Star Trek: Picard

Wie is de beste Star Trek-kapitein: Picard of Kirk? Dit debat wordt al door Trekkies gevoerd sinds de crew van The Next Generation eind jaren tachtig het stokje van de originele crew overnam. Wat mij betreft is er op dit vraagstuk maar één logisch antwoord: Picard. Natuurlijk, Kirk is beter in worstelen en vrouwen versieren, maar Picard is als diplomatieke tacticus veel geschikter om aan het hoofd van een starship te staan. Weet hij deze status in de nieuwe serie Star Trek: Picard te behouden?

Met Star Trek: Picard begint de Star Trek-franchise aan zijn achtste serie. Voor het eerst krijgt de serie als titel de naam van een personage mee. De serie draait dan ook helemaal om het leven van kapitein Jean-Luc Picard in de nasleep van de gebeurtenissen van The Next Generation en de films Star Trek: Nemesis en Star Trek. We hebben een goede pot Earl Grey klaargezet en keken of het eerste seizoen een succes was. Make it so!

Patrick Stewart had fans er al voor gewaarschuwd: Picard lijkt qua toon en opzet weinig op het optimistische The Next Generation, waarin ieder conflict aan het einde van de aflevering is opgelost. In Picard verruilen we de glimmend utopie van de oudere Star Trek-series voor een duistere dystopie. Vergeleken met oudere series, lijkt Picard nog het meest op Star Trek: Deep Space Nine. In beide series is er sprake van een door strijd verscheurde wereld, waardoor idealen barsten beginnen te vertonen en conflicten zo complex zijn dat ze niet binnen één aflevering op te lossen zijn.

Aan het begin van de serie vinden we Picard teruggetrokken op de wijngaard van zijn familie. Hij is geen onderdeel meer van Starfleet, omdat hij meent dat de organisatie zijn oorspronkelijke idealen is kwijtgeraakt. De serie toont ons inderdaad een versie van Starfleet die geplaagd wordt door xenofobie. Door een incident op Mars, waarbij kunstmatige levensvormen plotseling de aanval openden op de organische levensvormen, heerst er een strikt verbod op de zogeheten synthetics.

Bovendien was Starfleet ten tijde van deze aanval net bezig met een reddingsoperatie op Romulus. Voortbordurend op de gebeurtenissen van J.J. Abrams Star Trek-film uit 2009, dreigt de hele planeet ten onder te gaan vanwege een exploderende ster. Picard is bezig met de reddingsmissie, wanneer hij door de aanval op Mars door Starfleet teruggefloten wordt.

Hoewel Patrick Stewart de sterren van de hemel speelt als de teruggetrokken, verbitterde, oude Picard, zou CBS het personage niet uit het vet gehaald hebben om tien afleveringen te gaan zitten sikkeneuren op zijn landhuis. De oproep tot avontuur komt in de vorm van Dahj: een jonge vrouw die er net onder verschrikkelijke omstandigheden is achtergekomen dat ze speciale krachten heeft. Net als Picard ontdekt dat Dahj een synthetic is, en misschien wel een verwant van de overleden android Data, wordt Dahj voor zijn ogen vermoord.

Gelukkig blijkt Dahj een tweelingzus te hebben: Soji. Helaas voor Picard (maar gelukkig voor de kijkers) verblijft Soji niet op aarde. Ze is namelijk als onderzoeker aan het werk op een verlaten Borg Cube – genaamd The Artifact – in Romulan space. Omdat hij bij Starfleet niet meer welkom is, heeft Picard een nieuwe crew nodig om Soji op te zoeken.

Voor de mensen die nu denken: ‘waarom belt Picard zijn oude crew niet op?’ Goed punt. De schrijvers van de serie vegen dit bezwaar met een achteloos gebaar van tafel, door Picard te laten zeggen: ”Dat kan ik ze niet aandoen, want ze zouden het nog doen ook.” Oké, maar een groep wildvreemden in gevaar brengen is dus geen probleem? Hier hadden de schrijvers wat mij betreft meer tijd aan mogen besteden.

Zo gebeurt het dat Picard met een aantal nieuwe gezichten op avontuur gaat op een nieuw schip: La Sirena. De nieuwe personages zijn wat mij betreft niet allemaal even geslaagd. Zo vond ik de vapende Raffi die Picard denigrerend JL noemt vooral in het begin ongelofelijk irritant. Ze weigert met Picard mee te gaan, omdat ze kwaad op hem is. Onder meer omdat hij op een landgoed zit, terwijl zij in een caravan woont. Volgens de lore van Star Trek is geld echter al een paar honderd jaar afgeschaft in the Federation. Bovendien: ik snap dat Star Trek altijd op de actualiteit inspeelt, maar was dat vapen nu echt nodig?

