Assassin’s Creed: The Ezio Collection

Als we de fanbase, mijzelf meetellend, mogen geloven beleefde Assassin’s Creed zijn gloriedagen gedurende de avonturen van Ezio Auditore da Firenze, de Italiaanse rokkenjagende mooiboy wiens leven totaal over de boeg werd gegooid na een hoop verraad en intrige. Het is dan ook niet vreemd dat Ubisoft in dit sabbatical-jaar Ezio weer van stal heeft gehaald om deze keer op de huidige generatie consoles te schitteren, voor de fans en de nieuwkomers. De Ezio Collection bundelt de beste delen van de Assassin’s Creed-franchise in een makkelijk pakketje en Ubisoft gooit er ook nog eens een next-gen sausje overheen. Je zou bijna zeggen dat dit een win-win is. Toch verhinderen enkele misstappen een volledige synchronisatie, so to speak.

What’s in the box?

Sowieso is het lastig om het beestje een naam te geven gezien The Ezio Collection nooit echt door Ubisoft is bestempeld als een remaster van de games waaruit de bundel bestaat. Assassins Creed II, Brotherhood en Revelations hebben volgens eigen zeggen van Ubisoft louter een boost in resolutie en grafische prestaties gekregen. Zowel in vroege screenshots als in diverse trailers pronkte de uitgever fier met de verschillen. De omgevingen hebben meer detail gekregen door middel van high res textures, alles heeft wat meer kleur gekregen en de games zouden wat meer van deze tijd zijn. Als je die dingen gaat beoordelen zou je kunnen zeggen dat Ubisoft de belofte heeft waargemaakt, al kan ik er maar niet bij dat The Ezio Collection toch een klein beetje een nare smaak achterlaat.

Met de komst van The Ezio Collection mogen de drie Ezio-games er dan wellicht overwegend beter uit zijn gaan zien, veel meer heeft Ubisoft niet gedaan met de overbrenging naar de huidige generatie consoles. Alle drie de games draaien inmiddels op een vrij stabiele 30 frames per seconde, al ben ik er vrij heilig van overtuigd dat hier meer uit te halen was met de hardware die de Xbox One en de PlayStation 4 bezitten. Deze frame rate lijkt overigens niet weg te zijn gelegd voor de filmpjes Lineage en Embers, die ook in de bundel zijn verwerkt. Of het aan mijn Xbox One ligt of aan de game zelf mag Ezio weten, maar de schokkerige beelden zorgen er helaas voor dat ik me toch tot YouTube moet wenden om deze te bekijken. Daar kan ik de video overigens ook pauzeren, iets wat helaas geen optie is in The Ezio Collection.

Graphics zijn ook niet alles

De grafische upgrade lijkt ook zijn limieten te kennen in The Ezio Collection. Hoewel veel van de texture upgrades en een veel breder kleurenpalet een duidelijk verschil weten te creëren, draagt deze verbetering niet in alles door. De verschillen zijn vooral merkbaar in muren, gebouwen, banieren en de welbekende karren waarin Ezio na een Leap of Faith zijn val kan breken. Vooral rode en groene tinten zorgen voor een stuk beter straatbeeld en een frissere look. Met witte tinten zijn ze helaas een beetje overboord gegaan. Menig achtergrondfiguur heeft sinds de overhaul een ijzige staar gekregen door zijn of haar veel te grote hagelwitte ogen die verre van natuurlijk overkomen. Nu waren de npc´s in de originele versies ook geen schoonheden, maar nu vallen de vaak lelijke koppen wel erg hard op. Wel dien ik eventjes in de bres te springen voor Ubisoft door de inmiddels beruchte gepubliceerde comparison screenshots te ontkrachten. Laten we wel een beetje eerlijk blijven.

Gezien The Ezio Collection puur een esthetische verbetering heeft ondergaan, moeten we nog steeds genoegen nemen met de af en toe onhandige besturing die we nog kennen van Assassin´s Creed II, Brotherhood en Revelations. Vooral bekenden van de originele games hebben de nodige ervaring met de weinig vergeeflijke besturing en commando´s, die talloze keren zorgen voor een te pletter vallende Ezio. Gelukkig heeft Ubisoft in de loop der jaren het parcoursen behoorlijk weten te verfijnen, al is het wel jammer dat dit niet is getweakt in The Ezio Collection. Ik durf er bijna een zak Florijnen om te verwedden dat de fans dat veel liever hadden gezien dan de facelift die de games nu hebben ondergaan.

