Deathloop

Arkane Studios wordt al jaren geprezen voor de immense vrijheid die zij in hun games stoppen. Ze creëren grote open levels waarin je een doel moet volbrengen, maar hoe je dat doet laten ze aan jou. Recent is Deathloop aan deze lijst toegevoegd en volgens de developers is dit het product van al hun eerdere spellen. Is dit dan ook de formule voor succes?

In Deathloop word je elke ochtend wakker op hetzelfde strand, vast in een timeloop. Aan jou is het om deze eindeloze cirkel te doorbreken. Op het eerste ogenblik lijkt dit misschien op je dertien-in-het-dozijn roguelike, maar Deathloop biedt je een ervaring die ik nog niet eerder in een spel heb gezien.

Stel je voor: je wordt wakker op een eiland zonder je geheugen. Iedereen die je tegenkomt wil je dood hebben en het ergste: morgen doen we het opnieuw. De enige manier om de loop te doorbreken is door alle acht de visionaries uit te schakelen. Deze visionaries zijn verantwoordelijk voor het bestaan van de loop en zolang ze leven blijft de loop in stand. Klinkt simpel, toch?

Toch maakt Deathloop het je niet gemakkelijk. Geen van de visionaries zijn op hetzelfde moment in hetzelfde gebied. Daarom zul je loop na loop moeten spelen om erachter te komen hoe je deze moordpuzzel kunt doorbreken. Wat ik wel miste uit de eerdere Arkane-spellen is hun non-lethal manier om met de vijanden te dealen. Dit gaf vaak een extra laag aan de puzzels.

Voor mij kostte het ongeveer twintig uur om de hele puzzel op te lossen, maar het waren de beste twintig uur die ik in tijden in een game heb besteed. Deathloop begint met een lange tutorial die redelijk je vrijheid beperkt. Op het moment dat je hier doorheen bent gekomen, gaat de wereld echt open en kun je doen wat je wilt.

Het eiland waar alles zich afspeelt is Blackreef. Dit eiland is geïnspireerd door de Faeröer-eilanden en was voor een lange tijd een militaire basis. Nu is het de basis voor het allergrootste feest ooit. Een feest dat door de loop eeuwig door blijft gaan.  

Het eiland is verdeeld in vier maps: Updaam, Karl’s Bay, the Complex en Fristad Rock. Elk van deze locaties heeft een compleet eigen stijl. Zo is Updaam een stadje met Britse herenhuizen en the Complex een onderzoekscomplex met een hele bunker. De dag is verdeeld in vier delen en je kunt deze locaties op elk deel van de dag bezoeken. 

Hier komt het briljante van de game. Als je iets in de ochtend in een locatie verandert, heeft dit gevolgen voor de rest van de dag. Zo is er een vuurwerkwinkel in Updaam die elke dag afbrandt, maar als je een machine uitschakelt in de winkel kun je dit voorkomen. Dit levert weer nieuwe mogelijkheden op. De dag is opgebroken in vier tijdsdelen. Wanneer je naar het volgende tijdsdeel gaat, verandert de map mee. Zo wordt het eiland ‘s middags bedekt in een laag sneeuw, wat weer nieuwe paden opent. Dit zorgt er dus voor dat vier maps al gauw veranderen in zestien maps.

Een ander hoogtepunt van het spel is het verhaal. Het is Arkane Studios gelukt om niet alleen een super diepgaand verhaal te creëren, maar ook een hilarisch verhaal. Meermaals heb ik met tranen in mijn ogen gezeten door het commentaar van Colt, het hoofdpersonage. Het verhaal is vaak redelijk bizar, maar op een goede, bijzondere manier. Colt, als een ogenschijnlijk complete buitenstaander, heeft er dan ook een hoop commentaar op.

Waar de game wel een steek laat vallen is de manier hoe een belangrijk deel van het verhaal bij de speler wordt bezorgd. Veel van de belangrijke elementen vind je in audiobestanden of beschreven bladen verspreid over het eiland. Veel van deze informatie gaat over de achtergrond van Colt.

Sommige van deze stukken informatie liggen echter zo goed verstopt dat er een grote kans is dat je ze mist. Dit betekent alleen ook dat spelers die niet rondzoeken een belangrijk deel van het verhaal niet meekrijgen, wat het einde redelijk onbegrijpelijk maakt. Dit maakt het spel wat minder geschikt voor spelers die het spel zo snel mogelijk willen uitspelen.

Waarom ik het spel nog steeds zou aanraden aan dergelijke spelers is het ontwerp van de combat in Deathloop. In Deathloop heb je te kiezen uit een klein arsenaal aan wapens die stuk voor stuk uniek aanvoelen. Zo is er een optie om twee pistolen in elkaar te klikken en opeens er een SMG van te maken.

Daarnaast bezit Colt over een aantal speciale krachten die hij door het verhaal heen vrijspeelt. Hoewel een aantal van deze krachten vooral bedoeld zijn voor het navigeren door de wereld, is het leeuwendeel bedoeld voor extreem harde combat. Het combineren van deze krachten met de verschillende wapens geeft zoveel creatieve vrijheid dat de gevechten af en toe als een eigen soort puzzel aanvoelen. 

Door de levels heen vind je ook trinkets die je kunt gebruiken om je wapens en Colt aan te passen. Belangrijk is wel dat je alles verliest als je sterft of aan het einde van de loop komt. Gelukkig kun je residuum vinden, een substantie die ervoor zorgt dat je geen wapens en trinkets verliest op het moment dat je sterft.

Het absolute hoogtepunt van het spel is Juliana, een van de visionaries. Vanaf een bepaald punt verandert de singleplayer-game naar een online game. Dit betekent dat een andere speler je game kan infiltreren als Juliana, met maar een doel: je leven zuur maken.

Juliana bezit over extreem krachtige wapens. Colt daarentegen bezit over de kracht om meermaals uit de dood op te kunnen staan. Wat volgt is een bloedstollend spel van kat en muis, waarin je het ene moment de jager bent en het andere moment de prooi. Elke keer dat ik hoorde dat Juliana in mijn spel was verschenen ging mijn hartslag meteen door het dak.

Wat het wel teleurstellend maakt is dat de game van zichzelf al redelijk veeleisend is; ikzelf mocht van geluk spreken dat ik net een nieuwe videokaart binnen had. Als je er nog ook nog een andere speler in plaatst kan dat leiden tot problemen en lag. Mocht het echt te erg zijn, dan kun je gelukkig je game altijd switchen naar offline, wat ervoor zorgt dat er niemand meer in kan breken.