Triangle Strategy

Een game vanuit verschillende (drie)hoeken

Als Final Fantasy-fans van weleer keken we enorm uit naar Triangle Strategy. Ondanks de vrij gemakkelijk gevonden titel gaven zowel de bèta als demo ons al een voorproefje van hoe diepgaand deze game ging worden. Nu we eindelijk met de volledige game aan de slag zijn gegaan kunnen we veilig concluderen dat de game zeker diepgaand is, maar doet dat de game wel altijd goed?

Square Enix is al jaren heer en meester in het Japanse roleplay-genre. Vrijwel elke game van deze uitgever zoekt grenzen op qua verhaal, gameplay of effecten. Hoewel die nieuwe stappen bij elke game duidelijk zichtbaar zijn, heeft Square Enix deze keer voor een ander startpunt gekozen. Namelijk de grafische stijl van de jaren 80 en 90, waar het allemaal begon voor deze uitgever. Deze stijl, in combinatie met het bekende ensemble-verhaal, zorgt voor veel vertrouwde elementen, maar wat zorgt ervoor dat Triangle Strategy zijn eigen weg bewandelt?

Je vrienden in de weegschaal leggen

In Triangle Strategy spelen we als de nieuwe leider van House Wolffort genaamd Serenoa. Hoewel Serenoa pas net komt kijken als leider, bevindt hij zich in een tijd waar de wereld op het punt van oorlog staat. Gedurende het verhaal voegen flink wat personages zich aan jouw zijde met hun eigen achtergrond, wat resulteert in een verhaal van ongeveer 30 uur. Daarbij is het maken van keuzes een van de belangrijkste aspecten uit Triangle Strategy. Hoewel dit niet nieuw is, probeert de game er wel zijn eigen draai aan te geven. 

De zogeheten Scales of Conviction zijn letterlijk een weegschaal waarin ieders keuzes terechtkomen, waarna er een keuze gemaakt kan worden. Hoewel dit aan de oppervlakte erg simpel lijkt, gaat het veel dieper dan je zou denken. Het kan namelijk zomaar voorkomen dat jij een bepaalde route wilt volgen, met iedereen gepraat hebt en dat toch iedereen tegen jouw keuze stemt. Dit kan dan niet alleen het verloop van het verhaal veranderen, maar ook de mensen die je tegenkomt en de omgevingen die je gaat zien.

Om de juiste mensen over te halen moet je met de juiste NPC praten of bepaalde objecten vinden. Deze NPC kan ergens in een stadje zijn en jou net die informatie geven die jouw teamgenoot wilde horen. Hierdoor krijg je meer opties wanneer je met je teamgenoot praat en zo kun je hem of haar dus overhalen om jouw keuze te volgen. Elk personage heeft een eigen motief en volgt sneller jouw keuze wanneer jij aansluit bij dit motief. Denk bijvoorbeeld aan personages die vooral ethische keuzes waarderen of juist keuzes die gebaseerd zijn op logica. Dit systeem werkt erg goed en zorgt ervoor dat je daadwerkelijk gaat investeren in het achtergrondverhaal van elk personage. 

Een driehoeksverhouding die constant doordraait

Als we Triangle Strategy moeten analyseren, dan kunnen we er drie vaste elementen uit halen. Elk nieuw hoofdstuk begint met een uitgebreid verhaal dat in een soort kijkboek is gegoten. De vele teksten zijn gelukkig voorzien van voice-overs, waardoor je ook regelmatig even achteruit kunt leunen en luisteren. Daarna begint de onderzoeksfase waarin je met Serenoa zoekt naar achtergrondinformatie, meningen of objecten die nodig zijn om jouw vrienden over te halen. Ook zijn er kleine subplots waarin je het verhaal van een van de personages beter leert kennen. Wanneer je alles hebt onderzocht, krijg je weer een verhaal te zien en daarna komt het vecht-gedeelte. 

Deze gevechten zijn verreweg het beste aspect van deze game. Ben je een liefhebber van tactische games als Fire Emblem, Advance Wars of Final Fantasy Tactics? Dan zit je met Triangle Strategy helemaal goed. Het enige minpuntje is dat deze gevechten maar om de zoveel tijd aanwezig zijn. Elk personage heeft zijn sterke en zwakke punten, speciale vaardigheden en bewegingsvrijheid. Je wordt uitgebreid meegenomen in de mechanics in de eerste paar gevechten, waardoor het niet overweldigend aanvoelt. 

Een aspect dat ik erg interessant vond is het gebruik van elementen. Zo kun je bijvoorbeeld de omgeving van een vijand met een ijs-aanval bevriezen en daarna laten smelten met vuur, waardoor het water dat overblijft extra schade doet met een elektrische aanval. Door deze aspecten ben je constant aan het zoeken naar juiste opstellingen of routes op het strijdveld. 

Niet voor mensen met haast

Zoals het een goede RPG betaamt, vecht je om te levelen en nieuwe aanvallen te krijgen. De klasse waarin het personage is ingedeeld kun je uiteindelijk upgraden naar elite-status, wat extra stats met zich meebrengt. Een aspect dat helaas niet is meegenomen is het kiezen van een klasse. Je zit dus vast aan wat de ontwikkelaar voor ogen had. Dit resulteerde bij mij in dat er steeds een vast team werd gebruikt met personages die elkaar goed aanvullen. Jammer, want je investeert ontzettend veel in het verhaal van bepaalde personages, maar gebruikt hen vervolgens niet. 

De game heeft een ontzettend groot verhaal en relatief weinig gevechten, maar je krijgt wel de keuze om Mock Battles te doen. Dit zijn oefengevechten die je bepaalde tactieken laten uitproberen. Echter zijn deze vrij simpel, waardoor je ze al snel links laat liggen. Ben je dus op zoek naar veel vechten? Dan is dit niet de game voor jou, want het duurt soms letterlijk een uur voordat je mag vechten. 

Waar het verhaal zeker zijn spotlight pakt, doen de voice-actors dat niet allemaal. Het is duidelijk te merken dat niet iedere acteur even getalenteerd is, waardoor enkele personages gehaast klinken of zelfs vlak. Daartegenover staan weer personages waar de emotie duidelijk voelbaar is en je echt meeleeft. Of dit tijdgebrek is geweest of een andere reden heeft gehad, zullen we niet te weten komen. Qua grafische stijl weet Square Enix de hoogtijdagen van de 2D-tijden te herleven met een 2D-HD mix. Deze stijl is te herkennen van een andere RPG genaamd Octopath Traveler. De portrettekeningen en de kleurrijke achtergronden geven het gevoel dat je een sprookjesboek leest. 

Al met al is Triangle Strategy een ontzettend diepgaande game geworden waar het verhaal verreweg het beste uit de verf komt. Naarmate de spanning stijgt in het verhaal, gaan je keuzes steeds zwaarder wegen, wat jou als speler dus blijft uitdagen. Zie deze game dus vooral als een interactief boek met een paar gevechten in plaats van een volwaardige tactische RPG waarin je constant moet knokken.