Komisch, bruut en nog altijd verrassend

Van drie melige robots op groepsvakantie tot militaire weerwolven. Van gieren van het lachen naar “WTF did I just watch?” De anthologie Love, Death + Robots vertelt elke aflevering een uniek verhaal rondom de drie thema’s in de titel. Over de eerste twee volumes zijn de meningen verdeeld, al zijn velen het over één ding eens: Love, Death + Robots is verrukkelijk obsceen. Hoe zit dat met het derde seizoen?

Iedere aflevering van Love, Death + Robots duurt tussen de 10 en 20 minuten. Veel van de afleveringen zijn geanimeerd, vaak in de meest uiteenlopende stijlen. Waar de ene aflevering een melig verhaal vertelt over hoe yoghurt de wereld wil overnemen, is de andere een melancholische vertelling van een robot die lijdt onder zijn groeiende bewustzijn.

Het verhaal, de stijl en het genre verschillen sterk per aflevering. De kwaliteit daarmee soms ook. Wel kunnen we stellen dat de meeste afleveringen ofwel ontzettend droog en komisch zijn, ofwel mega NSFW en bruut. In de titel mis ik daarom eigenlijk ook de thema’s “sex” en “violence”.

Volume 1 en 2

In één weekend keek ik de eerste twee volumes van Love, Death + Robots. Ten eerste omdat de afleveringen vrij kort zijn en ten tweede omdat ik toch telkens weer nieuwsgierig was naar het volgende verhaal. Dat genres en stijlen elkaar zo snel afwisselen is geen probleem, mits de aflevering snel de aandacht weet te grijpen. En bij veel van de korte verhalen lukt dat absoluut. Bij anderen niet.

De anthologie heeft hoge schokwaarde. Bizarre wendingen en grotesk geweld zijn daar vaak de oorzaak van. Daar ben ik gevoelig voor, dus bij mij werkt het precies genoeg om te blijven kijken. De grote hoeveelheid spanning maakt het zeker een vermakelijke serie om je weekend mee door te komen.

Helaas dienen seks en geweld bij sommige van de korte animatiefilms als afleiding van het feit dat de verhaallijn niet origineel is. De aflevering Pop Squad doet me teveel denken aan Equilibrium, met haar dystopische toekomst vol in zwart geklede gevoelloze agenten (verrassing: eentje van hen blijkt toch gevoelens te hebben). The Tall Grass is een nieuwe versie van 90 procent van bestaande horrorfilms wat schrikmomenten betreft, en er is letterlijk een Stephen King film die In the Tall Grass heet. Alternate Histories is — hoe komisch ook — een herkauwde uitvoering van het “What if you could go back in time and kill Hitler?”-vraagstuk. Een onderwerp dat in menig forum, satirisch tv-programma en comedy special voorbij komt.

Zima Blue is dan weer een frisse kijk op het vraagstuk van kunstmatige intelligentie en bewustzijn, en is (naast een beetje melodramatisch) echt wel meeslepend genoeg om je als kijker snel te grijpen. Hetzelfde geldt voor de hilarische When the Yoghurt Took Over. Zelfs in minder dan tien minuten, want zo kort zijn deze afleveringen.

Volume 3

Love, Death + Robots is dus zeker vermakelijk. Vaak origineel en verrassend, maar soms, als ik eerlijk ben, fantasieloos. Wel (bijna) altijd prachtig geanimeerd met een unieke stijl en/of met een flinke dosis gore. En met steengoede voice acting in vrijwel elke aflevering. De stijl en stemacteurs maken veel uit voor de uiteindelijke ervaring van de kijker, zeker in een animatieshort. Hoe zit dat met het derde volume?

Hoewel volume 1 maar liefst 18 afleveringen had, is volume 3 net als het vorige deel wat korter, met in totaal 9 afleveringen. Net als voorheen vertegenwoordigt elke aflevering een ander genre, animatiestijl en visie van een filmmaker. En net als bij de vorige volumes is het kwaliteitsverschil groot.

Gore ten koste van het verhaal

In Love, Death + Robots zit veel bloed, geweld en naaktheid. Door de overmaat daaraan gaat het soms voorbij aan het verhaal, of verbloemt het zelfs een gebrek aan originaliteit. Dat is in volume 3 niet anders.

Bovendien voelt het soms alsof de anthologie zichzelf wel erg serieus neemt. Daarom is Love, Death + Robots wat mij betreft vooral geweldig in satirische en komische afleveringen. En die vind je ook weer in volume 3. Neem bijvoorbeeld Night of the Mini Dead, waarin een miniatuurwereld te maken heeft met een zombieplaag. Of Three Robots, die al eens verschenen in het eerste volume en nu met een nieuw verhaal terugkeren.

Minder komisch en absurd

Het is lastig om een oordeel te vellen over een serie met zoveel diversiteit binnen één volume. Wel valt op dat de liefhebbers van de aandoenlijke en grappige shorts misschien minder plezier halen uit deze laatste reeks afleveringen. Het is leuk om de Three Robots terug te zien, maar verder mis ik het hardop lachen. Dat was overigens met volume 2 ook al een beetje: de serieuzere shorts zijn dominanter aanwezig.

Kwestie van smaak

Ook de serieuzere afleveringen zijn zeker een genot om te kijken. Bad Traveling vertelt een intens verhaal met fenomenale voice acting. Jibaro heeft weer dat WTF-gehalte dat ik zo tof vind aan deze serie. Bovendien is die aflevering visueel een feestje. Maar de aflevering Kill Team Kill druipt van het puberale machogedrag (en weinig anders), en Swarm voelt als een re-make van een stuk of vijftig andere sci-fi-films. Het is moeilijk om de aandacht van je kijker te grijpen én te behouden in 15 minuten, en het is bij deze twee niet gelukt.

Uiteindelijk is het allemaal een kwestie van smaak, want wie minder waarde hecht aan het verhaal maar heel lekker gaat op prachtige animatie, vindt Swarm misschien weer de mooiste aflevering. Het is daarom lastig om Love, Death + Robots aan te raden, maar ook om het af te raden. Want ik ben er van overtuigd dat er voor iedereen iets in zit. Tenminste, iedereen die zich aangesproken voelt door de thema’s.

Vermaak in vele vormen

I’m a simple woman. Als er in een film of serie creatief met de dood en geweld wordt omgegaan (lees: iemands gezicht eraf schaven of met seks op een kerkhof de apocalyps op je afroepen) dan vind ik het hoogstwaarschijnlijk vermakelijk. Zeker als je ook nog wat robots in de mix gooit. Bij sommige afleveringen krijg je daar ook nog een bijzonder verhaal bij, of een bizarre twist die je aan het denken zet. Maar zeker niet altijd.

Love, Death + Robots: volume 3