Een aantal andere nieuwelingen zijn vooral erg overdreven neergezet. Denk bijvoorbeeld aan Elnor: een vechtende Romulan monnik die altijd eerlijk en overdreven naïef is. Of de geplaagde kapitein Rios, een voormalig Starfleet-kapitein die nu zijn dagen vult met drinken, sigaren roken en het lezen van existentialistische literatuur. Het ergste zijn Narek en Narissa, die als een soort pseudo-Jaime en -Cersei de tenenkrommende bad guys van de serie zijn.

Toch merkte ik dat ik na een aantal afleveringen voor de meeste van deze personages warm begon te lopen. Hoewel ze wat heftig geïntroduceerd worden, blijken personages als Raffi en Rios uiteindelijk toch meer om het lijf te hebben dan kwade vapende lowlife en gepijnigde zuipende nihilist. Star Trek-series hebben wel vaker wat tijd nodig om zich te ontplooien en personages volledig tot hun recht te laten komen. Ik hoop de nieuwelingen in het tweede seizoen dan ook echt in mijn hart te kunnen sluiten. Met uitzondering van Narek en Narissa, die hoop ik nooit meer terug te zien!

Gelukkig maken er ook oude castleden hun opwachting in de serie. Zo zien we de terugkeer van ex-Borg Seven of Nine uit Voyager, die een ongelofelijke badass geworden is. Hoewel het tragisch is om te zien dat haar leven na Voyager niet bepaald vlekkeloos is verlopen, is Seven zo ongelofelijk cool, dat ik haar in seizoen twee in iedere aflevering hoop te zien.

Ook een andere ex-Borg, Hugh, maakt zijn opwachting. Als project director op The Artifact strijdt hij voor de rechten van andere ex-Borgs, die nu exB’s genoemd worden. Wanneer Picard eindelijk op The Artifact arriveert, zijn zijn scènes met Hugh prachtig, omdat beiden worstelen met het feit dat ze ooit onderdeel waren van het Borg-collectief. Het is dan ook uitermate pijnlijk dat Hugh een paar afleveringen later een nogal lompe dood sterft dankzij pseudo-Cersei. Dit legendarische personage had beter verdient.

Misschien wel mijn favoriete aflevering is die waarin Deanna Troi en William Riker terugkeren. Als Picard met Soji moet vluchten van The Artifact, moet hij snel een beslissing nemen waarnaartoe ze vluchten. Hij kiest de planeet Nepenthe, waar Troi en Riker wonen. De manier waarop Troi zich over de worstelende Soji ontfermt en Riker Picard streng toespreekt, laten weer zien waarom de dynamiek tussen deze personages zo goed werkte in The Next Generation.

Het belangrijkste bekende gezicht heb ik hier nog niet genoemd: Data. Hoewel de android niet veel screentime krijgt, is hij samen met Picard het belangrijkste personage uit dit eerste seizoen Picard. De serie opent met Picard en Data die samen poker spelen in Ten Forward, de kantine op de Enterprise. De serie opent daarmee op dezelfde manier als The Next Generation in 1994 eindigde: met een potje poker.

Natuurlijk blijkt dit een droom te zijn. Data heeft zijn leven immers opgeofferd om Picard te redden in de film Star Trek: Nemesis. In Star Trek: Picard zien we Picard constant worstelen met de dood van Data. Helemaal op het einde, als Picard stervende lijkt, krijgt hij nog eenmaal contact met het bewustzijn van Data, dat in een quantumsimulatie is blijven bestaan. Data geeft aan definitief te willen sterven. Eindigheid is namelijk wat het leven de moeite waard maakt. Dit gesprek tussen Picard en Data is ontroerend, origineel en Star Trek op zijn meest Star Trek.

Uiteindelijk is dit laatste gesprek tussen Picard en Data het hart van dit eerste seizoen Picard. De rest van het plot rond de laatste paar afleveringen wordt net zo haastig opgezet als dat het weer is afgerond. De serie eindigt met de hele nieuwe crew samen aan boord van La Sirena. Nu Picard vrede heeft met de dood van Data, ben ik heel benieuwd waar de rest van de serie de nieuwe crew gaat brengen.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]