Odd Taxi

Review
Kevin Rombouts op 18 augustus 2021
Odd Taxi

Brengt je meer dan alleen van A naar B

Een taxichauffeur brengt je van A naar B, daar denk je niet zoveel over na. Maar wat als de taxichauffeur plots een melancholische walrus blijkt te zijn? Stel je er vragen over, of ga je mee in de waan van de dag en accepteer je het voor wat het is? In de anime Odd Taxi is het wat het is, en toch is niets wat het lijkt. Redenen genoeg om in deze fascinerende versie van Tokio te duiken.

Films en series met antropomorfische dieren doen het goed de afgelopen jaren. Nadat ze vaak werden verwezen tot bijrollen zoals Pokemons Meowth, is het nu vrij gebruikelijk dat een hele show met mensachtige dieren is gevuld. Zo heeft Netflix momenteel succes met shows als Beastars en BNA, terwijl we ook Westerse producties kennen als Zootopia, Sing en Kung Fu Panda. Ook de serie Odd Taxi valt in dit rijtje, al speelt deze show zich voor de verandering niet af in een fictieve wereld.

Waar gaat de reis naartoe?

In Odd Taxi volgen we de avonturen van de 41-jarige taxichauffeur Hiroshi Odakawa: een nogal melancholische walrus die zijn dagen vooral alleen doorbrengt. Hij woont alleen, heeft maar een handjevol mensen die hij als vrienden zou bestempelen en heeft nog het meeste contact tijdens zijn ritten in de taxi. Desondanks weet Odakawa in tal van benarde situaties terecht te komen, juist door zijn rol als taxichauffeur.

Als taxichauffeur vervoer je namelijk een hoop mensen. Je ziet en hoort dus best een hoop. In het geval van Odakawa is dat onder andere een middelbare scholiere geweest, die kort na haar taxirit plots verdween. Hoewel Odakawa zweert er niets mee te maken te hebben, heeft hij al snel de politie en de Japanse maffia op zijn staart.

[image_with_animation image_url=”37346″ animation=”Fade In” hover_animation=”none” alignment=”” border_radius=”none” box_shadow=”none” image_loading=”default” max_width=”100%” max_width_mobile=”default”]

Zo ontstaan er tal van relaties die allemaal samenhangen en links- of rechtsom zijn terug te leiden naar Odakawa.

Een web van relaties

Hoewel Odd Taxi relatief klein is opgezet met een enkele taxichauffeur in het middelpunt, weet het grote verhalen te vertellen. Dat komt doordat iedereen met elkaar verbonden lijkt te zijn en iedere actie vergaande consequenties heeft. Een mooi voorbeeld is een simpele interactie met het dwergnijlpaard Taichi, dat vooral het streven heeft populair te worden door viraal te gaan op social media.

Met een op het eerste gezicht simpele selfie samen met Odakawa in zijn taxi, blijkt Taichi ook een misdadiger op de achtergrond vast te leggen. Nadat zijn post viral gaat, komt Odakawa in het vizier van zowel de politie als de misdadiger. Taichi zet ondertussen zijn zinnen op het vangen van de misdadiger. Hiermee ontstaat een draadje in het web van de serie dat gedurende de hele show blijft terugkomen.

Er ontstaan tal van relaties die allemaal samenhangen en links- of rechtsom zijn terug te leiden naar Odakawa. Van langlopende vriendschappen tot toevallige interacties: iedereen die wat te zeggen heeft in de show, is onderdeel van Odakawa’s onbewuste web.

Onverwachte wendingen

Het leuke aan Odd Taxi is dat je eigenlijk nooit weet waar het verhaal heen gaat. Soms denk je dingen te zien die later niets betekenen, terwijl je in andere gevallen de meest overduidelijke dingen over het hoofd ziet omdat ze worden verdoezeld door de sleur waarin Odakawa zich op momenten begeeft. Daarnaast zit de serie vol plottwisten en zijstapjes die je proberen af te leiden van wat er nou werkelijk gaande is. Uiteindelijk komt alles samen tot één epische conclusie met een shot dat me / ons / de kijker nog tijden zal bijblijven.

Dat wil niet zeggen dat Odd Taxi een perfecte show is. Zo eindigt de serie met een enorme cliffhanger, waarbij duidelijk wordt geïnsinueerd wat er gaat gebeuren maar we geen antwoord krijgen. Daarnaast zijn bepaalde karakters enorm onaangenaam in hun doen en laten en voelt het alsof ze de show alleen maar ophouden in plaats van vooruit duwen. Laten we het er maar op houden dat we niet allemaal een melancholische walrus kunnen zijn…