Hollands glorie is essentieel op de PlayStation

De afgelopen jaren is het steeds moeilijker om echt enthousiast te raken van een grote triple-A gamerelease. Veel grote bedrijven produceren meer teleurstellingen dan parels en we lijken steeds minder te krijgen voor meer. Desondanks begint het toch bijna iedere keer ontzettend te kriebelen als er een game op de agenda staat onder de vlag van Sony Interactive Entertainment. Op een zeldzame uitglijder na komt Sony al jaren met topkwaliteit op de proppen en wat kan er nu misgaan met een vervolg op het geweldige Horizon Zero Dawn van Guerilla Games: Horizon Forbidden West?

Hier alvast een spoiler: er is bijna niets misgegaan met Horizon Forbidden West. De Nederlandse studio heeft wederom een parel van een game gemaakt. Het is Zero Dawn in het kwadraat op steroïden, alleen deze keer zonder Hermen Hulst aan het roer; die heeft een tijdje terug een behoorlijke promotie gemaakt tot eindverantwoordelijke van alle PlayStation Studios. En ik kan me voorstellen dat hij toch extra trots is op deze prestatie van zijn oude clubje collega’s.

Het gevaar is niet geweken

Voor de personen die het vorige avontuur van de roodharige protagonist Aloy hebben gemist, een kleine resumé. De aarde is rond het jaar 2066 compleet onleefbaar gemaakt en verlost van de mens, door een catastrofe die uiteraard is veroorzaakt door de mens zelf. Vele eeuwen later is de wereld weer aan het herstellen, al ziet deze er drastisch anders uit. De meeste wilde dieren zijn nu machines en de mensen zijn op een of andere manier toch weer terug, al is het wel op een zeer primitieve manier. Een soort prehistorie 2.0.

De normaal zachtaardige machines keren zich door een mysterieuze gebeurtenis ineens tegen de mens en het systeem dat de wereld weer tot leven heeft gewekt lijkt uit te zijn op nog een apocalyps. Dit leek te zijn afgeweerd door de acties van Aloy in Horizon Zero Dawn, maar het gevaar is nog lang niet geweken. Forbidden West speelt zich een paar maanden na Zero Dawn af en de aarde heeft te kampen met grote ecologische rampen: enorme gevaarlijke stormen, giftige begroeiing, ondrinkbaar water en meer gebeurtenissen die niet goed zijn voor de mensheid.

Het verhaal zal een splijtzwam zijn voor de community, want het gaat op een gegeven moment wel echt een hele wilde kant op. Het is scifi tot de max – en dat in een franchise waarin we al te maken hebben met mechanische dieren en een eerdere extinctie door een doorgeslagen leger van killer robots. Er worden nog een paar schepjes bovenop gedaan met het hoofdverhaal en ik was klaar voor dit extreme verhaal. Het duurt wel even voordat dit deel van het verhaal op gang komt. Het hoofdverhaal heeft overigens ook nog wat andere uitdagingen in petto.

Vriend en vijand

Het westen is niet zonder reden verboden voor de oostelijke volkeren. De Tenakth, een gewelddadige stam, heeft het daar voor het zeggen en ze hebben het niet zo op buitenstaanders. Er zit veel kwaad bloed tussen oost en west door oorlogen uit het verleden. Aloy wil hier eigenlijk niets mee te maken hebben, maar wordt in alle drama meegezogen.

De conflicten en het kwade bloed tussen de verschillende groepen zitten het hoofddoel van Aloy in de weg. Het blijft ontzettend bijzonder om te zien hoe de primitieve stammen zitten te kibbelen om relatief kleine ongemakken, terwijl ze niet weten dat er iets gaande is wat ze toch niet zouden geloven of snappen.

Toch worden er een aantal bekende en onbekende personages meegezogen in de ongelooflijke scifi-trip die Aloy voor de kiezen krijgt. Deze vrienden zijn stuk voor stuk hoogtepunten in het verhaal. Het zijn geloofwaardig geschreven personages met hun eigen sterke en zwakke punten, waar Aloy op kan rekenen als het nodig is, al is het voor deze personages moeilijk te begrijpen waar onze protagonist nu echt mee bezig is. Het liefst houdt ze iedereen erbuiten om ze te beschermen, maar Aloy heeft snel door dat deze uitdaging te groot is om alleen aan te gaan.

Er is echter een klein groepje personages – vooral in verschillende zijmissies – die ik ronduit vervelend vond. Misschien was het de bedoeling van de schrijvers om ze zo over te laten komen, maar ik vond ze té ongeloofwaardig in hun standpunten. Iets te eendimensionaal en vooral heel erg zwart-wit, waardoor ze simpelweg als idioten overkomen. Het zijn types die hele volksstammen in gevaar brengen omdat de goede oplossing niet volgens traditie is. Zonder spoilers weg te geven is het moeilijk uit te leggen, maar zodra je ze zelf tegenkomt begrijp je precies wat ik bedoel.

Verder is het raadzaam om Horizon Zero Dawn gespeeld te hebben. Er wordt heel erg veel gepraat over de gebeurtenissen in die game en zelfs met die kennis verdwaal je vooral in het begin van de game in de termen die je voorgeschoteld krijgt. Gelukkig zitten er een aantal lange (maar fantastische) cutscenes in, waarin je behoorlijk op weg wordt geholpen.

Met opzet verdwalen

Een open wereld maken is voor veel studio’s een uitdaging gebleken. Het is meestal groot zonder inhoud, in plaats dat er eerst wordt gekeken wat men eigenlijk met de wereld wil doen. Ik kijk naar jou, Ubisoft. Horizon Forbidden West is zonder te overdrijven de beste open wereld ooit gemaakt. Als het gaat om design, als het gaat om content en als het gaat om pure schoonheid. Guerrilla heeft zich uit de naad gewerkt om een geloofwaardige wereld te bouwen die nooit verveelt en vol zit met verrassingen.

