A Way Out

Het had niet geheel onverwacht moeten komen dat de maker van Brothers: A Tale of Two Sons een unieke twist ging brengen aan de volgende game. Toch was het verrassend toen tijdens E3 2017 A Way Out werd aangekondigd als een game die alleen in co-op gespeeld kan worden. Na een turbulente promotiecampagne is de game nu beschikbaar, maar of het een must-play is blijft natuurlijk de vraag.

In A Way Out speel je de rol van Leo of Vincent die beiden het doel hebben om uit een gevangenis te ontsnappen. Dit simpele concept klinkt perfect voor een goed verhaal dat veel inspiratie kan opdoen van bijvoorbeeld Prison Break en The Shawshank Redemption. Dit wordt dan ook zeker gedaan, maar daar blijft het niet bij. A Way Out weet in het zes uur durende verhaal meer te doen dan je alleen een simpele ontsnapping te laten ervaren.

Gevangen

Het verhaal dat bedenker Josef “Fuck the Oscars” Fares vertelt in A Way Out is er een die we al vaker hebben gezien. Dit betekent niet dat het geen goed verhaal is, want er ontstaat al snel een band met de hoofdpersonen Leo en Vincent. Dit is dan ook de drijfveer van het spel, want het verhaal rust op de emotionele momenten die de karakters meemaken en zorgen ervoor dat jij precies hetzelfde voelt.

Het is echter niet zo dat alle karakters even sterk zijn, want naast Leo en Vincent zijn er vrijwel geen karakters waar je echt om geeft. Het is erg jammer dat we familieleden en de grote slechterik maar zo weinig leren kennen. Er is daardoor geen kans om een band met die personages te vormen, terwijl de familieleden een groot onderdeel zijn van Leo en Vincents leven.

Zonder te spoilen moet A Way Out echter wel geprezen worden voor het fantastische einde dat op alle niveaus goed werkt. Vooral de manier waarop het verhaal zijn hoogtepunt bereikt, is echt iets speciaals en bewijst waarom dit spel fundamenteel een co-op-ervaring is. Het zorgt er tevens voor dat je de game nog een keer wil spelen als een ander karakter.

Unieke ervaring

Het co-op-aspect van A Way Out is natuurlijk waarom iedereen geïnteresseerd is in het spel. Het is een gewaagde zet van Fares, maar wel een zet waarover goed is nagedacht. In elk opzicht van hoe je het spel ervaart, blijkt dat ontwikkelaar Hazelight Studios goed heeft nagedacht over hoe beide spelers te allen tijde geamuseerd blijven.

Dit wordt onder andere gedaan door de constante splitscreen waarbij Vincent bijvoorbeeld kan darten of honkballen, terwijl Leo in een gesprek verwikkeld is. Op deze manier ontwikkelt de speler een goede band met het karakter die essentieel wordt naarmate het spel ontwikkelt. Het blijft hier echter niet bij, want ook in de vloeiende gameplay is het belangrijk om goed met je partner te communiceren.

Communicatie is in grote mate nodig om de verschillende, creatieve puzzels op te lossen. Ondanks dat het niet de meest moeilijke puzzels zijn, is goede communicatie wel echt een must. Zonder goed overleg kun je er zomaar voor zorgen dat je betrapt wordt door bewakers waardoor het game over is. Wanneer de communicatie op rolletjes loopt, ben je echter trots op je partner en jezelf en kom je weer een stapje dichterbij je ontsnapping.

Dat A Way Out een actie spel is, wordt al vrij snel duidelijk. Na een korte introductie van beide personages vliegen de klappen je al om de oren. De keren dat je dan ook echt in een handgemeen terecht komt, zijn dan ook echt spectaculair. Dit geldt echter niet voor vuurgevechten, want de gunplay voelt niet zo lekker aan. Games als Uncharted en Tomb Raider zorgen er namelijk wel voor dat het goed voelt om te schieten en dat is niet het geval in A Way Out. Dit heeft te maken met dat het niet helemaal precies voelt en dat maakt het mikken soms erg lastig.

Als in de film

Dat Fares ooit begon als filmregisseur is in A Way Out duidelijk terug te zien. Niet alleen is in het verhaal te merken dat hij inspiratie heeft opgedaan bij andere succesvolle verhalen, maar ook dat hij precies weet wat hij met de camera moet doen. Deze wordt hierdoor bijna een eigen personage die voor één van de beste onderdelen van het hele spel zorgt.

Zonder al te veel in detail te treden, kan ik vertellen dat de camera gedurende de hele scène beide personages volgt waardoor het gevoel ontstaat alsof je in een film zit. Er wordt namelijk geen gebruik gemaakt van knipjes, waardoor we een ontsnappingsscène in een adembenemend moment zien. Je kunt niet anders dan versteld staan van wat er gebeurt, terwijl je met geknepen billen probeert te vluchten.

Er zijn echter wel verschillende momenten waarop je abrupt uit de filmische ervaring wordt getrokken en dat heeft voornamelijk te maken met dat het spel er grafisch gezien niet fantastisch uit ziet. De realistische art style kan de hoogtes van de The Witcher III: Wild Hunt of Battlefield 1 niet halen. Dit is jammer, omdat er wel shots zijn die bedoeld zijn om indruk te maken, maar het dus niet waar kunnen maken.

Ook zijn er een aantal kleine bugs die ontstaan wanneer er gebruik gemaakt wordt van online co-op. Dit heeft voornamelijk te maken met wat lag, maar dat kan er wel voor zorgen dat je een stuk langer bezig bent met een onderdeel van het spel, terwijl je weet wat je moet doen. Dit is uitermate frustrerend en als je de mogelijkheid hebt om samen op de bank te spelen, is dat dan ook zeker aan te raden.