De goden krabbelen langzaam weer op

Is een seizoensopvolger ooit zo slecht geweest als het tweede seizoen van American Gods? Ik kan me in ieder geval geen slechter vervolg herinneren. Waar seizoen één de kijker wist te boeien met een goed verhaal en vooral bijzondere cinematografie, was seizoen twee een gigantische aanfluiting. Weet American Gods met seizoen drie de weg naar boven weer in te zetten?

Dat seizoen twee zo slecht was, had ongetwijfeld te maken met het feit dat de serie van uitvoerend producent wisselden. Sterker nog, na een korte periode gooide deze tweede uitvoerend producent de handdoek ook in de ring en was er helemaal niemand meer echt verantwoordelijk voor het scenario. Hierdoor zwalkte het hele tweede seizoen alle kanten op, zonder daarbij ergens terug te grijpen naar de cinematografische hoogstandjes die seizoen één op de kaart zetten. Nu men voor seizoen drie weer een andere uitvoerend producent heeft gestrikt, heerst vooral de vraag wat dit voor een consequenties heeft.

Een vlugge opfriscursus

Voordat we daar naar kijken, eerst even een korte opfriscursus. De televisieserie American Gods is een vertolking van het gelijknamige boek van Neil Gaiman. In de serie volgen we Shadow Moon, een ex-gevangene, die na de dood van zijn vrouw een pact sluit met Wednesday. Dit blijkt de Noorse god Odin te zijn. Hij vertelt Shadow dat er een oorlog aanstaande is tussen de nieuwe goden en de oude goden.

Deze oude goden zijn de goden zoals ze bekend zijn uit de overleveringen in de diverse mythologieën. Zo maken we bijvoorbeeld kennis met Odin, Loki en Demeter. De nieuwe goden bestaan bijvoorbeeld uit Media, Meme en Money: moderne concepten die worden aanbeden door mensen in de moderne tijd waarin American Gods zich afspeelt. Zo krijgt Money bijvoorbeeld een god-status omdat mensen geld zo belangrijk vinden, dat ze bidden om veel geld te hebben.

De serie volgt het conflict tussen beide generaties goden. Shadow Moon speelt daar een belangrijke rol in. Door zijn pact met Odin moet hij hem beschermen en allerlei klussen voor hem uitvoeren. Door de loop van de serie blijkt dat Shadow Moon de zoon van Odin is, wat direct weer een nieuw vraagstuk oplevert: is Shadow daarmee een god of slechts een halfgod?

[image_with_animation image_url=”36106″ alignment=”center” animation=”Fade In” border_radius=”none” box_shadow=”none” max_width=”100%”]

Te hard van start?

Seizoen één blonk vooral uit doordat het cinematografisch echt iets anders deed dan je waarschijnlijk gewend bent in series. Zo had de serie zeer expliciete erotische scènes, was het geweld uitermate grafisch en werd er qua montage enorm gespeeld met de perceptie van de kijker. Shots sneden naadloos in elkaar over door slimme trucjes in de montage. Iets dat geheel ontbrak in seizoen twee.

Seizoen twee vloog niet alleen op dat vlak alle kanten op, maar ondervond ook hinder van de keuzes die in seizoen één zijn gemaakt. Zo bevatten het boek een aantal korte verhalen die als intermezzo en aanvulling dienen voor het grotere verhaal, maar al deze verhalen waren al gebruikt in het eerste seizoen. Hierdoor zijn er nieuwe korte verhalen verzonnen die de plank volledig misslaan. Seizoen drie heeft uiteraard nog steeds te maken met hetzelfde manco (de korte verhalen zijn immers op) maar lost dit wel creatiever op.

[image_with_animation image_url=”36108″ alignment=”center” animation=”Fade In” border_radius=”none” box_shadow=”none” max_width=”100%”]

Een diepere laag in het grotere geheel

De korte verhalen die telkens tussendoor worden verteld, vormen in seizoen drie een groter geheel. Ze hebben impact op het grotere verhaal. Het grote verhaal en deze kortere verhalen kruipen richting het einde van het seizoen steeds meer in elkaar en verstrengelen uiteindelijk. In die kortere verhalen worden vooral de redenen aangehaald waarom bepaalde goden zijn geworden zoals ze zijn.

Je ziet gedurende seizoen drie de transformatie van Bilquis, de godin van de liefde, die zich beseft dat liefde een fundamenteel element is waar mensen in kunnen geloven. Dit terwijl ze in de eerdere seizoen dit geloof zelf volledig kwijt was geraakt en via Tinder zelfs bijna een nieuwe god was geworden.

Ook is het fijn dat we eindelijk iets meer duiding krijgen over Technical Boy, een nieuwe god. Hij staat al twee seizoenen lang centraal aan de kant van de nieuwe goden, maar nooit werd nou echt duidelijk wat zijn motieven waren. In seizoen drie raakt hij defect en dan zie je dat ook Technical Boy met problemen worstelt, waardoor hij een iets menselijker karakter krijgt. Tenminste, als je door zijn matige acteerprestaties heen weet te prikken.

