Een kaartspel dat niet over kaarten gaat

Card Shark gaat niet over kaarten, maar over valsspelen! In deze game van Nerial is het de bedoeling zo veel mogelijk mensen op te lichten, te bedriegen, te scammen, te misleiden… enfin, je begrijpt me. Als speelkaartenverzamelaar en (hobby)cardist keek ik al een tijdje uit naar Card Shark. Heeft de game de hoge verwachtingen waar kunnen maken?

Wie ooit geprobeerd heeft de boel te flessen tijdens een potje kaarten, weet dat dat ontzettend moeilijk is. Niet alleen moet je zorgen dat niemand ziet wat je doet, maar je moet al je sleights ook nog eens onder tijdsdruk weten te beoefenen. Ohja, en aan je gezicht mag natuurlijk ook niets af te lezen zijn. Wat blijkt nou? Bij Card Shark gaat het er precies hetzelfde aan toe.

Frankrijk, 18e eeuw

Je speelt als jongeman die niet kan praten maar alles haarfijn in de gaten heeft. De Comte de Saint-Germain (een plaatselijke Graaf) merkt je op en wil je wel een trucje of twee leren. Wanneer als gevolg daarvan de boel fout gaat, besluit je met de Comte mee op de vlucht te gaan. De reis brengt je langs verschillende mensen uit de Franse bourgeoisie, en al snel kom je erachter dat de Comte tussen het kaarten door op jacht is naar informatie over een intrigerend complot.

Met al zijn Franse pracht en praal en genoeg bekende mensen uit die tijd, biedt de setting meer dan genoeg kansen voor de game om het verhaal interessante wendingen mee te geven. Die kansen worden met beide handen aangepakt, want er worden boeiende onderwerpen aangesneden in de gesprekken die je met de mensen van hoge (maar ook zeker met die van lagere) status hebt. Voor de goochelaars, kaartfanaten en geïnteresseerden onder ons is het ook zeker fantastisch om te zien dat enigma’s zoals S.W. Erdnase een verschijning maken.

Een mooie bonus daarbij zijn de sfeerrijke beelden die de achtergrond van elk tafereel compleet maken: balzalen met grote kroonluchters en hoffelijke gasten, maar ook hooischuren waar je met schimmige figuren een potje kaart. De humoristische inslag van de vertelstijl heeft mij op verschillende momenten in de lach laten schieten. Alle zwijgzame reacties die jij kunt geven op wat er zich allemaal voor je neus afspeelt, dragen daar sterk aan bij. Daarnaast steken de situaties waarin je oog in oog komt te staan met de dood heel interessant in elkaar en is zelfs daar wel eens een moment van humor te vinden.

Technisch niet feilloos

Ondanks de prachtige stijl en en pakkende dialogen zit het spel technisch helaas niet overal even soepel in elkaar. Tijdens het testen uitte zich dat vooral in een bug waarbij de game tijdens het oefenen van een specifieke truc stopte met werken. Gelukkig was het team van ontwikkelaar Nerial op hun Discord-server zeer behulpzaam en was het probleem vrij snel verholpen, waarna het zich ook niet meer voorgedaan heeft.

Alles draait om vingervlugheid

Als de Comte de Saint-Germain je je eerste trucje leert, heb je meteen al de basis voor de rest van de game te pakken. In totaal zijn er 28 sleights en trucs die je kunt leren, waarvan de een beslist handiger is dan de ander. De trucs bestaan uit een mix van quick-time events, geheugenspelletjes en het gebruiken van aangeleerde volgordes.

In eerste instantie draait het vooral om het helpen van de Comte: je spiekt tijdens het inschenken van de wijn en signaleert vervolgens welke kaart de tegenstander in zijn hand heeft, bijvoorbeeld. Daarna neem je steeds vaker zelf plaats aan de tafel, om zo vals te kunnen delen of de kaarten slinks op de juiste manier te stapelen. De technieken zijn gebaseerd op methodes die echt worden toegepast in het (show)valsspelen met kaarten, wat de game een behoorlijk authentieke basis geeft. Bij de makkelijkere technieken is het absoluut de moeite waard om er zelf een stok kaarten bij te nemen om te zien wat je ervan bakt.

Door de game heen leer je dus steeds meer technieken waar je uit kunt kiezen. Die zijn soms behoorlijk ingewikkeld en de vingervlugheid moet er goed in zitten: je hebt niet al te lang voordat het je tegenspeler op begint te vallen dat het schudden van de kaarten wel erg lang duurt. Onderaan het scherm wordt dat aangegeven met een meter, en als die vol is zijn er consequenties aan verbonden. In die tijd waren ze nu eenmaal niet zo bang om een pistool te trekken als ze het oneens waren met iemand.

Een verloren ronde

De meter in kwestie loopt soms erg snel vol en geeft je elders juist wat te veel ruimte. Daardoor valt het valsspelen soms een beetje in onbalans en werkt de meter hier en daar eerder afleidend. Daarnaast werken sommige technieken beter op een toetsenbord, terwijl andere makkelijker zijn met een controller – de game zelf geeft aan het beste speelbaar te zijn met die tweede optie, en zo heb ik het tijdens het spelen ook ervaren. Gelukkig zijn er drie verschillende moeilijkheidsgraden en kun je het jezelf makkelijker maken door terug te schakelen naar de lagere setting.

Aan een techniek zijn vaak meerdere stappen verbonden, en die moet je allemaal perfect uitvoeren om te zorgen dat je wint. Als je bijvoorbeeld aan iedereen twee kaarten moet delen en daarbij moet zorgen dat de Comte de hoogste heeft, wordt het alleen goed gerekend als hij als enige face cards (boer, vrouw, heer, aas) heeft. Ook al heeft hij dus de hoogste kaarten: is er iemand anders die ook een face card heeft, dan verlies je de ronde.

Dat is zonde – zeker gezien je een techniek helemaal moet uitspelen, zelfs wanneer je al vroeg ziet dat het niet gaat lukken. Op die momenten kun je niet door- of terugspoelen om het opnieuw te proberen, en daarnaast is er geen ruimte om het goed te maken met perfecte moves. Vervolgens speel je dus een paar minuten door met de wetenschap dat je zult verliezen.

Oefening baart kunst…

Dat eeuwenoude gezegde gaat hier zeker op. Helaas is het wel zo dat je een techniek alleen kunt oefenen als je hem net leert, óf in sommige gevallen net voordat je hem gaat gebruiken. Dat geeft weinig ruimte om tussendoor nog eens te oefenen. In het menu heb je een mooi overzicht van welke technieken je al in de vingers hebt, maar als je de game een paar dagen laat liggen ben je ze soms alweer kwijt.

Dat gezegd hebbende: op de momenten dat de gameplay niet al te veel in de weg zit, is het spelen van de korte maar stressvolle routines van trucs en technieken zalig in al zijn spanning. Wanneer het je vervolgens lukt om iemand op te lichten, geeft dat steeds echt voldoening. Hou je het goed genoeg vol, dan word je steeds beloond met nieuwe informatie over het complot waar jij en de Comte achteraan zitten.

Voor het verhaal is dat zeker de moeite waard. In totaal zijn er zeven verschillende eindes die je kunt behalen, stuk voor stuk met een spannende twist. Door de minder vergevingsgezinde gameplay en het verder grotendeels lineaire verhaal is er weinig replay value, maar wat mij betreft is dat bij een game als deze ook niet nodig. Als je een scherpe blik en snelle reactievaardigheden hebt, is het de moeite desondanks waard.

Card Shark is nu verkrijgbaar voor pc en Switch. Wij hebben de game op pc gespeeld.