Spider-Man
Als kind verslond ik de ene na de andere strip van Spider-Man en had ik aardig wat actiefiguurtjes van de superheld. Het was dus ook geen onaangename verrassing toen de held op de PlayStation 1 een eigen game kreeg. Marvel, Activision en Neversoft wisten in de tijd waarin striphelden langzaam in de vergetelheid vielen, deze held opnieuw in de spotlight te zetten. Kunnen we met het oog op de aankomende PlayStation 4-release van de nieuwe Spider-Man-game de PlayStation 1-versie voor altijd vergeten of heeft het toch nog een plekje in ons hart weten te veroveren?
Het was de elfde verjaardag van een gameredacteur in de dop, die tussen de vettige friethanden en de enge clown door zich een weg baande naar het laatste cadeau. Na het papier als een bezetene eraf gescheurd te hebben, had ik opeens goud in handen. De PlayStation 1-versie van Spider-Man. Als die-hard Spider-Man-fan leefde ik wekenlang in de krochten van mijn kamer en speelde ik de game grijs, totdat mijn moeder mij naar school toe schopte. Pas nu ik ouder ben besef ik hoe goed deze game eigenlijk was. De charme van de spinnenheld was in ieder geval volop aanwezig.
Van de daken springen
Neversoft had in ieder geval goed zijn huiswerk gedaan en heeft niet zomaar een personage in een Spinnenpak gehesen. Je kon gelukkig vrijwel alles wat je uit de stripboeken en tv-series kende. Webslingeren, tegen muren klimmen, onwijs coole combat-moves maken en lekkere bijdehante opmerkingen maken. Ik voelde me daadwerkelijk als Spider-Man.
Wat ik er wel bij moet zeggen is dat de game nu voor een volwassen Spinnen-Nerd te makkelijk is. Misschien is het toch de jarenlange ervaring als gamer of toch dat de game niet de hoogste moeilijkheidsgraad heeft. Het enige wat af en toe tegenwerkt is de camera die nog wel eens rare sprongen maakt. Verder speelt de game nog altijd prima en herbeleef ik die nostalgie van vroeger.
Peter & Co
Natuurlijk moet er wel een typisch superheldenverhaal worden verteld. Als Peter Parker/Spider-Man word je erin geluisd door Doctor Octopus. Spider-Man wordt dus aardig te kakken gezet, terwijl jij als Peter Parker foto’s maakt van het hele evenement. Vanaf dat moment is Spider-Man op de vlucht voor de politie en kom je een lading aan bekende vijanden tegen. In zes lange missies kun jij als Spider-Man door de levels slingeren, tegen muren klimmen of gewoon je een weg knokken naar het eindpunt.
Bij het spelen van de game kwam ik erachter dat de game belachelijk veel cameo’s uit en referenties heeft aan het grotere Marvel-Universum. Zo kom ik naast vaste klanten Mary-Jane Watson en J. Jonah Jameson ook niemand minder dan Captain America, Daredevil, The Human Torch en The Punisher tegen. Ook Black Cat brengt af en toe een bezoekje. Aan het einde van elk level moet je vechten met een van Spider-Mans grootste vijanden. Zo vecht je naast Doctor Octopus tegen Scorpion, Rhino, Venom, Mysterio en Carnage. Genoeg te zien dus voor de liefhebbers van Marvel.
Creatief met web
Naast de standaard gameplay heb ik weer ontzettend veel lol beleefd met de specifieke aanvals-/verdedigingsvaardigheden. Zo kon ik balletjes gemaakt van web afvuren om vijanden van een afstand uit te schakelen of lekker veilig in een webschild vertoeven. De combinaties leken vooral in die tijd eindeloos en zelfs nu kon ik mij nog lekker creatief bezighouden.
Al deze speciale moves zijn hard nodig door het level design. Deze is namelijk ideaal aangepast aan onze titelheld. Zo moest ik bijvoorbeeld van punt A naar B racen tegen Venom en moet je dus al je slingercapaciteiten benutten om als winnaar uit de bus te komen. Een ander level dat ik erg vermakelijk, maar vroeger heel moeilijk vond, was de helikopterachtervolging. Een politiehelikopter zit je op de hielen en jij moet terwijl je tegen gebouwen aan klimt, de kogels en raketten ontwijken.
De gevechten met de eindbazen hebben ook allemaal hun eigen sausje. Helaas moet ik hier wel over zeggen dat het de standaard platformer-formule is. Dus bijvoorbeeld ontwijk een reeks aanvallen en val aan tijdens de opening. Ook kom je regelmatig puzzels tegen als versla een aantal vijanden of zoek naar een knop binnen de tijd. Ze zijn simpel, maar passen bij de luchtige platformer-sfeer die de ontwikkelaar wilde neerzetten.
‘Web’ design
Tja, ik kan helaas niet ontkennen dat de tijd de game niet veel goed heeft gedaan. Het is natuurlijk wel een PlayStation 1-game en we zijn tegenwoordig aardig verwend met realistische graphics. Grafisch merk je toch wel de beperkingen van de console. Toch wist de game mij vroeger perfect in het stripboekwereldje te trekken. De blokkerige lichamen kan ik daarom door de vingers zien.
Qua geluid en muziek word ik nu achttien jaar later nog steeds enorm blij. Zo hoor ik bij het opstarten de gouwe ouwe 70’s Spider-Man-themesong en vertelt niemand minder dan Stan Lee het verhaal via een voice-over. Elk personage dat de revue passeert heeft een perfect matchende stem die ik tot op de dag van vandaag nog ontzettend professioneel en passend vind. Leuke bijkomstigheid is dat je stripboeken kunt verzamelen waarmee je originele kaften kunt zien en zo een aantal speciale kostuums kunt ontgrendelen. Mijn favorieten blijven nog altijd Spider-Man 2099 en The Amazing Bag Man (een Spider-Man met een zak op zijn hoofd).
Het was in ieder geval weer een nostalgietour tot en met, waarbij de game qua verhaal de tand des tijd verbazingwekkend goed heeft doorstaan. De parallellen met de aankomende PlayStation 4-game waren soms zelfs herkenbaar. De verzamelobjecten, vele personages en kostuums vinden we ook in de nieuwe versie. Mocht je gek zijn op oudere games, Spider-Man-fan zijn en Marvel-personages te gek vinden, dan raad ik je zeker aan om deze game eens te proberen.
