Dit kijken we graag in de winter
Zal het dit jaar dan wel gaan sneeuwen? Geen idee, de schoenmakers van Pixel Vault blijven bij hun leest. We houden ons liever bezig met welke films goed (of minder goed) ontvangen worden en welke wij jullie aanraden. Wat het weer ook zal gaan doen: dit zijn de films die wij graag iedere winter opnieuw kijken.
Sommige films of series zijn zo goed dat je ze kan blijven kijken. De redactieleden van Pixel Vault hebben hun favorieten zo vaak gekeken, dat we de scènes en dialoog uit ons hoofd kennen. En we weten precies de timing van wanneer de villain zijn/haar monoloog begint. Of de mensen waarmee we kijken dat net zo leuk vinden als wijzelf? Dat maakt niet uit. Sommige films of series zijn gewoon te goed. We kunnen ons enthousiasme niet voor ons houden.
Steve – The Hobbit: An Unexpected Journey
The Hobbit (2012): voor mij en mijn vrouw de ideale date movie. De film heeft humor, spanning en een goed verhaal. Ik ben al jaren fan van the LotR-filmserie. Toen er een trilogie werd aangekondigd van The Hobbit was ik sceptisch maar hoopvol. Drie lange films maken van een kinderboek dat maar een kleine 300 pagina’s telt? Toch is het Peter Jackson gelukt om er een spannend epos van te maken met voldoende ruimte voor een variatie aan bijzondere personages. (Even tussen haakjes: je hebt nu ook de prequel serie op Amazon Prime).
Deel twee, The Desolation of Smaug, heeft het perfecte optreden van Benedict Cumberbatch als goudverslaafde draak uit de titel. Maar het is deel één dat goed het verhaal en onze protagonist introduceert. Een weifelende Bilbo (geweldig gespeeld door Martin Freeman, inclusief subtiele twijfelachtige trekjes) wordt overtuigd dat er meer in de wereld is dan mooi servies, lekker eten en het roken van een pijp. Pak je tas in en vergeet je mooiste zakdoek niet, want we gaan op avontuur.
Dirk Sung – The Empire Strikes Back
Jij zegt ijstijd, ik zeg Hoth. Jij zegt sneeuwpop, ik zeg tauntaun. De gure maanden van het jaar zijn bijzonder geschikt om er weer eens wat Star Wars-films doorheen te winterjassen, en dan met name die ene die in de sneeuw begint: The Empire Strikes Back uit 1980. Door veel mensen wordt “Empire” gezien als het beste wat ooit aan George Lucas’ brein is ontsproten en ik hoor bij veel mensen.
Empire zou best eens de film kunnen zijn waar ik in mijn leven de meeste tijd aan heb besteed. Ik was niet bij de oorspronkelijke release, maar toen de Special Edition in 1997 in de bioscoop kwam, ging ik los. Eindelijk was de film die zo ongeveer zat vastgeroest aan de binnenkant van mijn videorecorder weer op het witte doek te aanschouwen en ik kreeg nu zelfs meer wampa voor mijn geld!
Vanwege het tekort aan bioscoopreleases (want covid) draaide Empire twee jaar geleden ook nog een aantal weken in Pathé, in het kader van een classics-filmprogramma. Nu kon mijn zoon de snowspeeders en AT-ATs voor het eerst op groot scherm zien. We hebben genoten van de salvo’s van het ionenkanon, van de ontsnapping aan de ruimteslak, van Lando’s verraad, en van Luke’s oerkreet als hij van Darth Vader de duistere waarheid (die ik niet zal spoilen, want misschien leef je onder een steen) krijgt te horen: That’s not true. That’s impossible. Noooooo!
Mijn videorecorder ligt al vele winters in een doos nostalgia op zolder, maar Empire is gelukkig slechts een druk op de knop van me verwijderd, op Disney+. Als het buiten donker is, dooft binnen ook het licht: It is a dark time for the rebellion…
Kevin – Home Alone 1 & 2
Winter – en dan in het bijzonder Kerst – betekent voor mij maar één ding Home Alone (1990) kijken! Ieder jaar komen de films voorbij en ieder jaar pak ik wel ergens de kans om ze toch nog een keer te kijken. Niet eens actief voor de tv met een bak popcorn op schoot of zoiets. Nee, gewoon op de achtergrond, lekker als ruis, af en toe een paar van die heerlijke flauwe scènes meepakken en dan weer door.
Daarbij moet natuurlijk gezegd worden dat het hier gaat om Home Alone en Home Alone 2: Alone in New York (1992). De walgelijke films bekend als Home Alone 3, 4 of een van de andere films die daarna nog kwamen, horen niet in dit rijtje thuis. Die bestaan niet en als we maar net zo lang doen alsof ze niet bestaan, verdwijnen ze misschien wel uit het collectieve geheugen. Dan hebben we alleen nog de hilarische, lichtelijk problematische avonturen van Kevin McAllister tijdens de feestdagen…
Edward – The Thing
Een van de beste films in z’n genre (en voor mij een echte horror- én winterklassieker) is toch wel The Thing van John Carpenter uit 1982. In deze film krijgt een groep onderzoekers op Antarctica te maken met een buitenaardse levensvorm die de gedaante van z’n slachtoffers aan kan nemen.
Het gevoel van kou, isolatie en dood (de perfecte sfeermakers voor de winter) is bijzonder goed neergezet, niet in de laatste plaats door het prima acteerwerk van Kurt Russell. En laten we vooral de soundtrack van Ennio Morricone niet vergeten, waar je tot op de dag van vandaag kippenvel van krijgt bij het horen van de eerste tonen.
Sinds vorig jaar is er een 4K Ultra HD-versie die meer laat zien van deze film dan ooit tevoren. De gelijknamige PlayStation 2-game heb ik indertijd gerecenseerd. Die was bijzonder consistent met de film en daarnaast een genot om te spelen. Daarmee was de game net als de film z’n tijd ver vooruit. Beide een dikke aanrader, als je van het genre houdt.
Kijk de film ’s nachts, in de winter, als het buiten sneeuwt en als je alleen bent. Of tenminste, wanneer je denkt dat je alleen bent…
Guus – Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Vorig jaar keek ik op kerstavond voor het eerst de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Nadat ik eerder op die avond samen met mijn familie een van de slechtste films die ik ooit gezien heb keek, Home Sweet Home Alone, wilde ik terwijl iedereen langzaam naar bed druppelde nog een film kijken. Mijn keuze viel op Eternal Sunshine of the Spotless Mind van Michel Gondry. Ik had natuurlijk al wel gehoord van dit romantische sci-fi drama, maar de film blies me werkelijk waar weg. Met een fantastisch plot nemen Kate Winslet en Jim Carrey je mee in een emotionele rollercoaster. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het aan het ontroerende eind van de film maar moeilijk droog kon houden. Zo zag ik op de kerstavond van 2021 zowel één van de slechtste als één van de beste films die ik ooit gezien heb.
Hoewel het misschien niet een echte kerstfilm is, is het qua gevoel toch wel echt een film die je in de donkerste dagen van het jaar moet kijken. Een warm, aangrijpend verhaal wordt door de unieke vertelmanier nog mooier. Onder een dekentje, met de gure wind gierend langs de buitenmuren is dit de perfecte film om je 108 minuten helemaal in te verliezen. Eternal Sunshine of the Spotless Mind krijgt wat mij betreft veel te weinig eer. Dus als je de kans krijgt deze winter: kijk het en geniet.
Wat vind jij van de favorieten van onze redactie? Heb je zelf nog goede toevoegingen? Laat het ons weten in de comments!
