We Were Here Forever

Teamwork, mysterie en etherdiscipline komen spectaculair samen

Soms heb je zo’n game die in je hoofd blijft zitten. Je hebt maanden geleden een korte demo gespeeld en het enige wat je kunt denken is: ik wil meer. We Were Here Forever is een achtbaan van frustratie, triomf en constante dopamine. Iedere puzzel is weer een enorm obstakel, maar als je het met de kracht van teamwork overwint, voelt het alsof je de wereld aankunt. Nou ja, tot je daarna weer een half uur vastzit bij de volgende puzzel.

Ik had eerder al de kans om We Were Here Forever kort te spelen op de Indie Showcase. Total Mayhem Games maakte er toen al geen geheim van met wat voor materie spelers mochten gaan werken. Twintig minuten kregen we om van de game te proeven. We bevonden ons in een kosmische ruimte, waarin we op panelen met een symbool erin stonden. Wat we moesten doen? Geen idee. Porto aan en praten maar. We bouwden een twintigzijdige dobbelsteen. Toen we bijna klaar waren, lachte een sinister figuur ons uit. We waren ongedierte, maar we deden het beter dan er van ons verwacht werd. Al snel werd duidelijk dat wij met onze puzzels niets meer dan leedvermaak waren. 

Leedvermaak wordt het bij mij al snel in dit soort games. Ik ben van het kaliber dat ik objecten op een onmogelijke manier omschrijf en vergeet dat de andere persoon niet terug kan praten als ik de porto niet uitzet. Gewapend met mijn eerdere indruk van de game en mijn zelfkennis als gebrekkig puzzelaar, belde ik mijn vaste puzzelpartner op. Tijd om Castle Rock opnieuw te gaan verkennen! Eens kijken hoe lang “forever” daadwerkelijk duurt.

Verlaten, maar zeker niet alleen

Het Hollandse sausje over We Were Here Forever is onmiskenbaar. Net als de vorige games bevinden spelers zich in Castle Rock: een mysterieus, ondergesneeuwd, Hollands-aandoend kasteel ergens in Antarctica. De namen in de vorige games (die overigens heerlijk ontegenzeggelijk Nederlands zijn) zijn ook terug. Gelukkig is We Were Here Forever niet het type game dat spelers zonder reden in een ondergesneeuwd kasteel zet. Er is een duister plot te ontrafelen. Met name de hamvraag – waarom dit middeleeuwse, Hollandse koninkrijk in een Antarctische sneeuwstorm is – snakt naar antwoorden. 

Hoe meer je van Castle Rock ontdekt, hoe dieper het plot lijkt te gaan. Aanvankelijk is er helemaal geen plot. Je begint moederziel alleen in een piepkleine cel. Opeens gaat de deur open en kun je een weg vooruit volgen. Je medespeler heeft hetzelfde lot ondergaan. Terwijl je je weg volgt en de puzzels gezamenlijk oplost, krijgt de wereld veel meer detail en smaak. Dit is niet zomaar een opgewaardeerde escape room. Dit is een verhaal waarvan je alle ins- en outs in de loop van de game kunt ontdekken.

Je kunt er natuurlijk wel voor kiezen om de context van de puzzels te negeren. Ik vind een dergelijke context echter altijd wel prettig om de game wat interessanter en meeslepender te maken, maar het is absoluut niet nodig. Als je er puur bent voor de puzzels, dringt het verhaal zich niet aan je op. Het is in ieder geval een positieve zaak dat je de keuze hebt om je te laten wegslepen door het vreemde verhaal van Castle Rock…

Etherdiscipline!

De We Were Here Forever-serie staat bekend om de manier van communiceren. Vanaf de korte puzzels in het begin van het game tot de lange en complexe uitdagingen aan het einde is samenwerking de rode draad. Je kunt samenwerken aan de hand van portofoons, die je vanaf het begin van de game bij je hebt. Technisch gezien werkt de communicatie feilloos – je kunt de andere persoon uitstekend horen. Maar ja, dan heb je wel etherdiscipline nodig.

