The Cuphead Show!

Cuphead is als één van de succesvolste indie-games van het afgelopen decennium te bestempelen. Het spel verkocht meer dan zes miljoen exemplaren binnen drie jaar en won meerdere prijzen. Het resultaat hiervan is een vervolg: de geanimeerde Netflix-kinderserie The Cuphead Show! Afgelopen vrijdag kwamen de eerste twaalf afleveringen beschikbaar.

De jaren ‘30 waren het hoogtepunt van de Gouden Eeuw van de klassieke Amerikaanse animatie. Inmiddels welbekende cartoon-personages zoals Donald Duck maakten voor het eerst hun entree in korte, dynamische animatiefilmpjes vol kleur, detail en beweging. De stijl had een historische charme, maar legde het uiteindelijk af tegen de goedkopere en efficiëntere vormen van animatie.

Cuphead bracht de jaren 30-stijl terug in de populaire cultuur. De personages, achtergronden en animaties van de game waren allemaal handmatig getekend in de oude Amerikaanse “rubber hose”-stijl. Vijf jaar na het uitbrengen van de Cuphead-game is de klassieke Amerikaanse animatie in een modern jasje te bewonderen in zijn oorspronkelijke format: als geanimeerde serie op Netflix.

De wereld van Cuphead leent zich goed voor een serie. Voor de game had ontwikkelaar Studio MDHR al een wereld om het verhaal heen gebouwd, vol met kleurrijke figuren en landschappen die lijken alsof ze regelrecht uit een jaren 30-Disney-film komen. De wereld van Cuphead was minstens zo fascinerend en aanlokkelijk als de gameplay van het spel, misschien zelfs meer. Een animatieserie waarin de filmische aspecten van het spel meer nadruk krijgen is wat dat betreft een logische vervolgstap.

De afleveringen volgens zoals de game de avonturen van Cuphead en zijn broer Mugman. Net als veel elementen in de franchise is de dynamiek tussen de broers klassiek. Cuphead is optimistisch, extravert en roekeloos. Mugman is vrijwel het tegenovergestelde. Alhoewel hij net zo erg houdt van lol trappen is hij voorzichtiger en banger aangelegd. Er bestaat een soort Mario-Luigi dynamiek tussen de twee hoofdpersonen.

De twaalf afleveringen hebben een overkoepelend plot dat verwant is aan dat van de game. Toch zijn er een aantal belangrijke verschillen. De gebeurtenissen van het spel volgen op een onhandige deal die Cuphead sluit met de duivel in een casino. De deal pakt slecht uit voor Cuphead. Om te voorkomen dat hij zijn ziel moet afstaan moet hij de zielen van afvallige schuldenaars gaan verzamelen. De serie heeft een andere insteek. Nadat Cuphead mis gooit in een potje skee-ball is hij de duivel zijn ziel schuldig. Cuphead weet met ziel en al te ontsnappen, maar de duivel maakt er werk van om alsnog zijn ziel te verkrijgen.

Het overkoepelende plot speelt wat op de achtergrond. De afleveringen gaan vooral in op allerlei klassieke verhaalconcepten die je in jaren ‘30-cartoons kunt verwachten. Zo krijgen Cuphead en Mugman te maken met een baldadige baby die voor hun deur is achtergelaten, lopen ze ‘s nachts door een spookachtig kerkhof of doen ze mee aan een spelshow waarvan de spelregels nogal omslachtig zijn. Met deze afleveringen slaagt de show erin om de wereld en personages van Cuphead meer diepgang en karakter te geven. De diepgang is wel beperkt tot maar een paar personages. Veel bazen uit de game moeten dus hun grootse debuut in de serie (waarschijnlijk) nog afwachten.

Verhalend gezien is The Cuphead Show! weinig bijzonders. De thema’s die de show verkent om de wereld meer diepgang te geven zijn klassiek voor een reden. Op audiovisueel vlak is de show daarentegen spectaculair. De hoge kwaliteit van het stemwerk voor de personages zorgt ervoor dat ze tot leven komen. Cuphead en Mugman hebben een overdreven New York-stijl accent wat goed past bij hun rol als roekeloze, onhandige hoofdrolspelers. De duivel is een mengelmoes van kwaadaardig en speels, wat een sadistisch effect geeft. Combineer deze stemmen met een soundtrack vol big band, ragtime en jazz en het recept voor een klassieke Amerikaanse cartoon is compleet.

De animatiestijl springt het meest in het oog. De serie is digitaler geproduceerd dan de game, met name vanwege tijd en kosten. De met waterverf handgetekende “rubber hose”-stijl van de game is in moderne productiesettings niet één op één levensvatbaar te kopiëren. Ter vergelijking: de game had ongeveer 25 achtergronden die volledig getekend moesten worden. De serie heeft er duizenden. Toch slaagt The Cuphead Show! erin om de praktische beperkingen het lijf te bieden. De show maakt gebruik van een “stereoscopic rotary process.” Door 2D-geanimeerde personages in een 3D-setting te plaatsen zorgt de serie voor een dynamisch effect dat plezierig is om naar te kijken.

De afleveringen van de show zijn kort maar krachtig. Alhoewel de afleveringen ongeveer vijftien minuten zijn, gaan vijf minuten daarvan naar het catchy intro en de aftiteling. De beperkte tijd die per aflevering beschikbaar is richt zich bijna volledig op het uitbreiden van de fictieve wereld. Hierdoor delven verhalende elementen en complexe karakterontwikkelingen al snel het onderspit. Voor een volwassen publiek laat deze opbouw het een en ander te wensen over. De show is bedoeld voor kinderen, waardoor er minder ruimte is voor complexe plotelementen.

Wellicht komt er in aankomende seizoenen meer verhaal en karakterontwikkeling in de serie. Netflix bestelde oorspronkelijk 36 episodes waarvan er pas twaalf beschikbaar zijn en het eerste seizoen eindigde op een cliffhanger. Het zal dus nog even duren voordat de volgende afleveringen ter beschikking komen, maar tot die tijd kunnen we in ieder geval genieten van de soepele, visueel spectaculaire animatiestijl waardoor je je waant in het Amerika van de jaren ‘30.