Hyrule Warriors – Van alles een beetje

Hyrule Warriors werd aan eind vorig jaar aangekondigd en van meet af aan heerste er scepsis over de game. Het is een Dynasty Warriors-game die zichzelf een Zelda-jasje heeft aangemeten. Niemand kan ontkennen dat het origineel is, niemand kan zeggen dat ze dit zagen aankomen. Het is een combinatie die eigenlijk niet zo heel verkeerd is, maar de game lijkt gebukt te gaan onder dezelfde kritiekpuntjes waaraan de Dynasty Warriors-games ook altijd aan moeten geloven.

Van alle games op het post-E3 event van Nintendo was er geen enkele game die me zo verward achterliet als Hyrule Warriors. De ontwikkelaar hinkelt op twee gedachten. Het is net niet Zelda genoeg om een Zelda-game genoemd te worden, maar is te anders voor een Dynasty Warriors-game. De gameplay is voor een Zelda-game revolutionair te noemen, maar het is niet goed uitgewerkt. De game plaatst je in een groot slagveld met letterlijk honderden goede en slechte NPC’s.

Je bent vrij om te gaan en staan waar je wil, totdat er een verandering op het slagveld plaatsvindt in de vorm van een missie waar jij als speler ondersteuning moet bieden. Dit is meestal een gedeelte van het kasteel dat overspoeld wordt door een plotselinge vloedgolf aan vijanden, of een grotere slechterik die te sterk is voor de vriendelijke NPC’s. Op weg naar die plek kan je ervoor kiezen om alle Moblins te doden die je tegenkomt. Op de experience die het oplevert na, heeft dit geen effect. De vijandelijke voetsoldaten respawnen telkens weer en zullen je niet uit zichzelf aanvallen; ze dienen alleen als boks- of stressbal voor Link om honderden tegelijkertijd uit de weg te ruimen. De mogelijkheid om met een paar drukken op de knop letterlijk honderden vijanden in een paar klappen uit te schakelen voelt heerlijk aan, maar uitdagend is het allerminst.

De grotere vijanden bieden iets meer uitdaging, maar het blijft een kwestie van je tijd afwachten, uit de weg rollen, waarna je vrij bent om met je gezicht op de Gamepad te rammen totdat de vijand dood is. Dat Link ook super-moves heeft (die mana kosten) kan je makkelijk vergeten. Je hebt ze niet nodig voor het kleine grut. Ook deze moves zijn heerlijk om te doen, zelfs alleen al om het gade te slaan.

Gelukkig heeft Link net als in andere Zelda-games ook de beschikking over sub-weapons, waarvan in de demo alleen de bom beschikbaar was. Die kan niet alleen gebruikt worden om doorgangen te openen; het was vrijwel essentieel om de boss van de demo te verslaan. Een gigantische Dodongo kwam het feestje crashen en dat konden we natuurlijk niet toestaan. Voor de geduldige speler is hij te verslaan met zwaard en schild, maar de klassieke Zelda-manier van een bom in zijn bek gooien als hij inademt bleek efficiënter te zijn. Zo was er toch nog diepgang te vinden in een game die dat nauwelijks leek te hebben. De game telt meerdere personages, onder wie Link, Zelda, Impa, Midna en Agitha. Zij hebben stuk voor stuk verschillende manieren van aanvallen en hun eigen sub-weapons. Of dit genoeg variantie aan de gameplay geeft valt nog te bezien in de uiteindelijke versie.

Qua presentatie is er ook sprake van een ‘mixed bag’. De grafische kwaliteit en animaties van de player-modellen en grote vijanden is indrukwekkend. Om nog te zwijgen over de stoere en overtuigende art direction. Aan de andere kant voelen de velden waarin het zich allemaal afspeelt saai aan en is het kleurgebruik flets: wat er is lijkt te zijn voortgekomen uit een opgepoetste N64-game. Dit is uiteraard bewust gedaan om de actie zo vloeiend mogelijk te laten verlopen met honderden NPC’s op het beeldscherm, maar het voelt desondanks karig aan. De mogelijkheid om zoveel slechteriken tegelijk op het scherm te tonen is indrukwekkend, maar dat zou niet ten koste moeten gaan van de algehele grafische presentatie. Een middenweg hierin was misschien beter geweest.

Mijn indruk over Hyrule Warriors is na het spelen van de demo precies hetzelfde als voordat ik de demo speelde. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet denken. Als de ‘wow-factor’ na het begin van de game is uitgewerkt, blijft er naar mijn idee weinig overeind om de game verder te spelen. Wellicht dat de verschillende karakters, sub-weapons en missies genoeg variatie kunnen bieden om de game continue interessant te houden. Dat gevoel krijg ik vanuit de demo echter niet. Begrijp me niet verkeerd: de game is verre van slecht en ik moedig experimenteren aan, zeker met een serie die zichzelf door de jaren heen constant is gaan kopiëren zoals de Zelda-serie. Maar alle originaliteit in de wereld maakt nog geen geweldige game.