Je kunt namelijk niet tegelijkertijd door elkaar heen schreeuwen – het is eenrichtingsverkeer. Als jij praat, kan je medespeler niet door je heen praten en vice versa. Als jij de porto probeert te claimen, terwijl je medespeler je iets aan het uitleggen is, vallen ze weg. Het is dus zaak dat je elkaars praatmomenten respecteert, anders wordt het oplossen van de puzzels een behoorlijk lastig pakket. En geloof me, ik spreek uit ervaring als ik zeg dat je smoel houden, terwijl de ander praat, soms behoorlijk lastig is. 

In mijn sessie brak de portofoon af en toe, waardoor we door elkaar heen konden praten. Dat is niet de bedoeling, maar als het gebeurt, zou ik er absoluut misbruik van maken.

Puzzels in alle soorten en maten – inclusief vermakelijkheid

In zijn kern is We Were Here Forever gewoon een puzzelgame. Je loopt een eindje, je krijgt een puzzel die je op moet lossen en zodra je hem opgelost hebt, loop je een stukje verder met hier en daar een cutscene. Alle puzzels berusten op samenwerking. Soms bevind je je in geheel andere ruimtes en moet je omschrijven wat je ziet, zodat de ander iets kan intoetsen. Zo is er een puzzel waarin een speler geluiden hoort en de ander die moet interpreteren aan de hand van een woordenboek. Succes met een walvis nadoen! 

De puzzels zijn enorm gevarieerd. Je zou misschien betwijfelen hoeveel verschillende types puzzels een middeleeuws kasteel in Antarctica nou eigenlijk kan hebben. Sommige puzzels hebben inderdaad een traditioneel middeleeuws thema, maar andere puzzels spelen zich af in een kosmische ruimte en weer andere hebben een onderwaterthema. Sommige hebben te maken met het omhalen van schakelaars in de juiste volgorde om bij je doel te komen en andere doen een beroep op je kaartlees-vaardigheden of je geheugen. Er is zelfs een puzzel waarbij je in een race tegen de klok allerlei drankjes moet brouwen. Niet elke puzzel is even vermakelijk, maar ze zijn wel allemaal origineel.

Hoe verder je in de game komt, hoe lastiger de puzzels worden. Sommige puzzels stonden wij uren te bekijken voordat we doorhadden wat we moesten doen. De hints zijn negen op de tien keer totaal niet nuttig – meestal komen ze neer op “kijk om je heen”. Als je vastloopt, is het vaak een kwestie van vallen en opstaan. Je bent echt op jezelf en je medespeler aangewezen om door de puzzels heen te komen.

Een audiovisueel spektakel

We Were Here Forever is al een game van formaat puur op de puzzels en de setting. Toch kan ik de aandacht voor detail en de rol van het geluid niet achterwege laten als ik de game goed wil omschrijven. Overal zijn boeken, memo’s, kunstwerken en schetsen om de verlaten omgeving tot leven te laten brengen. Het gebruik van poppen maakt de sfeer freaky, om nog maar te zwijgen over de kolossale animatie die zich om jou en je medespeler heen afspeelt. In de intro noemde ik kort het voorbeeld van de twintigzijdige dobbelsteen. Dankzij de enorme figuren voel je je klein; je bent een speelbal voor iets veel, veel groters.

De muziek is meestal sober, maar mysterieus. Hoewel de druk in het moment laag is, is er altijd een bepaalde spanning. Iets jaagt op je, maar vormt op sommige momenten geen direct gevaar. Toch weet je nooit helemaal wanneer het gevaar op de loer ligt. Mede dankzij de audio krijg je het gevoel dat dit geen gezellige vrijdagmiddag-expeditie is, maar een escape room waar je leven van afhangt.