[image_with_animation image_url=”36112″ alignment=”center” animation=”Fade In” border_radius=”none” box_shadow=”none” max_width=”100%”]

Amateurtoneel aan de ene kant

Een van de grootste problemen dat ook dit seizoen weer opspeelt in American Gods is dat sommige acteurs echt hopeloos door de mand vallen. Technical Boy, gespeeld door Bruce Langley, probeert het veel te hard. Hij wil zo graag acteren dat hij uitstraalt dat hij een acteur is, in plaats van een personage in de fictieve wereld van American Gods is.

Nog erger wordt het met Mr. World. Voor het grootste deel van de serie wordt Mr. World gespeeld door Crispin Glover. Glover trekt continu een veel te overdreven gezicht voor hetgeen dat hij moet vertolken. Hierdoor heb je al snel het idee dat je naar amateurtoneel zit te kijken waarbij de mimiek te overdreven wordt gebracht. Bij Glover is het af en toe zelfs zo overdreven dat het storend is om naar te kijken.

Solide prestaties aan de andere kant

Gelukkig heeft Mr. World in seizoen drie zo nu en dan de behoefte om van gedaante te verwisselen. Een van die gedaanteveranderingen wordt geacteerd door Danny Trejo, die we vooral kennen als de badass Mexicaan in Machete en ontelbaar veel andere films. Hij heeft een heerlijke kop voor de snode plannen van Mr. World en draagt het personage ook echt.

Ook Ian McShane is geknipt voor de rol van Wednesday. Hij heeft eigenlijk hetzelfde als Trejo heeft: zijn hoofd past gewoon bij het personage. Daarbij geloof je ook echt dat hij Wednesday is, zonder dat hij daar veel moeite voor hoeft te doen. Je hebt bij hem altijd het gevoel dat de rest van de personages rondom hem heen bedonderd worden, maar je kunt er nooit de vinger op leggen waardoor dat precies komt. Heerlijk.

[image_with_animation image_url=”36105″ alignment=”center” animation=”Fade In” border_radius=”none” box_shadow=”none” max_width=”100%”]

De weg terug naar boven

Het derde seizoen van American Gods is makkelijk beter te noemen dan het tweede seizoen van de serie. Ben je nog niet afgehaakt, dan kun je met seizoen drie moeiteloos verder kijken. Dit komt ook doordat de productie zowel op cinematografisch gebied als op verhaaltechnisch vlak een duidelijke richting in slaat. Hierdoor krijgt de serie meer eenheid.

Toch is daarmee nog niet de kwaliteit van het eerste seizoen bereikt. De vraag is of dat ooit ook nog terug gaat komen. Zo zijn er net iets te veel vrije interpretaties genomen ten opzichte van het boek. Het personage Laura Moon wordt in het derde seizoen nog nadrukkelijker naar voren geschoven en lijkt het verhaal in een moeilijke bocht te wringen. Zonder al te veel spoilers te vermelden: zij krijgt net iets te veel invloed in de seizoensfinale, en dat is zonde.

Ook worden er op het einde van het seizoen gekke keuzes gemaakt. Vooral de laatste vijftien minuten van de serie worden er volledig doorheen geramd. Waar er in de boeken nog flink veel te lezen is over deze situatie, wordt er in de serie nauwelijks aandacht aan besteed. Zonde, want dit deel had zeker garant kunnen staan voor enkele interessante afleveringen in seizoen vier.

[image_with_animation image_url=”36104″ alignment=”center” animation=”Fade In” border_radius=”none” box_shadow=”none” max_width=”100%”]

Een onvoltooid project

Of zouden de producenten van de serie al langer het gevoel hebben gehad dat dit toch nooit zou gebeuren? Eind maart is bekendgemaakt dat de stekker uit de serie wordt getrokken door de zender Starz. Wellicht dat het de reden is geweest om de eindscene er nog even doorheen te rossen. De serie heeft nu in ieder geval een soort van gesloten einde gekregen voor de mensen die het boek niet kennen. De lezers kunnen de rest zelf wel invullen. Het lijkt er dan ook vooralsnog niet op dat een andere zender dit gaat oppakken.

Zonde, want met dit derde seizoen kwam er weer wat schwung in de serie. Ondanks het gekke einde keek ik toch uit naar een vierde seizoen. Dit vierde seizoen had prima een einde van de serie kunnen zijn, zeker als je kijkt waar het verhaal is in vergelijking met het boek. Het mocht helaas niet zo zijn en dat maakt ook dat American Gods wat lastig te beoordelen is. Het seizoen eindigt namelijk onbevredigd en je weet ook dat je het met dat gevoel moet afsluiten. Hierdoor is American Gods seizoen drie toch een teleurstelling geworden, ondanks dat het weer de goede kant op ging.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}