laten voelen als een echte Persona-game en niet simpelweg een Warriors-game met een Persona-sticker eroverheen. Dat komt voornamelijk doordat de game de ‘druk’ van de real-time gevechten wegneemt.

In andere Warriors-titels ben je vooral aan het managen tijdens de gevechten: van punt naar punt aan het sprinten om daar vijanden weg te werken. Hierbij moet je continu alles in de gaten houden, wat vooral in moeilijke situaties meer stress dan plezier oplevert. In Strikers is dat hele aspect weg: de enige scenario’s wanneer jij tegenover groepen van vijanden staat is wanneer jij bewust het gevecht aangaat. De rest van de tijd ben je aan het sluipen en verkennen en blijven deze gevechten lekker op de achtergrond.

Dat is ook maar goed, want anders zou de game nog harder in de grootste val van Musou-games lopen: die van eentonigheid. Gevechten in Persona 5 Strikers zijn redelijk aan de korte kant, maar als je ernaar op zoek gaat kom je ook in Strikers al snel in de routine terecht van gevechten die al snel tot één pot nat vervormen. Dit heeft vooral te maken met dat bepaalde gebieden slechts bepaalde schaduwen hebben en je dus telkens tegen dezelfde groepen vijanden aan het vechten bent. Je kunt dit vermijden door vijanden te ontlopen, maar dan loop je alweer snel tegen het probleem aan dat je niet krachtig genoeg bent wanneer het er echt toe doet.

Maar ook buiten de gevechten voelt de hele game als een Persona-titel in hart en nieren. Wanneer je niet in een van de gevangenissen bent, kun je de lokale steden verkennen, sidequests doen, spullen verzamelen en natuurlijk tijd doorbrengen met je vrienden. Dit keer hoef je jezelf daarbij ook geen zorgen meer te maken over het opbouwen van relaties met je team: dit systeem heeft plaats gemaakt voor een simpeler systeem dat bekend staat als het B.A.N.D.-systeem.

Met dit systeem verzamel je ervaring buiten gevechten om door leuke activiteiten te doen, nieuwe gerechten te koken en specifieke sidequests te voltooien. Doe dit genoeg en je krijgt punten om te besteden aan speciale eigenschappen en hulpmiddelen voor tijdens je avonturen in de gevangenissen. Denk aan meer HP, een hogere kans op betere items of de mogelijkheid om langer in een gevangenis te blijven.

Zou er iemand binnenlopen wanneer je de game aan het spelen bent en je bent niet aan het vechten, dan zou een ander zo kunnen denken dat je Persona 5 aan het spelen bent. Een beter compliment voor deze spin-off is dan ook niet te verzinnen.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]