Biffy Clyro – A Celebration Of Endings
Het alternatieve rockalbum dat 2020 nodig had
De Schotse rockers van Biffy Clyro (Simon Neil, Ben Johnston, James Johnston) gaan al even mee. In 1995 startten zij een bandje en eigenlijk zijn ze nooit opgehouden met muziek maken. Afgelopen jaar brachten zij een volle soundtrack uit voor de film Balance, Not Symmetry. Dit jaar hadden ze een nieuw album voor ons klaar staan.
In februari liet Biffy Clyro daarvan het eerste nummer los: Instant History. Daarmee kondigde de band meteen A Celebration Of Endings aan. Een aantal singles later zou dit zevende studio-album eigenlijk in mei uitkomen, maar vanwege omstandigheden werd de release verzet naar 14 augustus.
Wat kun je verwachten?
A Celebration Of Endings is een tumultueuze en gevarieerde rit. Het album bevat prachtige zangharmonieën in Biffy-stijl, die je bijvoorbeeld in North of No South en Opaque terugvindt. Ondertussen krijgen de gitaren genoeg ruimte om te scheuren in End Of en Cop Syrup en hebben zoete arena-meezingers Instant History en Tiny Indoor Fireworks lekkere plekjes tussen de rest in. Adempauzes zijn er ook; zo is Space een schitterend liefdesliedje dat echt even de rust pakt, voordat End Of met bombaste aankondigt: This is not a love song. Hier en daar vallen de songteksten en de refreinen terug naar een ietwat basaal niveau, maar de dynamiek blijft verrassend in zowel instrumentalisatie als genre-ombuigende toonkunst. Daardoor is A Celebration Of Endings met elke keer dat je het luistert beter.
Opnieuw beginnen lijkt centraal te staan in de meeste nummers. The Champ vertelt de vorige generatie: nee, het was niet beter in jullie tijd. Tiny Indoor Fireworks neemt qua muziek een relatief vrolijke toon aan, waarbij gezongen wordt over hoop voor betere dagen. Worst Type Of Best Possible is de andere kant van de medaille: wat als je niet de kracht kunt vinden voor dit optimisme, maar toch aan verandering toe bent? End Of houdt dit idee als ondertoon, terwijl het op een meer voldragen wijze oppert dat we aan het einde van het begin staan. Wat betreft thema heeft het album een mooie interne connectie te pakken die pas opvalt nadat de plaat een aantal keer rond is geweest.
Space is een schitterende liefdesballade die echt even de rust pakt, voordat End Of met bombaste aankondigt: This is not a love song.
Welke nummers kun je écht niet overslaan?
Als je het album goed wilt leren kennen, kun je natuurlijk het beste van begin tot eind luisteren. Wil je alleen even proeven, dan raad ik je aan The Champ, Weird Leisure, Space en End Of een keer af te spelen. Worst Type Of Best Possible mag overigens ook niet vergeten worden. Als je van het hardere werk houdt, vallen Cop Syrup en The Pink Limit je waarschijnlijk in de smaak. Vergeet niet om het volume een tandje hoger te zetten.
Je kunt het album in verschillende formats bestellen op de site van Biffy Clyro of bij je favoriete platenzaak.
Geschreven door:
[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]