Forbidden West zit boordevol content en dan bedoel ik ook echt tot de nok toe vol. Op het moment dat je van A naar B wilt voor een main mission, heb je binnen de kortste keren een omweg gemaakt via de andere 24 letters van het alfabet. Al die uitstapjes zijn de moeite waard, want de content is erg divers. Verschillende zijmissies die je niet hoeft te doen voelen daardoor bijna essentieel. Ze breiden de lore van de game enorm uit en deze missies zijn ook erg leuk om te doen, met vaak een goede beloning op het eind. Een aantal missies zijn in stukken opgebroken, waardoor je de missie niet helemaal kunt afmaken totdat je weer op een bepaald punt bent in de game.

De kleinere stukjes extra content zijn ook allemaal tof om te doen. Arena-gevechten tegen zowel mensen als machines, Hunting Grounds, de Tallnecks, races met machines, verschillende bijzondere collectibles die nog meer lore voorschotelen en mijn persoonlijke favoriet: Machine Strike. Een door Warhammer geïnspireerde minigame waarin je tegen anderen strijdt met je legertje machines. Ik heb een zwak voor dit soort games als ze goed zijn uitgewerkt – denk aan Gwent in The Witcher of Orlog in Assassin’s Creed Valhalla. Ik heb stiekem heel veel uren geïnvesteerd om iedereen een lesje te leren in Machine Strike.

De wereld waar deze content in te vinden is, is adembenemend op de PlayStation 5 en net zo afwisselend als de content. Ook heb je meer bewegingsvrijheid in Horizon Forbidden West dan in Zero Dawn. De grijphaak zorgt ervoor dat Aloy makkelijk hogere platformen kan bereiken en er is een zuurstofmasker te vinden om de diepe zeeën en meren te verkennen. Er zijn echter twee dingetjes die soms net iets te lomp kunnen aanvoelen.

Ten eerste is het klimmen soms wat stroef en ook wat onduidelijk, aangezien je niet alles kunt beklimmen zoals in bijvoorbeeld een Assassin’s Creed. Je moet eerst scannen met je Focus om te kijken waar je omhoog kunt, maar het voelt volledig willekeurig op welke bergen je wel en niet kunt klimmen.

Ten tweede is rijden op je mechanische paard of buffel niet altijd prettig. Het beest heeft nogal moeite met hoogteverschillen, vooral als je buiten de gebaande paden gaat. Dan stopt het wezen volledig en probeert dan ongemakkelijk over iets heen te springen. Het is sowieso aan te raden om door deze wereld te lopen, anders mis je veel te veel.

Rage Against the Machines

Het beste onderdeel van Horizon Forbidden West is de combat en dan met name tegen de machines. Er zijn meer dan veertig verschillende machines te vinden in de game en verdorie, wat zijn het toch een fantastische creaties. Vooral de grotere mechanische wezens vereisen echt wel iets van tactiek van jouw kant, anders is de dood een zekerheidje. Thunderjaws, Stormbirds en de nieuwe Slitherfangs en Tremortusks… er wordt ongelooflijk veel adrenaline opgewekt bij het vechten tegen deze reuzen.

Het loont altijd om eerst de machines te scannen met je Focus, om rustig te onderzoeken wat de zwakke plekken zijn en of je bepaalde onderdelen eraf kunt schieten. Dit geeft je toch een kleine voorsprong, want tijdens het gevecht zelf heb je amper tijd om te scannen. Er zijn ook een aantal nieuwe wapens toegevoegd, waaronder een soort speerwerper en sticky bombs die de vijand vertragen. Je keuzevrijheid voor zo’n gevecht is groter dan ooit. Het is alleen jammer dat sommige tactieken veel beter zijn dan anderen. Hierdoor heb ik veel nieuwe wapens amper gebruikt.

Je kunt pantserdelen waar een bepaald element in zit bijvoorbeeld beschieten met hetzelfde element om het te laten exploderen. Daar is slechts één goed gemikte pijl voor nodig en het zorgt voor enorme schade bij de machine. Dit is zo snel en effectief dat ik alleen maar wapens op zak had die dit konden. Verder is het ook heel leuk om het wapen van een mechanisch beest eraf te schieten, om het vervolgens tegen het beest zelf te gebruiken. Dit kost echter zoveel tijd en pijlen dat het amper loont. Veel later in de game kan dit gelukkig een stuk sneller en beginnen andere tactieken iets meer hun vruchten af te werpen.

PlayStation 5 komt tot leven

Ten slotte verdient de PlayStation 5 ook een pluim: zonder deze console en de geweldige DualSense-controller was Horizon Forbidden West niet zó goed geweest. De extra rekenkracht zorgt natuurlijk voor de extreem mooie beelden, een stabiele 60 FPS in performance mode en ook de audio is subliem. Ik raad iedereen aan deze game volledig te spelen met een goede headset op, om ieder geluidje op te pikken. Het maakt de ervaring zoveel beter.

De DualSense heeft zijn toegevoegde waarde al bewezen met Returnal en in Horizon Forbidden West wordt het nog duidelijker dat de Haptic Feedback en Adaptive Triggers meer zijn dan een leuke gimmick. Het spannen van de boog voelt gewoon zo goed met de weerstand in de triggers. Gevechten voelen zoveel spannender als een aanstormende Tremortusk de Haptic Feedback los laat gaan. Het zorgt voor meer immersie en ik vind het jammer dat de gamers op de PlayStation 4 dit niet gaan meemaken.