Het laat zich intussen al raden, maar ook aan het vechtsysteem en de AI van je tegenstanders is niets veranderd. Vooral Assassin’s Creed II werd gekenmerkt door een vrij eentonig vechtsysteem, waarbij het een één op één knokpartij bleef en de rest van de wachters rustig hun beurt bleven afwachten. Vanaf Brotherhood kwam daar verandering in door het introduceren van een verbeterd counter-systeem, die dan juist weer zorgde voor een iets te overpowerde Ezio. Ook dit systeem is in de loop der jaren allemaal wel bijgespijkerd door de mannen van Ubisoft, al hebben we daar nu helaas niet veel aan.

Toch is niet alles zo slecht

Nu hoor ik sommigen van jullie al denken: “Patrick, ouwe Assassin, wat ben je toch heerlijk pessimistisch. Is het dan allemaal kommer en kwel? Je begint een oude zeur te worden.” Misschien hebben jullie een beetje gelijk en zijn het vooral de herinneringen die ik heb aan onze Ezio die de teleurstelling veroorzaken (iets met Bleeding Effect). Want hoe je het ook draait, wendt of keert, de Assassin’s Creed-games met Ezio aan het roer waren in mijn optiek de beste AC-games die Ubisoft tot op heden heeft gepubliceerd. Het doorlopende verhaal van Ezio behoort tot de absolute top, al lijkt nog niet iedereen het eens over de mate waarin Desmond Miles en Subject 16 het verhaal voort trekken. Daarin onderscheiden de liefhebbers van verhalende games en actiegames zich, dat denk ik dan.

Daarnaast is het absoluut geen straf om je door Ubisoft mee te laten nemen naar de vele locaties die Ezio aandoet in de drie games. Zowel het digitale Firenze, Rome al Constantinopel waren stuk voor stuk steden waar je jezelf eventjes in een andere wereld kon wanen. Vooral nu deze steden een scherpere uitstraling hebben gekregen, is het een genot om hier uren aan een stuk doorheen te klimmen, rennen en vliegen, al was dat in de originele versies ook al een waar plezier. Je kwam zo op plaatsen waarvan je nooit had gedacht dat je er ooit zou komen. Voor mij was het destijds bijna een motivatie om eens een keer naar Italië op vakantie te gaan, puur om te kunnen zeggen: “Die heb ik beklommen, die ook en daar flikkerde ik telkens vanaf.”

Ook de soundtrack van Jesper Kyd is tot op heden nog steeds een meesterwerk waarin heerlijk weg te dromen valt of je adrenaline weer begint te stromen, afhankelijk van de situatie waarin je Ezio hebt laten belanden. Of je nu door Firenze slentert, over de daken van Venetië stormt of Byzantijnse wachters over de kling jaagt, de muziek van de Deense Jesper Kyd wist precies de juiste sfeer te bepalen. Alle mensen die de meest uitvoerige versie van de game via Ubisoft zelf bestellen mogen dan ook in hun handjes wrijven met de soundtrack die de bundel rijk is, al bestaat de kans dat je deze nog had liggen. In vroegere tijden strooide Ubisoft ook met de soundtracks in de Collector’s Editions van de drie originele games.

De hamvraag die overblijft..

De vraag die nu overblijft is dan ook of The Ezio Collection de aanschaf waard is. Hoewel dat nog steeds een persoonlijke afweging is, wil ik wel een welgemeend advies geven. Ben je een fan van de Assassin’s Creed-serie en bezit je louter een PlayStation 4 of een Xbox One, dan heb je voor vijf tientjes de drie beste Assassin’s Creed-games netjes op een enkel schijfje staan. Heb je ook nog een last-gen console aan je televisie hangen, dan volstaan de originele versies nog prima en zal puur de visuele upgrade misschien niet de uitgave van vijftig euro rechtvaardigen. Aan het einde van de rit blijven Assassin’s Creed II, Brotherhood en Revelations must haves, maar The Ezio Collection voegt net te weinig meerwaarde toe.